Промените во [[Понуда на пари|понудата на пари]] имаат силни импликации врз агрегатната побарувачка, односно зголемената понуда ја зголемува агрегатната побарувачка и обратно. Да претпоставиме дека во економијата постојат инфлаторни тенденции кои се закануваат да прераснат во неконтролирана [[инфлација]]. Во овој случај, [[Централна банка|централната банка]] ќе води рестриктивна [[монетарна политика]], т.е. ќе го намали количеството пари во оптек со цел да ја намали агрегатната побарувачка (ќе се помести надолу, кон лево), со ицел да ја заузда инфлацијата. Како резултат на тоа, макроекономската рамнотежа ќе се воспостави на пониско рамниште, при пониско општо ниво на цени и понизок реален производ во економијата. Што всушност се случило? Високата инфлација ја принудила владата да води рестриктивна монетарна политика, односно да ја намалинамалува понудата на пари, а со тоа се покачува каматната стапка како цена на парите што се позајмуваат — оваа политика се нарекува политика на скапи пари. Поради зголемените каматни стапки, инвестициите во секторот на претпријатијата ќе се дестимулираат, а исто така и позајмувањата ([[Кредит|кредити]]) од страна на домаќинствата. Тоа ќе предизвика пад на [[БДП]] во земјата, а истовремено владата и централната банка го намалила општото ниво на цените, односно ја намалила инфлацијата. Но, цената што морала да се плати за [[стабилизациона политика|стабилизација]] на економијата е губење на дел од реалниот производ.<ref>Фити, ''Основи на економија'' (трето издание), Економски факултет, Скопје.</ref>
