RIP

	Петте нивоа на TCP/IP моделот
	5. Применето ниво (Application layer)
	DHCP • FTP • IMAP4 • POP3 • SIP • SMTP • SSH • BGP • …
	4. Преносно ниво
	UDP • TCP • DCCP • SCTP • RSVP • ECN
	3. Мрежно ниво
	IP (IPv4 • IPv6) • ICMP • IGMP • RSVP • IPsec
	2. Податочно ниво
	ATM • DTM • Ethernet • FDDI • Frame Relay • GPRS • PPP • ARP • RARP • L2TP • PPTP
	1. Физичко ниво
	Етернет • ISDN • Модеми • PLC • SONET/SDH • G.709 • Wi-Fi • …
	Кутијава: преглед; разговор; уреди;

RIP (од англ. Routing Information Protocol или „Протокол за насочувачки информации“) претставува динамички насочувачки протокол кој се користи во локални и широкоподрачни мрежи. Како таков тој е класифициран како внатрешен протокол на портен насочувач (IGP). Овој протокол користи алгоритам кој се заснова на патека. За првпат е дефиниран во документот RFC 1058 во 1988. Оттогаш овој протокол неколкупати бил проширен, и како резултат на тоа е добиен RIP верзија 2 протоколот(RFC 2453). Денес сè уште се користат и двете верзии на RIP протколот, иако се смета дека технички се заменети со понапредни протоколи како што се Open Shortest Path First (OSPF) и протоколот претставен од OSI IS-IS. протоколот RIP исто така може да се користи и во IPv6 мрежи, овоаa верзија на протоколот е позната како RIPng (RIP next generation- RIP следна генерација) протокол, и за првпат е објавена во RFC 2080 (1997).

Историја

Насочувачкиот алгоритам кој го користи протоколот RIP е алгоритамот на Белман-Форд. Овој алгоритам за првпат бил применет во компјутерските мрежи во 1967 година и бил првиот насочувачки алгоритам на мрежата ARPANET.

Првата верзија на протоколот кој подоцна се разви во RIP била наречена Gateway Information Protocol и била дел од пакетот протоколи наречен PARC Universal Packet, кој бил развиен од стрна на Xerox Parc. Подоцнежната верзија на овој протокол била наречена Routing Information Protocol, и била дел од Xerox Network Systems.

Верзија на протоколот RIP која го поддржува семрежниот протокол (IP) подоцна била вклучена во BSD (Berkeley Software Distribution) оперативниот кој се засновал на оперативниот систем Unix. Разни произведувачи на програми имаат развиено своја верзија на протоколот RIP. Со RFC 1058 разни верзии на овој протокол се обединети во еден стандард.

Технички детали

RIP е distance-vector routing protocol кој вклучува броење на скокови (hopcount) како насочувачка метрика. Времето на задржување изнесува 180 секунди. протоколот RIP спречува бесконечни извршувања на алгоритмот со воведување на лимит на бројот на скокови кои се дозволени во една патека од изворот до одредиштето. Максималниот број на скокови кои ги дозволува RIP изнесува 15. Ова ограничување кое се воведува ча ограничува и големината на мрежата во која може да се примени протоколот RIP. Скок (hop) со вредност 16 се смета за бесконечно растојание и се користи за означување на непристапни, неоперабилни или непосакувани патеки во процесот на избирање на соодветната патека.

Протоколот RIP ги применува механизмите раздвоен хоризонт, позиционирање на патеки и задршка (holddown) за спречување на пропагирање на погрешни насочувачки информации. Ова се дел од функциите кои овозможуваат стабилност и надежност во протоколот RIP. протоколот RIP може да се користи со техниката наречена Metric-based Topology Investigation (RMTI)^[1] со која може да се надмине проблемот со бесконечните патеки. Оваа техника може да воочи бесконечна патека со мал број на пресметки.

