Иван Бунин: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с clean up, replaced: ==Биографија== → ==Животопис== using AWB |
|||
Ред 3:
'''Иван Алексеевич Бунин''' ([[22 октомври]] [[1870]], [[Воронеж]], [[Русија]] - [[8 ноември]] [[1953]], [[Париз]], [[Франција]]) бил руски поет и прозаист, добитник на [[Нобеловата награда за литература]] во 1933 година за уметноста со која ја продолжува класичната руска традиција во прозата.<ref>''Преводи на литературни дела на добитници на Нобелова награда'', НИД „Микена“, Битола, 2009.</ref>
==Животопис==
Бунин потекнувал од сиромашно благородничко [[семејство]]. Детството и дел до младоста ги поминал на татковиот имот Бутирка, во Орловската губернија, но кога имал 13 години, татко му го продал имотот. Поради материјалните тешкотии, на возраст од 14 години, Бунин морал да го прекине школувањето и завршил само [[гимназија]]. Воспитан во љубов кон [[наука]]та, [[поезија]]та и [[музика]]та, Бунин читал многу и се самообразовал, така што самостојно добро го научил [[Англиски јазик|англискиот јазик]]. Ги обиколил [[Русија]] и [[Украина]], работејќи како коректор, [[
==Творештво==
Ред 12:
===Раскази===
Како прозаист, Бунин дебитирал во 1982 година, со расказ објавен во едно списание во [[Петроград]]. Некои писатели, како [[Максим Горки|Горки]], уште тогаш ја истакнувале книжевната дарба на Бунин, но некои критичари го сметале за второстепен писател.<ref
Во своите раскази, Бунин дал силна и потресна слика на руското село од почетокот на [[20 век]], осветлувајќи низа судбини што копнеат за поинаква, поубава и правична реалност. Притоа, во неговата проза се прикажани и односите што често го носат печатот на бесмисленоста, тагата и изневерената надеж. Исто така, во повеќе негови раскази, тој со иронија го споменува своето благородничко потекло. На пример, во расказот „Суводол“ (1911), со голема пластичност, тој дава еден вид уметничко „опело“ на благородничката класа која незапирливо исчезнувала од историската сцена. Истата тема, Бунин ја обработува и во неколку други кратки раскази: „Село“ (1910), „Последниот состанок“ (1912)<ref>Ivan Bunjin, ''Gospodin iz San Franciska i druge pripovetke''. Beograd: Rad, 1964, стр. 27-34.</ref> и „Последниот ден“ (1913),<ref>Ivan Bunjin, ''Gospodin iz San Franciska i druge pripovetke''. Beograd: Rad, 1964, стр. 65-72.</ref> во кои е насликана суровата, горка атмосфера на безнадежноста и на конечната разделба со нешто што било славно во минатото. Но, покрај благородниците, во расказите на Бунин и селаните се лишени од каква и да било иднина, осудени на вечна беда и заостанатост. Неговите селски ликови најчесто се мрачни и тажни, а зад нив се случуваат бројни потресни драми. На пример, во „Данок“ (1913), селанецот Аверкиј умира по триесетгодишна работа по туѓите имоти, жртвувајќи го заедничкито живот со сопругата и со ќерката.<ref>Ivan Bunjin, ''Gospodin iz San Franciska i druge pripovetke''. Beograd: Rad, 1964, стр. 73-95.</ref> Притоа, случајните и споредни излети во [[Натурализам|натурализмот]] не го намалуваат високото ниво на прозата на Бунин.<ref>Lav Zaharov, „Proza Ivana Bunjina“, во: Ivan Bunjin, ''Gospodin iz San Franciska i druge pripovetke''. Beograd: Rad, 1964, стр. 134-135.</ref>
Ред 23:
===Поезија===
На почетокот, Бунин пишувал поезија: својата прва песна ја објавил во 1887 година, а четири години подоцна се појавила и неговата прва поетска збирка. Бунин создавал изразито живописна [[лирика]] во која се истакнува лирската поема „Листопад“ (1901) во која со голема поетска вештина ја користи изразноста и убавината на [[Руски јазик|рускиот јазик]]. За оваа поема, Бунин ја добил [[Пушкинова награда|Пушкиновата награда]] што ја доделувала [[Руска академија на науките|Руската академија на науките]].<ref
==Наводи==
Ред 31:
{{Нормативна контрола}}
[[Категорија:Добитници на Нобеловата награда за литература]]
[[Категорија:Руски поети]]
| |||