Бездомништво во Јапонија
Бездомништвото во Јапонија (јапонски: ホームレス, 浮浪者) — социјално прашање кое претежно ги погодува средовечните и постарите мажи. Се смета дека бездомништвото го достигнал врвот во 1990-тите како последица на колапсот на јапонскиот балон на цените на средствата и оттогаш во голема мера се намалило.
Класификација
уредиДефиниција
уредиСпоред „Специјалниот акт во однос на поддршката на автономијата на бездомното население“ (јапонски: ホームレスの自立の支援等に関する特別措置法), терминот е дефиниран како „оние кои ги користат градските паркови, бреговите на реките, патиштата, железничките станици и другите објекти како место на престој за да го живеат својот секојдневен живот“.[1]
Имиња
уредиИмињата за бездомниците во Јапонија вклучуваат термини како hōmuresu (ホームレス, од англиското „homeless“), фуроша (浮浪者, што значи „лутница“), коџики (乞食, што значи просјак) и runpen (ルンペン, германски) . Во поново време, нојукуша (野宿者, „лице што спие надвор“) и ноџуку рудуша (野宿労働者, „работник кој спие надвор“) се користат за да се избегнат негативните конотации поврзани со зборот „бездомник“.[2]
Историја
уредиПо Втората светска војна, многумина станале бездомници поради оштетената економија од бомбардирањето на копното. Помалку луѓе станале бездомници во 1960-тите поради јапонското економско чудо.
Бездомништвото станало значително пораспространето во јапонското општество по колапсот на јапонскиот балон на цените на средствата во текот на 1990-тите, и како резултат на „Изгубената деценија“ на економска стагнација. Ова резултирало со поголема невработеност, фактор кој придонело за потенцијалното бездомништво.
Во 1997 година, Токио го признал постоењето на претставници на групата бездомници и започнал да ги слуша нивните проблеми.[3]
Во 1998 година, официјалните лица тврделе дека само во Токио имало околу 3.700 бездомници. Групите за поддршка на бездомниците процениле дека оваа бројка изнесува близу 5.000 и посочиле дека овој број брзо се зголемува.[4]
Од 1990-тите, скратено работно време и привремено вработување се зголемиле во Јапонија, често со минимална плата, делумно поради промените во законодавството во 1986 и 1999 година. Изнајмувањето на станови во Јапонија обично бара депозит и три месеци кирија однапред, што го отежнува пристапот за оние без постојано вработување. Ова го зголемило проблемот со бездомниците.[5]
Поради бирократските пречки, на бездомникот му било доста тешко да добие социјална помош што можеби ги исполнувал условите. Во август 2002 година бил донесен „Посебен акт во однос на поддршката на автономијата на бездомното население“ (јапонски: ホームレスの自立の支援等に関する特別措置法|ホームレスの自立の支援等に関する特別措置法) за да се намалат пречките за бездомниците да добијат поддршка.
Во 2019 година, Јапонија поседувала 22 милиони работници кои работеле со скратено работно време и привремени работници, во споредба со 17 милиони во 2011 година, според јапонското Министерство за внатрешни работи и комуникации.
Статистика
уреди| година | Пребројани |
|---|---|
| 1999 | 20.451 |
| 2000 | - |
| 2001 | 24.090 |
| 2002 | - |
| 2003 | 25.296 |
| 2004 | - |
| 2005 | - |
| 2006 | - |
| 2007 | 18.564 |
| 2008 | 16.018 |
| 2009 | 15.759 |
| 2010 | 13.124 |
| 2011 | 10.890 |
| 2012 | 9.576 |
| 2013 | 8.265 |
| 2014 | 7.508 |
| 2015 | 6.541 |
| 2016 | 6.235 |
| 2017 | 5.534 |
| 2018 | 4.977 |
| 2019 | 4.555 |
| 2020 | 3.992 |
| 2021 | 3.824 |
Според истражувањето спроведено од страна на Министерството за здравство, труд и благосостојба во периодот од јануари до февруари 2003 година, вкупниот број на бездомници во Јапонија во тоа време изнесувал 25.296 луѓе. Меѓутоа, според друго истражување спроведено од Министерството, до јануари 2007 година бројот паднал на 18.564 поради економското закрепнување низ Јапонија.[8] Во тоа време, средовечните и постарите мажи сочинувале 95% од бездомното население,[9] со просечна возраст од 57,5 години.
Во 2001 година, владата објавила дека во земјата има околу 25.000 бездомници.[10] На својот врв во 2003 година, 25.269 бездомници биле избројани низ Јапонија од страна на Министерството за здравство, труд и благосостојба. Во 2018 година, бројот на изброени бездомници во Јапонија изнесувал 4.977 (4.607 мажи, 177 жени и 193 непознати).[11] Во 2020 година, бројот на изброени бездомници бил 3.992 (3.688 мажи, 168 жени и 136 луѓе од опскурност), што е намалување за 12,4% од 2019 година. Најголем број бездомници бил пронајден во метрополитенската област Осака (1.038 луѓе), потоа во градското подрачје на Токио (889 лица) и во префектурата Канагава (719 лица).
