Type O Negative (Тајп О Негатив)

Тајп О Негатив
	Тајп О Негатив на сцена во Берлин, Германија во Јуни 2007г.
Основни податоци
Познат(а) и како	Repulsion (1989–1991); Sub-Zero (1991);
Потекло	Бруклин, Њујорк, САД
Жанр(ови)	готик метал; готик рок; доум метал;
Години на активност	1989–2010
Продукциска куќа/ќи	Roadrunner; SPV America;
Разделоци	Seventh Void; A Pale Horse Named Death; Silvertomb;
Разделок од	Fallout; Carnivore;
Мрежно место	typeonegative.net
Поранешни членови	Питер Стил; Кени Хики; Џош Силвер; Сал Абрускато; Џони Кели;

Нема проверени преработки на оваа страница, што значи дека можеби не е проверено дали се придржува до стандардите.

Type O Negative (транскрибирано: „Тајп О Негатив“) била американска готик-метал група со потекло од Бруклин, Њујорк. Групата била позната по својот морбиден, самоисмејувачки хумор и нивната музика со теми поврзани со љубов, депресија и смрт. Групата била формирана во 1989 година од остатоците на бендот Carnivore (Карнивор), со членовите: Питер Стил, Кени Хики, Џош Силвер и Сал Абрускато, кој подоцна бил заменет од Џони Кели.

Главниот вокалист Питер Стил починал на 14 април 2010 година, на 48-годишна возраст. Седум месеци по смртта на Стил, преостанатите членови на Тајп О Негатив објавиле дека нема да продолжат како бенд.

Историја

Почетоци (1989-1991)

Групата Тајп О Негатив била формирана откако претходниот бенд на фронтменот Питер Стил, Карнивор, се распаднал. Стил формирал нов бенд со пријателите од детството, Сал Абрускато, Џош Силвер и Кени Хики. Бендот првично бил под името „Репулжн“, но подоцна го променил своето име во „Сабзироу“, а потоа повторно и за последен пат, преименувајќи се на името „Тајп О Негатив“. Стил сè уште бил поврзан со договорот за повеќе албуми што го имал направено со Roadrunner Records додека бил член на Carnivore, и покрај фактот што бендот се распаднал; откако добиле демо од Type O Negative, Roadrunner одлучиле да не го раскинат договорот со Стил, а бендот потпишал нов договор со издавачката куќа во 1991 година. Не долго по потпишувањето, тие го објавијале својот прв деби албум, Slow, Deep and Hard.

Slow, Deep and Hard и The Origin of the Feces (1991-1992)

Првиот албум на Type O Negative, Slow, Deep and Hard, вклучувал влечени рифови на Блек Сабат, манијакални хардкор испади и индустриски и готски атмосфери. Песните биле долги, повеќеделни епови, со текстови кои благо ја прикажувале приказната за маж кој се одмаздува на изневерната девојка пред на крајот да размисли за неговите постапки и да изврши самоубиство.

Почнале да создаваат нов албум, со идеја да го претстават како албум во живо. Следниот албум од 1992 година го носел насловот The Origin of the Feces. На насловната страница на албумот била ставена етикета: „Not Live at Brighton Beach“. Албумот содржел лажни снимки во живо на песни од Slow, Deep и Hard, како и претходно необјавени песни како што се „Are You Afraid“ и „Hey Pete“ (преработка на „Hey Joe“ на Џими Хендрикс со изменет текст) и Блек Сабат „Paranoid“.

