Википедија

Chlorociboria aeruginascens

Chlorociboria aeruginascens
Научна класификација
Chlorociboria aeruginascens
The green elfcup, Chlorociboria aeruginascens.
Научна класификавција
Царство:
Fungi
Колено:
Ascomycota
подколено:
Pezizomycotina
Класа:
Leotiomycetes
Ред:
Helotiales
Семејство:
Chlorociboriaceae
Род:
Chlorociboria
Вид:
C. aeruginascens
Биномен назив
Chlorociboria aeruginascens

Kanouse ex C.S. Ramamurthi, Korf & L.R. Batra (1957)
Синоними

Chlorociboria aeruginascens (Nyl.) Kanouse Chlorosplenium aeruginascens (Nyl.) P. Karst. Peziza aeruginascens Nyl.

Chlorociboria aeruginascens е сапробичен вид на печурка, попозната како зелена елфка[1] или зелена дрвена чаша[2] поради неговите карактеристични мали, зелени овошни тела во облик на чинија. Иако вистинските овошни тела ретко се гледаат, зеленото обојување на дрвото предизвикано од габата е поприсутно.

Таксономија уреди

Специфичниот епитет е изведен од латинските корени aerug - („сино-зелено“) и ascens („станување“).[3] Некои автори користеле варијанта на правопис на специфичниот епитет, aeruginescens.[4][5][6]

Опис уреди

 
Зелено обоено дрво сугерира на инфекција со C. aeruginascens
 
Спори на Chlorociboria aeruginascens

Овој вид има апотеција ( аскокарпи во облик на чаша) кои обично се прикачени странично, често помалку од 0,5 cm во пречник, колабирајќи странично и се тркалаат навнатре кога се суши. Надворешниот ткивен слој на апотециумот, познат како ектален ексципулум, има деликатна томентозна површина составена од влакнести, прави или понекогаш свиткани, мазни хифи . Стипот е обично помал од 3 mm долга, со централна или ексцентрична приврзаност кон апотеција. Спорите се грубо вретеновидни ( фузиформни ), мазни и 5-8 на 0,7-2,8 µm.[7] Апотеците растат на дрво без кора, особено даб, од кој дел барем е зеленикаво обоен од мицелиумот . Обилните парафизи, кои можат да бидат испреплетени, се 55-95 на 1,5-2 µm, филиформен и септат со неотечен, ненаведнат врв кој често се протега надвор од нивото на врвовите на асциумот.[8]

Видот се разликува од тесно сродниот В. aeruginosa со тоа што има помали спори. Иако некои автори во минатото не успеале да препознаат какви било забележливи разлики помеѓу двата вида,[4][5][9] Рамамурти и колегите забележуваат[7] дека не само што се различни големини на спори, туку и В. aeruginascens имаат мазни tomentum хифи, за разлика од грубите хифи на C. аеругиноза . C. aeruginascens не може да се јаде.[10]

„Зелениот даб“ уреди

 
Чеб релјеф интарзија со зелено дрво
 
Микроскопски слики од фурнир од распрскана топола ( Populus nigra ) користен во висок часовник во средината на 1700-тите. ( а ) Тангенцијалната рамнина на фурнирната топола која покажува мицелиум што се шири во зрачните клетки (стрелки), ( б ) Радијалната рамнина покажува поголема концентрација на ксилиндеин во зраците отколку во влакната и садовите (стрелките).

Овој вид содржи хинонски пигмент наречен ксилиндеин,[11][12] димерен дериват на нафтахинон, чија структура била одредена со спектроскопски средства во 1960-тите[13] и подоцна потврдена со кристалографија на Х-зраци.[14] Токму ова соединение е одговорно за карактеристичната синкаво-зелена дамка на дрвото заразено од овој вид, што денес се користи во декоративната обработка на дрво, како што е опремата Tunbridge[15] и паркетот.[16] Употребата на ова дрво, познато како „зелен даб“, датира од 15 век во Италија, каде што се користело во интарзиските панели направени од Фра Џовани да Верони.[17]

Наводи уреди

  1. ↑ „Rogers Mushrooms | Mushroom Pictures & Mushroom Reference“. Архивирано од изворникот на 2008-10-12. Посетено на 2008-12-08.
  2. ↑ „Borescope-Chlorociboria aeruginascens“. Посетено на 2008-12-09.
  3. ↑ „Chlorociboria aeruginascens“. Посетено на 2008-12-09.
  4. ↑ 4,0 4,1 Seaver FJ. (1936). Photographs and descriptions of cup-fungi-XXIV. Chlorociboria. Mycologia 28: 390–394.
  5. ↑ 5,0 5,1 Seaver FJ. (1951). The North American Cup-Fungi (Inoperculates). New York. Pp. 1–428.
  6. ↑ Velenovský J. (1934). Monographia Discomycetum Bohemiae. 1: 1–436. 2: pl. 1–31. Prague.
  7. ↑ 7,0 7,1 Ramamurthi CS, Korf RP, Batra LR. (1957). A revision of the North American species of Chlorociboria (Sclerotiniaceae). Mycologia 49(6): 854–863.
  8. ↑ Bougher, Neale L.; Syme, Katrina (1998). Fungi of Southern Australia - Google Book Search. ISBN 9781875560806. Посетено на 2008-12-09.
  9. ↑ Dennis RWG. (1956). A revision of the British Helotiaceae in the herbarium of the Royal Botanic Gardens, Kew, with notes on related European species. Commonwealth Myc. Inst. Myc. Papers 62: 1–216.
  10. ↑ Phillips, Roger (2010). Mushrooms and Other Fungi of North America. Buffalo, NY: Firefly Books. стр. 376. ISBN 978-1-55407-651-2.
  11. ↑ Schmidt O. (1994). Holz- und Baumpilze. Biologie, Schiden, Schutz, Nutzen. Berlin/Heidelberg. pp 92–93.
  12. ↑ Maeda M, Yamauchi T, Oshima K, Shimomura M, Miyauchis, Mukae K, Sakaki T, Shibata M, Wakamatsu K. (2003). Extraction of Xylindein from Chlorociboria aeruginosa complex and its biological characteristics. Technical report of the Technological University of Nagaoka 25: 105–111.
  13. ↑ R. L. Edwards and N. Kale, Tetrahedron 1965, 21, 2095–2107
  14. ↑ Saikawa Y, Watanabe T, Hashimoto K, Nakata M. (2000). Absolute configuration and tautomeric structure of xylindein, a blue–green pigment of Chlorociboria species. Phytochemistry 55(3): 237–240.
  15. ↑ Arora, David (1986). Mushrooms Demystified: A Comprehensive Guide to the Fleshy Fungi. Ten Speed Press. стр. 959. ISBN 0-89815-169-4. Посетено на 2008-12-09. Chlorociboria aeruginascens.
  16. ↑ Wickens, G.E. (2004). Economic Botany: Principles and Practices. Springer. стр. 566. ISBN 1-4020-2228-X. Посетено на 2008-12-09.
  17. ↑ Blanchette RA, Wilmering AM, Baumeister M. (1992). The use of green-stained wood caused by the fungus Chlorociboria in intarsia masterpieces from the 15th century. Holzforschung 46(3): 225–232.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Chlorociboria_aeruginascens&oldid=5090478“