Агнес Мутшпил
Агнес Мутшпил (родена Агнес Гахбауер: 8 февруари 1914 - 3 мај 1966 година) била сликарка од Салцбург, претставник на „Салцбуршката група“ уметници кои дошле до израз во текот на 1950-тите.[1][2][3][4]
Живот
уредиАгнес Гахбауер е родена во Салцбург, најстарата ќерка на Хајнрих и Агнес Гахбауер. Учела во средно училиште „Академска гимназија“ (гер: Akademisches Gymnasium) во градот. Во 1938 година се омажила за д-р Ханс Мутшпил, помлад судија. Тој бил убиен само три години подоцна додека служел како војник на рускиот фронт. За време на воените години, таа следела настава во катедралната презвитерија, веројатно во очекување да влезе во верски ред. Подоцна била принудена да се пресели во Хановер. По војната, таа поминала два мандата студирајќи етика и логика како студент по филозофија на Универзитетскиот теолошки факултет, назад во Салцбург.[2] Сепак, нема индикации дека таа некогаш станала калуѓерка или дека го завршила својот степен.
Во социјална смисла, за време на повоените години, младата вдовица се поврзувала со голем број уметници, како што се Макс Пејфер Ватенфул, Каспар Нехер и Херберт Брајтер. Самата Агнес Мутшпил станала самоук уметник и, почнувајќи од 1950 година, уживаше се поголем успех на меѓународно ниво.[2] Нејзината рана работа ја почитувале новооткриената традиција на доцниот експресионизам, но таа сè повеќе се ослободувала од модерните предрасуди и станала, во најдобра смисла, „наивен уметник“. По 1974 година, таа почнала да се гледа како претходник на краткотрајното уметничко движење „Наивни од Салцбург“.[5] Агнес Мутшпил главно сликала со маслени бои, но имала и акварели, скици и принтови. Таа сакала да прави слики од нејзиниот роден град, особено фаворизирајќи ги неговите различни кули и полуформални градини. Имало слики од нејзината сопствена градина. Имало и слики од Рим, град за кој како посветен католик чувствувал посебен афинитет, и од островот Понца кој често го посетувала.[6]
Агнес Мутшпил станала уште подобро општествено поврзана меѓу уметничко-интелектуалната елита на Салцбург. Нејзиниот круг на пријатели го вклучувало скулпторот Тони Шнајдер-Манзел, композиторите Готфрид фон Ајнем и Карл Орф, поетите Вернер Бергенгруен и Герхард Аманшаузер, заедно со колегите уметници Едуард Баумер и Пол Флора и, навистина, иконичниот Бертолт Брехт .[2]
Во 1966 година, Агнес Мутшпил била добитник на наградата Теодор Корнер.[7]
Наводи
уреди- ↑ „Agnes Muthspiel: 1914 Salzburg – 1966 Salzburg“. Österreichische Galerie Belvedere, Wien. Посетено на 15 June 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 „Muthspiel Agnes; Malerin“. BRILL Deutschland GmbH (V&R eLibrary), Göttingen: 2340. doi:10.7767/9783205793489-014. Посетено на 15 June 2021. Наводот journal бара
|journal=(help) - ↑ Gerhard Amanshauser (1986). Agnes Muthspiel. Galerie Welz, Salzburg. ISBN 978-3853491140.
- ↑ Rosina König-Hollerwöger: Agnes Muthspiel. Sonderwege der österreichischen Nachkriegsmalerei. Eine Bestandsaufnahme. Magisterarbeit an der Kultur- und Gesellschaftswissenschaftlichen Fakultät der Universität Salzburg, 2007.
- ↑ Claus Maria Meyer (compiler-editor); Peter Krackowizer (compiler-editor); Andrea Loidl (compiler-editor). „Agnes-Muthspiel-Weg“. Dr. Franz Martin: Salzburger Straßennamen. Verzeichnis der Straßen, Gassen, Plätze, Wege, Brücken, Tore und Parks mit Erklärung ihrer Namen. Salzburger Nachrichten Verlagsgesellschaft m.b.H. & Co.KG. Посетено на 15 June 2021.
- ↑ „Agnes Muthspiel“. Galerie Welz, Salzburg. Посетено на 15 June 2021.
- ↑ „... Auszeichnungen“. Muthspiel, Agnes. Österreichische Galerie Belvedere, Wien .... Künstlerdokumentation des Belvedere. Посетено на 15 June 2021.