Кралство Сасекс
Кралството на Јужните Саксонци, денес наречено Кралство Сасекс (староанглиски: Sūþseaxna rīce), било едно од седумте кралства од англосаксонската Хептархија.[6] На јужниот брег на островот Велика Британија, таа првично била саксонска колонија од шестиот век, а подоцна и независно кралство.
| Кралство на Јужните Саксонци | |||||
| Sūþseaxna Rīce | |||||
| Вазал на Весекс (686–726, 827–860) Вазал на Мерсија (771–796) | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Британија околу 800 год.
| |||||
| Главен град | неукажан | ||||
| Јазици | Староанглиски јазик | ||||
| Вероисповед | Паганство (пред 7-ми век) Христијанство (по 7-ми век) | ||||
| Уредување | Монархија | ||||
| Монарх | |||||
| - | 477–491 или подоцна | Еле | |||
| Законодавство | Витенаџемот | ||||
| Историски период | Хептархија | ||||
| - | Основана | ок. 477[б 1] | |||
| - | Потчинето од Весекс | ок. 686 до 726 | |||
| - | Потчинето од Мерсија | 771 до ок. 796 | |||
| - | Потчинето на Весекс | Од ок. 827[4] | |||
| - | Целосно вклучено во круната на Весекс | 860[1][2] | |||
| Население | |||||
| - | 450 | 25000[5] | |||
| - | 1100 | 35000[5] | |||
| Денес во | Обединето Кралство ∟ Југоисточна Англија | ||||
Историја уреди
Историските податоци за Кралството Сасекс се многу сиромашни, нема сочувана листа на кралеви, имало неколку локални владетели и било помалку централизирано од другите англосаксонски кралства.[7]
Основање уреди
Кралството Сасекс според Англосаксонската хроника е основано во 477 година кога Еле со три брода со неговите три сина пристигнал на местото наречено Кименшор [8] и го освоил денешен Сасекс.[9][10] Еле станал врховен господар на другите англосаксонски кралства јужно од Хамбер. Историчарите спорат околу тоа дали Еле навистина постоел или не,[8][11][12] но сепак има археолошки докази кои го поткрепуваат стојалиштето дека во петтиот век Јужните Саксонци краткотрајно наметнале контрола на областите до Мидлендс.[13]
Христијанизација и губење на независноста (600–860) уреди
По 491 година, нема пишана историја за Сасекс до 607 година, кога според аналите Кеолвулф од Весекс се борел против Јужните Саксонци.[14] Загрозени од Весекс, Јужните Саксонци се обиделе да си ја зачуваат независноста преку сојуз со Мерсија.[15] Сојузот помеѓу Мерсија и Јужните Саксонци бил дополнително зацврстен откако кралот на Сасекс, Етелвал, ја примил христијанската вера со посредство на Мерсија. Со тоа Етелвал станал првиот христијански крал на Сасекс. Вулфхер (Мерсискиот крал) на Кралството Сасекс му ги отстапил Островот Вајт и територијата на Меонвара (долината по течението на реката Меон во денешен Хемпшир).[16]
Во 681 година, прогонетиот Свети Вилфрид од Нортамбрија пристигнал во Кралството на Јужните Саксонци и масовно го покрстил населението.[16]
Набргу по пристигнувањето на Свети Вилфрид, кралството било опустошено од прогонетиот западносаксонски принц Кедвала, а кралот Етелвал бил убиен.[17] Кедвала бил протеран од наследниците на Етелвал, Берхтун и Андун.[17] Во 686 година, Јужните Саксонци го нападнале Хлотире, кралот на Кент, за да го поддржат на неговиот внук Еадрик, кој потоа станал крал на Кент. Во тоа време, територијата на Сасекс се протегала од Островот Вајт до Кент и повторно можело да стане регионална сила, но ревитализацијата на Весекс го оневозможило тоа.[18][19] Еадрик владеел со Кент додека не бил нападнат од Кедвала кој успеал да се наметне како владетел на Весекс. Потоа, Кедвала уште еднаш го нападнал Сасекс и го убил Берхтун.[20] Сасекс потпаднал под сурова западносаксонска доминација.[20] Според Беде, Кралството Сасекс се нашло во „полоша состојба од ропство“; а јужносаксонското свештенство било ставено под власт на Весекс преку Винчестерските бискупии.[21] Кедвала, исто така, го освоил островот Вајт каде што безмилосно го убивал населението. Според Џон Хајндс, дивјачкото однесување на Кедвала кон Сасекс и Островот Вајт може да се објасни со проширувањето на Сасекс на запад со помош од Мерсија за сметка на Весекс и Кедвала бил решен тоа да не се повтори.[22]
На почетокот од 770-тите Кралството Сасекс ја загубило својата независност.[20] Во 771 година, кралот Офа од Мерсија ја освоил територијата Хестинга; можеби влегол во Сасекс преку Кралството Кент, каде што веќе бил доминантен.[20] Во 772 година веќе го контролирал целото Кралство Сасекс.[23]
Моќта на Мерсија значително ослабнала по смртта на Офа во 796 година, а Јужните Саксонци повторно се здобиле со независност.
