Жан Батист Грез: Разлика помеѓу преработките

 

==Позадина==

 

==Во Париз==

==Патување во Италија==

При крајот на истата година Грез заминува за [[Италија]] заедно со игуменот Луј Гужено кој ја напуштил работата — иако станал ''conseiller au Châtelet'' за да го преземе малиот ''collet''. Гужено бил донекаде запознаен со уметностите и бил многу ценет од страна на академците кои, за време на неговото патување со Грез, го избрале за почесен член на нивниот кор заради неговите студии на тема [[митологија]] и [[алегорија]]; овие негови достигнувања биле добро искористени од нивна страна, но Грез не бил убеден во нивната вредност и затоа повеќе изгубил одколку што добил во посетата на Италија со Гужено. Веројатно тој решил да патува само за да ги замолчи оние кои го осудувале за непознавање на великите стилски модели, но и италијанските теми кои ги изложил во Салонот во [[1757]] год. исто така покажуваат дека тој бил на грешен пат и затоа набргу се вратил на неговите вистински извори на инспирација.

==Повторно во Париз==

Во [[1759]], [[1761]] („Селската невеста“, [[Лувр]]) и [[1763]] год. Грез станува сé по успешен; во [[1765]] го достигнува зенитот на својата ликовна моќ и реноме. Таа година се представил со дури тринаесет дела, меѓу кои се и „Девојка ја оплакува својата мртва птица“,„Добрата мајка“, „Канзнувањето на лошиот син“ ([[Лувр]]) и „Татковата клетва“ (Лувр). Академијата ја искористила приликата за да го замоли за изработката на неговата дипломска слика, чија изработка била доста одложена и му оневозможила да изложува на нивните ѕидови сé додека нé ги задоволил нивните критериуми. „''J'ai vu la lettre''“, забележал [[Денис Дидро|Дидро]], „''qui est un modèle d'honnêteté et d'estime; j'ai vu la réponse de Greuze, qui est un modèle de vanité et d'impertinence: il fallait appuyer cela d'un chef-d'œuvre, et c'est ce que Greuze n'a pas fait''.“

==Во Академијата==

Грез сакал да биде гледан како историски сликар и насликал дело кое било наменето да ја оправда неговата омраза кон неговите квалификации како „жанровски сликар“. Ова несреќно дело „Север и Каракала“ (Лувр) било изложено во 1769 год. рамо до рамо со неговиот портрет на „Жорат“ (Лувр) и неговата прекрасна слика „Малото девојче со црно куче“. Академците го примиле за нов член со сите почести, но при завршетокот на церемониите директорот му се обратил на Грез со следниве зборови: „''Драги господине, Академијата ве прими, но како жанровски сликар; имаме обзири кон вашите постари дела кои беа одлични, а за ова дело, кое не е достојно ниту на вашиот глас, ниту вам самиот, прогледуваме низ прсти''“. На ова Грез се разлутил и и почнал расправија со другите и престанал да изложува дела сé до [[1804]], кога [[Француска револуција|Револуцијата]] ширум ги отворила вратите на Акедемијата за секој во светот.

Следната година, на 4-ти Март 1805, Грез умира во [[Лувр]] во голема беда. Иако некогаш бил прилично богат, парите ги потрошил во екстраваганции и лоша организација до таа мера што за време на неговите последни години почнал да ги продава и сопствените нарачки за сликање кои и така неможел веќе да ги извршува. За неговото брилијантно реноме не се заслужни неговите достигнувања како сликар во својата пракса, туку природата на тематиката со која работел. На тоа враќање на природата што ги испирирало нападите на [[Жан-Жак Русо|Русо]] врз вештачката цивилизација му бил потребен и израз во [[ликовната уметност]].

==Оставнина==

Дидро, во своето дело ''Природониот син и таткото на семејството'', пробал да ја пренасочи домашната драма во сценско театарско дело; она што тој пробал да го направи и не успеал Грез, во сликарството, го постигнал со неверојатен успех, иако неговите дела, како и драмите на Дидро, биле повлијаени од истата таа извештаченост против која се бунтувале. Меѓутоа чувството на мелодрамска претераност кое оддаваат овие дела наоѓа една апологија во цврстиот и брлилијантен тек на дејствието, во свежината и силата на нијансите на телата, во примамливата мекост на изразот, во маѓепсната аура на здравје и младост, во сензуалните привлечности, накратко со тоа што Грез ги инвестира своите лекции во [[буржоазија|буржоаскиот]] моралитет. Како што Дидро се искажал за „Добрата мајка“, ''il a prêché à la population''; и резултатот е една пикантност на копнтрастот која секогаш успева да привлече обожаватели.

 

*Emma Barker, Greuze and the Painting of Sentiment (Кембриџ: Cambridge University Press, 2005). ISBN 0521555086.

 

 

[[ca:Jean-Baptiste Greuze]]