За прв пат помеѓу јуни и јули 2007 година било спроведено истражување од страна на Министерството за здравство, труд и благосостојба во однос на луѓето кои ноќеваат во интернет кафулиња и 24-часовни продавници. Истражувањето покажало дека низ Јапонија, бројот на луѓе кои или спијат или остануваат цела ноќ на овие места се движи околу 5.400.[12] Истражувањето покажало дека бројот на бездомници во источниот дел на Јапонија, каде зимата е релативно постудена, изнесува 9.225;[13] додека бројот на бездомници во западниот дел на Јапонија (опишан во студијата како области западно од префектурите Тојама, Гифу и Аичи), каде што зимата е релативно потопла, бил 9.339. Бидејќи бројките биле приближно исти, било заклучено дека не постои силна корелација помеѓу климатските услови и распространетоста на бездомниците низ земјата. Поделено со административни поделби, најголем број бездомници има во градското подрачје на Токио, со 2.672. Втора највисока стапка имало во метрополитенската област Осака со 2.500 жители, а трета највисока во префектурата Канагава со 1.814 луѓе. Поделено по општински области, најголем број бездомници има во 23-те области на Токио, со 2.396. Втора највисока стапка има во градот Осака со 2.171 жители, а трета во градот Јокохама со 692 луѓе.
Поддршка
уредиВо август 2002 година, „Специјалниот акт во однос на поддршката на автономијата на бездомното население“ (јапонски: ホームレスの自立の支援等に関する特別措置法|ホームレスの自立の支援等に関する特別措置法) бил донесен и земјата започнала да се нуди соодветна поддршка, вклучително и првото национално истражување за бездомниците во земјата, започнато од Министерството за здравство, труд и благосостојба во февруари 2003 година. Фактичка истрага била спроведена и во април 2007 година.
- Луѓето без приходи, заштеди или имот за задоволување на основните потреби за живот можеле да добијат заштита за егзистенција.
- Жените кои избегале од семејно насилство или од поранешните партнери кои сакале да ги обноват поранешните врски, можеле да добијат поддршка од институциите за нега на жени, засолништата и засолништата.
- Во случај на малолетници, биле достапни и форми на поддршка како што се институциите за заштита на децата.
Специфични аспекти
уредиНекои специфични аспекти на јапонското бездомништво се должат на социјалната структура на јапонското општество. Историски гледано, мажите биле единствените обезбедувачи на нивните семејства.Јапонските компании веруваат дека оженетите мажи работат подобро од невенчаните бидејќи првите чувствуваат повеќе обврски и одговорности кон своите семејства. Оттука, не само постарите мажи кои се соочуваат со старост и не можат да се вработат, туку и невенчаните мажи над 35 години имаат потешкотии да пронајдат вработување.[14] Понатаму, семејствата обично обезбедуваат поголема поддршка за жените отколку за мажите.[15]
Интернет кафулиња и бездомници
уредиОд 2011 година, Јапонија продолжува да доживува економска рецесија. За 1.500 ¥ до 2.000 ¥ за една ноќ, бездомниците престојуваат во интернет кафулиња или капсулен хотел,[16] каде што добиваат индивидуална соба (простор) и туш, телевизор, безалкохолни пијалоци и пристап до Интернет.[17]
Наводи
уреди- ↑ “ホームレスの自立の支援等に関する特別措置法.” e-Gov, 7 Aug. 2002, elaws.e-gov.go.jp/search/elawsSearch/elaws_search/lsg0500/detail?lawId=414AC1000000105.
- ↑ Marr, Matthew D. "Japan." Encyclopedia of Homelessness, edited by David Levinson, vol. 1, SAGE Reference, 2004, pp. 325-327. Gale eBooks, https://link.gale.com/apps/doc/CX3452400093/GVRL?u=umuser&sid=GVRL&xid=48e11c9a . Accessed 13 Nov. 2020.
- ↑ Hasegawa, Miki (6 December 2012). We are not garbage!: The homeless movement in Tokyo, 1994-2002. Routledge. стр. 117. ISBN 9781135507831.
- ↑ Homelessness in Japan Архивирано на 6 јули 2010 г. share-international.org, accessed June 1, 2009
- ↑ Emiko Jozuka; Junko Ogura; Will Ripley (4 May 2020). „When your home is a Japanese internet cafe, but the coronavirus pandemic forces you out“. CNN. Посетено на 4 May 2020.
- ↑ „ホームレスの実態に関する全国調査（概数調査）結果について“. www.mhlw.go.jp (јапонски). Посетено на 2020-12-12.
- ↑ „ホームレスの実態に関する全国調査（概数調査）結果について“. www.mhlw.go.jp (јапонски). Посетено на 2022-01-11.
- ↑ 厚生労働省 (2011). ホームレスの実態に関する全国調査結果について.
- ↑ „Archived copy“. Архивирано од изворникот на 2009-06-02. Посетено на 2018-04-26.CS1-одржување: архивиран примерок како наслов (link)
- ↑ Levinson, David (2004). Encyclopedia of Homelessness. 1. SAGE. стр. 326. ISBN 978-0-7619-2751-8.
- ↑ „ホームレスの実態に関する全国調査（概数調査）結果について“. www.mhlw.go.jp (јапонски). Посетено на 2019-12-19.
- ↑ 厚生労働省 (2007). 日雇い派遣労働者の実態に関する調査及び住居喪失不安定就労者の実態に関する調査の概要 (PDF).
- ↑ 厚生労働省 (2007). 第2部 ホームレスに関する概数調査の結果 (PDF).6ページ
- ↑ Japan's homeless face ageism csmonitor.com, accessed June 1, 2009
- ↑ „Asia: The Big Issue Japan“. Архивирано од изворникот на 2010-07-06. Посетено на 2009-06-02.
- ↑ Justin McCurry (28 September 2007). „Tokyo dreaming“ (англиски). Guardian. Посетено на 15 January 2017.
- ↑ Internet Cafés and homeless Архивирано на 12 мај 2009 г. inventorspot.com, accessed June 1, 2009