По битката кај Еландун во 825г. Сасекс било покорено од Екберт од Весекс, и оттогаш постојано биле под круната на Весекс.[24]
Поврзано уреди
Наводи уреди
- ↑ Higham & Ryan 2013, стр. 245
- ↑ Kirby 2000, стр. 169
- ↑ Brandon 2006, стр. 68
- ↑ Edwards, Heather (2004). „Ecgberht [Egbert] (d. 839), king of the West Saxons“. Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Посетено на 22 June 2014.
- ↑ 5,0 5,1 Brandon 1978, стр. 225
- ↑ The Latin name was used, for instance, by William of Malmesbury.
- ↑ Semple 2013
- ↑ 8,0 8,1 ASC Parker MS. 477AD.
- ↑ ASC Parker MS. 485AD.
- ↑ ASC Parker MS. 491AD.
- ↑ Jones."The End of Roman Britain." p.71. - "... the repetitious entries for invading ships in the Chronicle (three ships of Hengest and Horsa; three ships of Ælle; five ships of Cerdic and Cynric; two ships of Port; three ships of Stuf and Wihtgar), drawn from preliterate traditions including bogus eponyms and duplications, might be considered a poetic convention."
- ↑ Welch 1992, стр. 9.
- ↑ Myres 1989
- ↑ ASC Parker MS. AD607.
- ↑ Fisher 2014
- ↑ 16,0 16,1 Bede, book IV, chap. 13, 225.
- ↑ 17,0 17,1 Bede, book IV, chap. 15, 230.
- ↑ Kirby 2000
- ↑ Venning 2013
- ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Kelly, S.E. (2004). „S. E. Kelly, 'Kings of the South Saxons (act. 477–772)'in Oxford Dictionary of National Biography“. Oxford University Press.
- ↑ Brandon 1978
- ↑ Hinds, John (1997). The Anglo-Saxons from the Migration Period to the Eighth Century: An Ethnographic Perspective. Boydell Press.
- ↑ Kelly, S.E. (2004). „S. E. Kelly, 'Kings of the South Saxons (act. 477–772)'in Oxford Dictionary of National Biography“. Oxford University Press.Kelly, S.E. (2004). "S. E. Kelly, 'Kings of the South Saxons (act. 477–772)'in Oxford Dictionary of National Biography". Oxford University Press.
- ↑ Keynes, Simon (2013). The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England Appendix I. The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England (PDF). Wiley Blackwell. стр. 521Fbos–538. doi:10.1002/9781118316061.app1. ISBN 9781118316061.
Забелешки уреди
Наведени дела уреди
- Armstrong, J.R. (1971). A History of Sussex. Sussex: Phillimore. ISBN 978-0-85033-185-1.
- Asser (2004). Keyne Lapidge (Trans) (уред.). Alfred the Great. Penguin Classic. ISBN 978-0-14-044409-4.
- Bede (1990). Sherley-Price, Leo; Farmer, D.H. (Trans) (уред.). Ecclesiastical History of the English People. London: Penguin. ISBN 978-0-14-044565-7.
- Biddle, Martin (1981). „Capital at Winchester'“. Во Roesdahl, Else; Graham-Campbell, James; Connor, Patricia; Pearson, Kenneth (уред.). The Vikings in England, The Anglo-Viking Danish Viking Project. ISBN 0-9507432-0-8.
- Brandon, Peter, уред. (1978). The South Saxons. Chichester: Phillimore. ISBN 978-0-85033-240-7.
- Brandon, Peter (2006). Sussex. London: Phillimore. ISBN 978-0-7090-6998-0.
- Cunliffe, Barry (1973). The Regni. Peoples of Roman Britain. Duckworth. ISBN 978-0-71-560669-8.
- Darby, H.C (1987). „Geography“. Domesday Book: Studies. Alecto. ISBN 978-0-948459-51-1.
- Down, Alex (1978). The Chichester Excavations 3. Chichester: Phillimore. ISBN 0-85033-272-9.
- Down, Alex; Welch, Martin (1990). The Chichester Excavations 7: Apple Down and the Mardens. Chichester: Chichester District Council. ISBN 978-0-85017-002-3.
