Баварија-Ландсхут

Баварија-Ландсхут (германски: Bayern-Landshut) — војводство во Светото Римско Царство од 1353 до 1503 година.

Кнежевство Баварија-Ландсхут Bayern-Landshut
1353–1503
Flag Coat of arms
Баварија-Ландсхут (портокалова), Баварија-Минхен (зелена), Баварија-Инголштат (кафеава) и Баварија-Стробинг (сива); од 1392 година.
Статус	Држава на Свето Римско Царство (1353–1503)
Главен град	Ландсхут
Говорени јазици	Баварски
Уредување	Кнежевство
Принц
• 1347–1375	Стефан II (прв)
• 1479–1503	Георг (последен)
Историја
• Основана	3 јуни 1353
• Разделени Баварија-Минхен и Баварија-Инголштат	1392
• Припоен кон Баварија-Минхен и Пфалц-Нојбург	1503
Претходници Наследници Долна Баварија Баварија-Минхен Пфалц-Нојбург

Историја

Поголемото војводство Баварија-Ландсхут помеѓу 1363 и 1392 година (ги вклучува Минхен и Инголштат, но не и Штраубинг)

Создавањето на војводството било резултат на смртта на императорот Лудвиг IV Баварецот. Во Договорот од Ландсберг 1349 година, со кој се поделило царството на Луј, неговите синови Стивен, Вилхелм и Алберт требало заеднички да ги примат Долна Баварија и Холандија. Четири години подоцна наследството било повторно поделено со Договорот од Регенсбург од 1353 година; Стефан го добил новото војводство Баварија-Ландсхут. Во 1363 година Стефан станал и војвода од Горна Баварија која потоа била повторно обединета со Баварија-Ландсхут. По смртта на Стефан неговите три сина владееле заедно со војводството. Но, во 1392 година Баварија-Ландсхут била поделена на тројцата војводи и така Баварија-Минхен и Баварија-Инголштат биле основани.

Во 1429 година, делови од Баварија-Стробинг биле обединети со Баварија-Ландсхут, како и целото војводство Баварија-Инголштат во 1447 година. Баварија-Ландсхут тогаш бил најбогатиот дел на Баварија, исто така поради рударството во Ратенберг и Кицбиел и најмодерната администрација. Седиштето на војводите бил замокот Траусниц во Ландсхут до 1475 година, кога тие се преселиле во втората резиденција во замокот Бургаузен.

Војводството опстоило 150 години додека смртта на Георг Богатиот не ја поттикнала Ландсхутската војна за наследување. На крајот на војната во 1505 година, земјата била поделена помеѓу новосоздаденото војводство Пфалц-Нојбург и Баварија-Минхен. Куфштајн и Кицбиел му биле отстапени на Максимилијан I, цар на Светото Римско Царство како компензација за неговата поддршка на Баварија-Минхен, а потоа се обединиле со Тирол.

Надворешни врски

• 1500 н.е. Карта на Баварија-Ландсхут на http://www.euratlas.net/history/europe/1500/entity_5685.html

Библиографија

• Карл Бац и други:. Stadtarchiv Ingolstadt, Ingolstadt 1992, ISBN 3-932113-06-3 (каталог на изложба).
• Ирмгард Биерсак:  (Том 2) Edition Vulpes, Regensburg 2006, ISBN 3-939112-14-3 (резиме на работата во комуникациите на Комисијата за престој на Академијата на науките во Гетинген [PDF; 1.6 MB ]).
• Беатрикс Етелт-Шоневалд: Канцеларија, совет и влада на војводата Лудвиг Богатиот од Баварија-Ландшут (1450–1479) (серија публикации за баварската регионална историја. Том 97). CH Бек, Минхен 1996–1999 (2 тома).
• Бернхард Гласауер:  (Том 5) Херберт Уц Верлаг, Минхен 2009 година, ISBN 978-3-8316-0899-7 (исто така дисертација, Универзитет во Минхен 2009 година).
• Кристијан Хесе:  (Том 70) Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 2005, ISBN 3-525-36063-0 (исто така, теза за хабилитација, Универзитет во Берн 2003 година).
• Џералд Хубер :. Пусте, Регенсбург 2013 година, ISBN 978-3-7917-2483-6.
• Карин Калтвасер:. Дисертација, Универзитет во Регенсбург 2004 година (opus-bayern.de [PDF]).
• Ирмгард Лакнер:. Дисертација, Универзитетот во Регенсбург 2010 година (uni-regensburg.de [PDF]).
• Макс Спиндлер , Андреас Краус (уред.):  (Том II) 2. издание. CH Бек, Минхен 1988 година, ISBN 3-406-32320-0.
• Георг Шпицлбергер меѓу другите:. Hornung, Riemerling 1993 (каталог на изложба).
• Рајнхард Стаубер:. Laßleben, Kallmünz 1993, ISBN 3-7847-3015-9 (исто така дисертација, Универзитет во Минхен 1990 година).
• Рајнхард Стаубер меѓу другите:. Куќа на баварската историја, Аугсбург 2009 година, ISBN 978-3-937974-25-5.
• Валтер Циглер :. Во: Алоис Шмид , Катарина Вајганд (уред.): 2. издание. CH Бек, Минхен 2006 година, ISBN 3-406-54468-1 , стр. 130–141.