Bloody Kisses и October Rust (1993–1998)

Третиот албум на Type O Negative, Bloody Kisses, бил издаден во 1993 година со признание од критичарите и слушателите, и станал првиот албум што за Roadrunner достигнал златен статус во САД. Новооткриениот успех што го донело објавувањето на албумот, наводно, извршило голем притисок врз бендот; првично, Питер Стил изразил незаинтересираност за турнеи. Монте Конер, кој во тоа време бил потпретседател на A&R во Roadrunner, во интервју за Revolver Magazine во 2018 година рекол: „Тој [Питер Стил] добиваше голем притисок да го подигне бендот на повисоко ниво, но тој не сакаше да даде отказ од неговата работа... Имаше момент кога изгледаше дека бендот може да се распадне.“

Bloody Kisses најмногу се однесувал на осаменоста и скршеното срце, со песни како „Too Late: Frozen“, „Blood & Fire“ и „Can't Lose You“. „Christian Woman“ и „Black No. 1 (Little Miss Scare-All)“ станале најпознатите дела. Со цел да го промовираат албумот, Type O Negative тргнале на двегодишна светска турнеја. Во тоа време, бендот бил прикажан на MTV, VH1 и во Rolling Stone. Во средината на тој медиумски блиц, тапанарот Сал Абрускато го напуштил бендот. Џони Кели, тапаниот техничар на бендот, затоа бил ангажиран како новиот член.

October Rust од Type O Negative продолжил таму каде што застанал Bloody Kisses, истражувајќи ги темите на сексот, природата и сензуалноста, прво во хумористична смисла на синглот „My Girlfriend's Girlfriend“, а потоа бил многу помрачен со „Love You to Death“. Овој албум, исто така, имал кавер на „Cinnamon Girl“ од Нил Јанг, како и омилениот на фановите, „Green Man“. Иако не бил толку успешен колку Bloody Kisses, October Rust достигнал златно ниво во САД и бил првиот албум на Type O Negative кој влегол во горната половина на Billboard Top 200, допирајќи го 42-то место.

World Coming Down и The Least Worst of Type O Negative (1999–2001)

Со завршувањето на уште една успешна светска турнеја, започнало пишувањето за петтиот албум. Во периодот веднаш по објавувањето на October Rust, резултирало во World Coming Down во 1999 година. World Coming Down имал многу помрачен тон од неговите претходници, бил напишан по серија смртни случаи во семејството на фронтменот, Питер Стил.

Следела компилација од најдобрите песни во 2000 година, насловен „The Least Worst of Type O Negative“. Иако повеќето песни се појавувале на претходните албуми, многу од нив биле ремикси на претходно објавени синглови. Заедно со овие песни се и некои необјавени песни од сесиите на World Coming Down, каверот на бендот на пенста „Black Sabbath“ од Блек Сабат (верзијата на Питер Стил била со различни текстови, напишана од перспективата на Сатаната) и почиста верзија на „Hey Pete “ (оригинално објавена во албумот The Origin of the Feces).

Life Is Killing Me и Dead Again (2002–2009)

Шестиот студио албум на Type O Negative, Life Is Killing Me (првично наречен The Dream Is Dead по завршната песна), бил објавен во 2003 година. За овој албум, бендот го подигнало темпото на својот звук од бавността на World Coming Down. Песните како „Todd's Ship Gods (Above All Things)“, „(We Were) Electrocute“ и „I Don't Wanna Be Me“ ги пренесувале класичните елементи на мелодијата на бендот, иако должината на песната била многу пократка, а најдолгата е 7-ипол-минутната „How Could She?“, список со имиња на женски ликови од телевизиски емисии. Албумот вклучувал хумористична обвивка на песната „Angry Inch“ од мјузиклот Hedwig and the Angry Inch, со детали за операцијата за промена на полот која тргнала ужасно погрешно. Type O Negative ја прекинале соработката со Roadrunner по објавувањето на албумот, откако го исполниле нивниот договор со издавачката куќа.

Во јуни 2004 година, Type O Negative потпишале договор со Steamhammer, отпечаток на SPV Records. Нивниот единствен албум за издавачката куќа, Dead Again, бил издаден во 2007 година. Dead Again дебитирал на 27 место во САД, највисокото деби на бендот на топ листите до тогаш. Тие, исто така, продолжиле со турнеја до октомври истата година, вклучително и настап на фестивалот Rock am Ring во Германија.