- Drewett, Peter; Rudling, David; Gardiner, Mark (1998). The South East to AD 1000. Longman Higher Education. ISBN 978-0582492721.
- Fisher, D J V (2014). The Anglo-Saxon Age c.400-1042 A History of England. Routledge. ISBN 978-1317873204.
- Hamilton-Barr, Alec (1953). In Saxon Sussex. Bognor Regis: The Arundel Press.
- Haslam, Jeremy, уред. (1984). Anglo-Saxon Towns in Southern England. Chichester: Phillimore. ISBN 0-85033-438-1.
- Higham, Nicholas; Ryan, M.J. (2013). The Anglo-Saxon World. Yale University Press. ISBN 9780300125344.
- Horsfield, Thomas Walker (1834). The History, Antiquities and Topography of the County of Sussex. Volumes I and II. Lewes: Baxter.
- Jones, Michael E. (1998). The End of Roman Britain. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-8530-5.
- Kelly, S.E (1998). Anglo-Saxon Charters VI: Charters of Selsey. OUP for the British Academy. ISBN 978-0-19-726175-0.
- Kelly, S.E (2001). Anglo-Saxon Charters VIII: Charters of Abingdon Abbey, Pt. 2. OUP for the British Academy. ISBN 978-0-19-726221-4.
- Kelly, S.E. (1994). Mary Hobbs (уред.). Chichester Cathedral. An Historic Survey:Bishopric of Selsey. Chichester: Phillimore. ISBN 978-0-85033-924-6.
- Kirby, D.P. (2000). The Earliest English Kings. Routledge. ISBN 9780415242110.
- Leslie, Kim; Short, Brian (2010). An Historical Atlas of Sussex. Phillimore & Co Ltd. ISBN 9781860771125.
- Lapidge, Michael; Blair, John; Keynes, Simon; Scragg, Donald (2013). The Wiley Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Wiley. ISBN 9780470656327.
- Lavelle, Ryan (2003). Fortifications in Wessex c. 800-1066. Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-639-3.
- Lowerson, John (1980). A Short History of Sussex. Folkestone: Dawson Publishing. ISBN 978-0-7129-0948-8.
- Loyn, H.R. (1991). Anglo-Saxon England and the Norman Conquest. Longman. ISBN 9780582072978.
- Myres, J.N.L. (1989). The English Settlements. Oxford University Press. ISBN 9780192822352.
- Phillips, C.B.; Smith, J.H. (2014). The South East from 1000 AD. Routledge. ISBN 9781317871699.
- Roach, Levi (2013). Kingship and Consent in Anglo-Saxon England, 871-978: Assemblies and the State in the Early Middle Ages. Cambridge University Press. ISBN 978-1107036536.
- Rushton, Neil S. (1999). „Parochialization and patterns of patronage in 11th-century Sussex“ (PDF). Sussex Archaeological Collections (PDF). 137: 133–152. doi:10.5284/1086268.
- Sawyer, P.H. (1978). From Roman Britain to Norman England. St. Martin's Press. ISBN 9780312307837.
- Semple, Sarah (2013). Perceptions of the Prehistoric in Anglo-Saxon England: Religion, Ritual and Rulership in the Landscape. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0199683109.
- Seward, Desmond (1995). Sussex. London: Random House. ISBN 978-0-7126-5133-2.
- Stenton, F.M. (1971). Anglo-Saxon England (3. изд.). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280139-5.
- Stephens, W.R.W. (1881). The South Saxon Diocese, Selsey – Chichester. London: SPCK.
- Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge. ISBN 978-0-415-92129-9.
- Thomas, Gabor (2001). „Hamsey, near Lewes, East Sussex=The Implications of Recent Finds of Late Anglo-Saxon Metalwork For Its Importance in the Pre-Conquest Period“ (PDF). Sussex Archaeological Collections. 139: 123–132. doi:10.5284/1086206.
- Venning, Timothy (2013). An Alternative History of Britain: The Anglo-Saxon Age. Pen & Sword Books Limited. ISBN 9781781591253.
- Welch, Martin (1978). „Early Anglo Saxon Sussex“. Во Brandon, Peter (уред.). The South Saxons. Chichester: Phillimore. ISBN 978-0-85033-240-7.
- Welch, M.G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 978-0-7134-6566-2.
- White, Sally (1998). „The Patching hoard“. Medieval Archaeology Volume 42. Наводот journal бара
|journal=(help) - Williams, Ann (2003). Athelred the Unready: The Ill-Counselled King. A & C Black. ISBN 9781852853822.
- Yorke, Barbara (1995). Wessex: Studies in the early history of Britain. A&C Black. ISBN 9780718518561.
- Yorke, Barbara (2002). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. Seaby. ISBN 978-1-85264-027-9.