Елисавета Димитриевна Сошкина (1889 - 1963) била советски геолог и палеонтолог, специјалистка за девонски и силурски корали, докторка по биолошки науки (1946) и професорка (1948).

Биографија

уреди

Родена била на 17 октомври 1889 година (во градот Рјазањ, Рјазањска губернија, во буржоаско семејство. Таа имала два браќа и три сестри.

Образование

уреди

Во 1909 година дипломирала во женската гимназија Мариински во Рјазањ, со златен медал. Студирала кај В. П. Екимецкој. Во 1915 година дипломирала на одделот за природни науки на физичко-математичкиот факултет на Московските виши курсеви за жени со диплома од 1 степен. Таа постдипломските студии ги продолжила на Катедрата за геологија (1916-1918).[1]

Нејзини професори биле: Чаплигин, Сергеј Алексеевич (директор), Зелински, Николај Дмитриевич, Вернадски, Владимир Иванович, Менцбир, Михаил Александрович, Сушкин, Петар Петрович, Колцов, Николај Константинович, Голенкин, Михаил И во тоа време и биле учители: Котс, Александар Федорович, Наметкин, Сергеј Семјонович, Алехин, Василиј Василевич, Мајер, Константин Игнатиевич, Кречетович, Лев Мелхиседекович, Мисуна, Ана Болеславовна (асистент), Чернов, Александар Александрович и други.

Наставна работа

уреди

Педагошката работа ја започнала во 1911 година на курсеви за работници „Пречистенски“. Во 1913-1915 година предавала природни науки и географија на вечерните општообразовни курсеви. Во 1915-1922 година била учителка во московските женски гимназии Иванова и Потоцкаја. Од 1919 година работела како асистент на Катедрата за геологија на II Московски универзитет, како вонреден професор (1930-1937). Во 1937-1942 година предавала палеонтологија на Московскиот институт за геолошки истражувања.

Научна работа

уреди

Од 1913 година таа заминала на научни експедиции на Урал. Во 1924-1933 година работела во експедициите на Геолошкиот комитет и Институтот за изучување на Северен Урал, под раководство на А. А. Чернов. Составиле геолошки карти на Урал и територијата Печора (122, 123, 124 листови од Геолошката карта на СССР). Во 1924 година го открила наоѓалиштето на јаглен кај Инта.[2]

Во 1932-1934 година била одговорна за палеонтолошкиот оддел во Институтот за геолошки истражувања на нафта. Од 1934 година работела како виш истражувач во Палеонтолошката лабораторија ВИМС. Во 1936-1949 година го предводела одделот за безрбетници на Палеонтолошкиот институт на Академијата на науките на СССР. Ја проучувала таксономијата, еволуцијата и екологијата на палеозојските четирикратни корали, врз основа на теоријата на рекапитулација. Таа открила наоѓалиште на јаглен од Долноперм на реката Болшаја Инта, ги проучувала огноотпорните глини на платото Уфа, Тиманското злато и хидрогеологијата на регионот Кострома. Во 1937 година ја добила титулата кандидат за геолошки и минералошки науки (без одбрана на теза). Во 1946 година ја одбранила докторската дисертација на тема „Девонски корали на Урал“. Била член на уредувачкиот одбор на списанието Основи на палеонтологијата.

Последните години од животот

уреди

Во 1956 година се пензионирала и се преселила во Рјазањ. Починала на 4 февруари 1963 година во градот Рјазањ.[3]

Награди, титули и награди

уреди
  • 1945 - Орден на „Знак за честа“
  • 1953 - Орден на Ленин

Членство во организации

уреди
  • 1914 - Друштво на љубители на природната историја, антропологија и етнографија
  • 1914 - Московско друштво на натуралисти
  • Сојузно палеонтолошко друштво
  • Сојузно минералошко друштво
  • Рјазањско локално научно друштво
  • Локално научно друштво Кострома

Наводи

уреди
  1. Елизавета Дмитриевна Сошкина (1889—1963) // Известия АН СССР. Серия геологическая. 1963. № 7. раздел История науки.
  2. Бровина А. А. Научные исследования европейского Севера России: организация, развитие, результаты (конец 19, первая половина 20 в.). Диссертация доктора исторических наук. 2018. С. 140.
  3. Варсанофьева В. А. Елизавета Дмитриевна Сошкина: [1889-1963. Некролог] // Бюллетень МОИП. Отдел геологический. 1963. № 4. С. 107—117.

Користена литература

уреди
  • Наливкин Д.В. Нашите први жени-геолози. Л .: Наука, 1979 година, 215 стр.

Надворешни врски

уреди