Војна и мир: Разлика помеѓу преработките

Војна и мир е едно од најобемните остварувања во областа на книжевноста (иако не е најдолгото). Делото е поделено на четири книги, т.е. томови, секое со одделни делови што содржи повеќе поглавја. Толстој произлезе со насловот, а и со некои од носечките теми според делото на Прудом од 1861: La Guerre et la paix ("Војна и мир" на француски јазик). Толстој имал служено во Кримската војна и напишал серија од кратки раскази и новели во кои се опишани сцени од војната. Тој почнал да ја пишува Војна и мир истата година кога конечно се оженил и се населил во сопствената земја на својот имот. Првата половина од книгата е напишана под името "1805". За време на пишувањето на втората половина, прочитал голем дел од библиографијата на познатиот Шопенхауер, кој му послужил како една од неговите главни инспирации. Сепак, Толстој развил сопствени гледишта за историјата и улогата на поединецот во рамките на општеството. Романот може генерално да се класифицира како историска фикција. Тој содржи елементи кои се присутни во многу видови популарни книжевни дела од 18 и 19 век, особено во љубовните романи. Војна и мир постигнува литературен статус на неодолив роман за читање. Толстој беше инструментален во доведување на нов вид сознанија за романот. Неговата наративна структура е позната по неговата "бог-сака" способност да лебдат над и во рамките на настаните, но исто така и во начинот на кој таа брзо и беспрекорно се врежа во помнење. Неговата употреба на визуелни детали често е кинематографска по својот обем, со користење на литературни еквиваленти на поместување, широки снимки и фотографии одблизу, давајќи драматичен интерес и за битките и за баловите. Овие обележја, коишто не се карактеристични само за Толстој, се дел од т.н. стил на новиот роман, и се појавија во средината на 19-тиот век, и истите Толстој особено ги користел во својата наративна структура.

Иако Толстој го напишал поголемиот дел од книгата, вклучувајќи ги сите раскази на руски, значајни делови на дијалог (вклучувајќи го и отворањето став) се напишани на француски јазик бидејќи ликовите често се префрлаат на двата јазика. Ова се одразува во 19-тиот век на руската аристократија, каде францускиот, како странски јазик, е широко распространет и се смета за јазик на престиж и е попрефинет од рускиот. Оваа иницијатива беше покрената од историското влијание низ Европа на моќната палата на кралот на сонцето, Луј XIV од Франција, што доведува до членови на руската аристократија да бидат се помалку компетентни во зборувањето на  својот мајчин јазик. Во Војна и Мир, на пример, Жили Карагина, пријателка на принцезата Марија, морала да зема часови по руски, со цел да го совлада својот мајчин јазик. Се смета дека тоа е намерно направен литературен уред кој е употребен од страна на Толстој, и кој треба да ги опише француските трикови и неискреност како јазик на театарот и измамата, додека рускиот се јавува како јазик на искреноста, чесноста и сериозноста. Во романот, кога Пјер ја запросува Хелен, тој и зборува на француски - Je vous aime ('Ве сакам'). Кога бракот подоцна излегува дека е лажен, Пјер ги обвинува овие француски зборови. Употребата на францускиот јазик се намалува како што напредува книгата  и војните со француски интензитет, кулминираат во фаќање и евентуално согорувањето на Москва. Прогресивното отстранување на францускиот јазик од текстот е средство за демонстрирање дека Русија се ослободила од странската културна доминација. Тоа е, исто така, ниво на развој, и начин на покажување дека само еднаш-восхитената и пријателска нација, Франција, се претвори во непријател. До средината на книгата, неколкумина руски аристократи, чија команда од Франција е далеку подобра од нивната руска команда, се анксиозни во наоѓањето на руски тутори за себе.