Вообичаено секој RIP насочувач испраќа целосни известувања (насочувачки информации) на секои 30 секунди. Во минатото насочувачките табели биле толку мали што воопшто не влијаеле на мрежниот сообраќај. Пропорционално со растот на големината на мрежите зголемувала и големината на насочувачката табела, па така податоците (насочувачки информации) кои се испраќале на секои 30 секунди сериозно влијаеле на мрежниот сообраќај. Една идеја која е разгледувана е насочувачките информации да се испраќаат во различни временски интервали, но во пракса ова не покажало никакви подобрувања.

Во денешните компјутерски мрежи, протоколот RIP не се препорачува да се избере како насочувачки протокол бидејќи можностите за конвергенција и размерливост кои ги нуди протоколот RIP се премногу ограничено во споредба со Enhanced Interior Gateway Routing Protocol (EIGRP), Open Shortest Path First (OSPF), или IS-IS протоколите кај кои е надминат хоп лимитот. Добра особина на протоколот RIP е фактот што протоколот RIP е лесен за конфигурирање и не побарува дополнителни параметри за насочувачите, што не е случај кај другите протоколи.

Протоколот RIP се спроведува со примена на User Datagram Protocol како транспортен протокол. Овој протокол има резервиран порт број 520. ^[2]

Верзии

Постојат три верзии на Протоколот за насочувачки информации: RIPv1, RIPv2, и RIPng.

RIP верзија 1

Оригиналната спецификација на протоколот RIP, дефиниран во RFC 1058,^[3] користи класен насочувачки протокол. Периодичните насочувачки ажурирарања не содржат информации за подмаските, со што не е поддржано support for VLSM адресирање. Ова ограничување недозволува да се создаваат различни по големина подмрежи во иста мрежна класа (ИП класа). Со други зборови ова ограничување доведува до побарувањето дека сите подмрежи во мрежната класа мора да бидат со иста големина. Исто така не постои поддршка за автентификација на насочувачите што го прави протоколот RIP небезбеден. RIP верзија 1 протоколот функционира во мрежи каде бројот на скокови (hop) помеѓу насочувачите е во интервалот од 0 до 15 (само 16 скокови). Доколку има повеќе од 16 скокови помеѓу два насочувачи неможат да се испратат податочните пакети до дестинациската адреса.

RIP верзија 2

RIP верзијата 2 е развиена во 1993, и ги надминува повеќето од недостатоците на RIP верзија 1.^[4] За последен пат овој протокол е стандардизиран во 1998.^[5] Овој протокол вклучува можност за пренос на податоци за подмрежите, и исто така поддржува Classless Inter-Domain Routing (CIDR). За да се обезбеди компатибилност за поретходната верзија скок лимитот од 15 е задржан. RIP верзијата 2 има можности за компатибилност со сите претходни спецификации, доколку сите т.н. Must Be Zero полиња во пораката на RIP верзија 1 се точно специфицирани, а опцијата compatibility switch ^[5] овозможува фини поставки на интероперабилноста.

Со цел да се избегне непотребно оптоварување на хостовите кои не учествуваат во насочувањето, RIP в2 користи мултикаст наместо броадкаст што е случај кај RIP в1. Уникаст адресирањето е дозволено за некои специјални апликации.

(MD5) автентификација за протоколот RIP е претставена во 1997.^[6]^[7]

RIP верзијата 2 претставува семрежен стандард именуван како STD56 (RFC 2453).

Во RIP верзијата 2 се додадени и тагови за насоките кои овозможуваат насоките да бидат разликувани од внатрешните насоки во надворешни редистрибуирани насоки од ЕГП протоколите.

RIPng

RIPng (RIP next generation - RIP следна генерација), дефиниран во RFC 2080,^[8] претставува екстензија на протоколот RIP кој поддржува IPv6 адресирање, кое е следната генерација на Семрежен протокол. Главните разлики помеѓу RIP верзија 2 и RIRng се:

Поддржува IPv6 адресирање.
Додека RIP верзија 2 поддржува RIP верзија 1 ажурирања за автентификација, RIPng не поддржува. IPv6 насочувачите се очекува да користат IPsec автентификација.
RIP верзија 2 дозволува означување на насоките со тагови, што не е случај со RIPng.
RIP верзијата 2 го шифрира следниот скок при секое внесување на насока, RIPng побарува специфично шифирирање за множество од насоки.

