Шумски вечерник
Шумски вечерник, Лејслеров лилјак или ирски лилјак,[1][2] е вид на инсектојаден лилјак кои припаѓа на фамилијата вечерни лилјаци, Vespertilionidae. Видот е именуван во чест на натуралистот Јохан Филип Ахил Лејслер.
Опис
уредиШумски вечерник има средна големина, малку помал од ноќен лилјак . Има должина од 48 до 68 мм (глава и тело) и распон на крилјата од 260 до 330 мм. Подлактицата е со димензии од 38 до 47 mm, а тежината на лилјакот е од 11 до 20 грама. Лицето, ушите и крилјата се црни. Крзното е кафеаво. Долните страни на рацете се влакнести што му го дава уште едно име „лилјак со влакнести раце“. Ушите му се кратки и заоблени во форма на печурка. Крилата се долги и тесни.[3]
Распространетост
уредиШумскиот вечерник се среќава локално низ Европа и западна Азија, на исток до Урал и Хималаите. Го има и во северозападна Африка, Канарските Острови и Мадејра . Додека пак лилјаците на Азорите често се смета за посебен вид - Nyctalus azoreum.
Обично се наоѓа во шумите, иглолисни и листопадни, но исто така се приспособи на паркови и урбани области и често ги има и во згради.
Во повеќето делови каде што се среќава шумскиот вечерник тој е редок, но во Ирска е многу почест, бидејќи е најголемиот и трет најчест вид лилјак на островот.[4] Во Британија е познато од неколку колонии во Англија и Велс со повремени скитници кои стигнуваат до Шкотска . Закана за нивниот опстанок вклучуваат намалување на бројот на инсекти, губење шуми и шупливи дрвја и токсични хемикалии кои се наоѓаат во обработеното дрво во објектите.
Хранење
уреди
Лилјаците се појавуваат веднаш по зајдисонце за да се хранат со летечки инсекти како што се молци и бубачки. Тие понекогаш се хранат околу уличните светилки, фаќајќи ги инсектите што ги привлекуваат. Тие се најактивни околу самрак и зори и ќе патуваат до 10 km по потрага за храна .
Репродукција
уредиШумскиот вечерник обично се размножуваат во мали колонии од околу 20 до 50 единки, но во Ирска тие можат да бидат многу поголеми, со некои колонии кои броат до 1.000 единки.[5] Колонијата е обично во шупливо дрво или зграда. Женките раѓаат едно или две младенчиња, а близнаците се почести во источниот дел од нивната распространетост.
Ехолокација
уредиЧестотите што ги користат овие лилјаци за ехолокација се помеѓу 25–54 kHz, имаат најмногу енергија на 29 kHz и имаат просечно времетраење од 8,5 ms.[6][7]
Културни референци
уредиСликата на лилјакот е една од безбедносните одлики на банкнотата од 20 фунти од 2020 година на Алстер банката на Северна Ирска.[8]
Наводи
уреди- ↑ The Irish Examiner (2 July 2018). „High temperatures send bats swooping in“.
- ↑ Shiel et al (1999). „Seasonal changes in the foraging behaviour of Leisler's bats (Nyctalus leisleri) in Ireland as revealed by radio‐telemetry“.
- ↑ Nyctalus leisleri - Science for Nature Foundation
- ↑ The Irish Independent. „Ireland a Leisler's Bat stronghold“.
- ↑ Bat Conservation Trust. „Leisler's bat“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2021-08-04. Посетено на 2022-04-22.
- ↑ Parsons, S. and Jones, G. (2000) 'Acoustic identification of twelve species of echolocating bat by discriminant function analysis and artificial neural networks.'
- ↑ Obrist, M.K., Boesch, R. and Flückiger, P.F. (2004) 'Variability in echolocation call design of 26 Swiss bat species: Consequences, limits and options for automated field identification with a synergic pattern recognition approach.'
- ↑ „New Ulster Bank £20 bank note has 'skeleton and bat' security features“. Belfasttelegraph.
Дополнително читање
уреди- Френк Гринавеј и А.М. Хадсон (1990) Теренски водич за британски лилјаци, Брус Колман Букс, Аксбриџ
- Вилфрид Шобер и Екард Гримбергер (1993) Водич за Хамлин: Лилјаци од Британија и Европа, Хамлин, Лондон.
- RE Stebbings & Francesca Griffith (1986) Дистрибуција и статус на лилјаци во Европа, Институт за копнена екологија, Хантингдон.
- S. Zera & P. Myers (2004) Nyctalus leisleri, Интернет за разновидност на животните. Пристапено на 5 декември 2006 година.
Надворешни врски
уреди- Фотографии на ARKive
- Водич за управување со шуми за лилјаци Архивирано на 19 март 2013 г.