Херман Мелвил: Разлика помеѓу преработките

Херман Мелвил е роден во Њујорк на 1 август 1819 година, трето од осумте деца на Алан и Марија Гансеворт Мелвил. Откако нејзиниот сопруг Алан починал, Марија додала едно „е“ на фамилијарното презиме. Како дел од добро ситуирано и колоритно семејство од Бостон, таткото на Мелвил поминувал голем дел од времето во странство како провизиски трговец и увозник на француска сува стока. Дедото од татковата страна на авторот, мајорот Томас Мелвил, почесен учесник на бостонската чајанка кој одбил да го промени својот стил на облекување или манири за да одговара на времето, опишан е во поемата „Последниот лист“ на Оливер Вендел Холмс. Херман го посетил во Бостон и го поддржувал неговиот татко во честите периоди на финансиски потреби. Мајчината страна на Мелвил е од холандската Хадсон долина. Неговиот дедо од мајка бил генералот Петер Гансевурт, херој од Битката од Сарагота; во својата позлатена униформа, генералот позирал за портрет насликан од Гилберт Стјуарт, кој е опишан во роман на Мелвил од 1852 година, „Пјер“, во кој штокојшто Мелвил пишувал за своето фамилијарно и поморско потекло. Како водечкиот карактер во Пјер, Мелвил пронашол задоволство во неговото „двојно револуционарно потекло“.

Сепак, овие книги не ја постигнале популарноста и критичниот успех од неговите претходни книги. Њујорк Деј Бук на 8-ми септември 1852 година го објавил својот отровен напад на Мелвил и неговото пишување со наслов ХЕРМАН МЕЛВИЛ ЛУД. Членокот понудил како вест приказна која известувала „Критичен пријател, кој ја прочитал последната книга на Мелвил „Недоразбирања“, помеѓу две бродски несреќи, ни кажа дека е составена од бладањата и мечти на еден лудак. Бевме запрепастени на забелешката, но по уште сознанија, неколку дена подоцна, Мелвил навистина бил под стрес и неговите пријатели превземале мерки да го сместат под третман. Се надеваме дека еден од првите третмани ке биде да го задржат строго одделен од пенкало и мастило“. По ова и други строги критики на Пјер од критичари, издавачите почнале да стануваат претпазливи со работата на Мелвил. Неговиот издавач, Харпер и Браќата, го одбиле неговиот следен ракопис, Остров на крстот кој штокојшто е изгубен. На 1 април 1857 година, Мелвил го објавил неговиот последен, целосен роман Човекот од доверба. Овој роман, поднасловен „Маскенбал“ е добитник на општи оценки во модерни времиња како комплексно и мистериозно истражување на проблемите на измама и искреност, идентитет и маскирање, но кога бил објавен, добил коментари кои варирале од збунетост до осудување.