Ограничувања

Без употреба на RMTI, бројот на скокови не може да надмине 15, а во случаите каде што ќе ја надмине оваа граница се смета за погрешна насока.
Повеќето RIP мрежи се "рамни". Во овие мрежи не постојат концепти за области или граници.
Variable Length Subnet Masks (подмаски со различна големина) не се поддржани од RIP верзијата 1.
Без употреба на RMTI, RIP има проблеми со бавна конвергенција и броење до бесконечност.

Примена

Прифатен во голем број на BSD UNIX системи.
Насочување и оддалечен пристап,Windows Server опцијата, содржи RIP поддршка.
Quagga, бесплатен насочувачки програмски пакет со отворен код заснован на GNU Zebra.
BIRD, бесплатен open source насочувачки програмски пакет.
OpenBSD, содржи и примена на RIP.
Cisco IOS, оперативниот систем на Cisco насочувачите поддржува RIP верзија 1, верзија 2 и RIPng.
Cisco NX-OS - програм кој се користи во Cisco Nexus data center преклопниците поддржува RIP верззија 1 и RIP верзија 2.

Слични протоколи

IGRP: Interior Gateway Routing Protocol протоколот дизајниран од компанијата Cisco е подобар протокол од RIP. Припаѓа на истата фамилија на насочувачки протоколи кои користат алгоритам кој се заснова на патека . Cisco ја прекина поддршката и дистрибуцијата на IGRP во нивниот насочувачки програм. Тие го заменија овој протокол со Enhanced Interior Gateway Routing Protocol (EIGRP) кој претставува комплетно нов дизајн. Додека EIGRP сè уште користи алгоритам кој се заснова на патека, се поврзува со IGRP само по тоа што користи иста насочувачка метрика.

Поврзано

Наводи

↑ „RMTI project“.^{[мртва врска]}
↑ „Port Numbers“ (plain text). The Internet Assigned Numbers Authority (IANA). 2008-05-22. Посетено на 2008-05-25.
↑ RFC 1058, Routing Information Protocol, C. Hendrik, The Internet Society (June 1988)
↑ RFC 1388, RIP Version 2 - Carrying Additional Information, G. Malkin, The Internet Society (January 1993)
↑ ^5,0 ^5,1 RFC 2453, RIP Version 2, G. Malkin, The Internet Society (November 1998)
↑ RFC 2082, RIP-2 MD5 Authentication, F. Baker, R. Atkinson, The Internet Society (January 1997)
↑ RFC 4822, RIPv2 Cryptographic Authentication, R. Atkinson, M. Fanto, The Internet Society (January 2007)
↑ RFC 2080, RIPng for IPv6, G. Malkin, R. Minnear, The Internet Society (January 1997)

Литература

Edward A. Taft, Gateway Information Protocol (revised) (Xerox Parc, Palo Alto, May, 1979)
Xerox System Integration Standard - Internet Transport Protocols (Xerox, Stamford, 1981)

[1] „RMTI project“.^{[мртва врска]}

[IANA-2] „Port Numbers“ (plain text). The Internet Assigned Numbers Authority (IANA). 2008-05-22. Посетено на 2008-05-25.

[3] RFC 1058, Routing Information Protocol, C. Hendrik, The Internet Society (June 1988)

[4] RFC 1388, RIP Version 2 - Carrying Additional Information, G. Malkin, The Internet Society (January 1993)

[rfc2453-5] 5,0 ^5,1 RFC 2453, RIP Version 2, G. Malkin, The Internet Society (November 1998)

[6] RFC 2082, RIP-2 MD5 Authentication, F. Baker, R. Atkinson, The Internet Society (January 1997)

[7] RFC 4822, RIPv2 Cryptographic Authentication, R. Atkinson, M. Fanto, The Internet Society (January 2007)

[8] RFC 2080, RIPng for IPv6, G. Malkin, R. Minnear, The Internet Society (January 1997)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]