Смртта на Стил и последиците (2010)

На 14 април 2010 година, фронтменот и басист Питер Стил починал, наводно од срцева слабост. Подоцна било објавено дека причината за смртта е сепса, предизвикана од дивертикулитис. Следната изјава во врска со Стил била објавена на 15 април на официјалната веб-страница на бендот:

„

Со голема тага ве информираме дека фронтменот на Тајп О Негатив, басистот и нашиот колега од бендот, Питер Стил, почина синоќа од, како што изгледа, срцева слабост. Иронично, Питер уживаше во долг период на трезност и подобрено здравје и набргу требаше да започне да пишува и снима нова музика за нашето продолжение на „Dead Again“ објавен во 2007 година.

Официјалната причина за смртта допрва треба да се утврди и сѐ уште се во очекување резултатите од обдукцијата. Погребните служби ќе бидат приватни, а поменот ќе биде објавен на наредниот датум. Подолу би сакале да ги споделиме нашите мисли и оние на семејството на Питер. Чувствуваме огромен печал што го загубивме нашиот пријател и го цениме огромното излевање денес од целиот свет.

Со почит, Џош, Кени и Џони

“

Во интервју во ноември 2010 година за списанието Rock Hard, Џони Кели и Кени Хики потврдиле дека по смртта на Стил, нема да продолжат како бенд.

Во интервју од јуни 2023 година за Loaded Radio, Хики повторно бил прашан за иднината на Type O Negative. Тој изразил дека е против идејата да се продолжи бендот со нов вокал, истакнувајќи: „Луѓе ни приоѓаат за да се обидат да нѐ натераат да го реформираме бендот со нов пејач и да тргнеме на пат... Питер е незаменлив и тоа едноставно не би функционирало“. Тој, сепак, спомна дека не би бил против идејата за некаков вид на трибјут шоу со гости музичари велејќи: „Ако некој ја има идејата и ја собере логистиката, сигурно – јас би бил за тоа“.

Музички стил и влијанија

Музичкиот стил на Тајп О Негатив е опишан како готик метал, готик рок, и дум метал. Стил ги навел Блек Сабат и Битлси како главни влијанија на Тајп О Негатив. Други влијанија биле Пинк Флојд, Deep Purple, Лед Зепелин, Judas Priest и AC/DC, готик рок/пост-панк бендови како Joy Division, Cocteau Twins, Christian Death, Bauhaus, The Sisters of Mercy, Killing Joke, The Cure, the Psychedelic Furs, Clan of Xymox, Swans и Dead Can Dance. Во интервјуто објавено на 12 септември 1999 година, Стил исто така ги навел Лајбах, Devo и Depeche Mode како влијанија, како и западно-германскиот индустриски бенд Einstürzende Neubauten и музиката од шеесетите воопшто биле влијание врз фронтменот на Тајп О Негатив.

Во друго интервју од 2003 година, и во други, Стил и неговите колеги од бендот изразиле благодарност до Стил за Шугејзинг чиновите како Lush, Curve и My Bloody Valentine и за новите романтични бендови A Flock of Seagulls, Simple Minds и Дуран Дуран. Во едно интервју од 2017 година, тапанарот Џони Кели рекол дека и гранџ бендовите Alice In Chains и Soundgarden имале влијание врз поголемиот дел од бендот.

Членови

Конечна постава

Питер Стил – бас, водечки вокал, клавијатури (1989–2010; сѐ до неговата смрт)
Кени Хики – гитари, придружни и дополнителни вокали (1989–2010)
Џош Силвер – клавијатури, пијано, ефекти, синтисајзери, програмирање, придружни вокали (1989–2010)
Џони Кели – тапани, придружни вокали (1993–2010)

Претходни членови

Сал Абрускато – тапани (1989–1993)

Дискографија

Албуми