Отоманска Бугарија: Разлика помеѓу преработките

[[Тајниот централен бугарски комитет]] бил формиран по извршениот државен удар во [[Романија]] и соборувањерто на кнезот [[Јован Александар Куза]]. Новата романската влада побарала поддршка од бугарската емиграција. Како резултат на преговорите помеѓу двете страни, бил постигнат договор за заеднички активности против [[ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство]], бил потпишан и "''Закон за света коалиција меѓу Романија и Бугарија''", а во декември [[1866]] бил основан Тајниот централен бугарски комитет. За раководител на комитетот бил избран [[Иван Касабов]]<ref name="христо македонски"/>. Комитетот имал за цел формирање на бугарска држава, а притоа се дозволувало да биде зависна од Високата порта или дел од една поширока конфедерација со соседните народи. Во [[1868]] година, Комитетот ја прекинал својата работа<ref name="христо македонски">[http://promacedonia.com/hm/hm_p5.htm#n.31 Записки на Христо Н. Македонски (1852-1877)]</ref>.

Набргу потоа и самиот комитет се распаднал. По распаѓањето и неуспехот на Старозагорското востание предизвикал разочарување меѓу дел од бугарската емиграција, но ситуацијата на Балканот продолжила да биде погодна за вооружени акции против Високата порта. Имајќи ги предвид сериозните политички проблеми на ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство и продлабочувањето на Источната криза, некои од членовите на самораспуштениот Бугарски револуционерен централен комитет одлучиле да пристапат кон подготовка на ново востание во Бугарија. За таа цел тие ја изградиле во Ѓурѓевската политичка организација, во бугарската историографија позната како [[Ѓурѓевски револуционерен комитет]]. Состаноците на Ѓурѓевскиот револуционерен комитет почнале околу 11-12 ноември 1875 година и продолжиле до 25 декември. Меѓу неговите учесници се издвојувале [[Стефан Стамболов]], [[Панајот Волов]], [[Стојан Заимов]]<ref>[http://www.ometeo.net/edu/html/2010213.htm АПРИЛСКО ВЪСТАНИЕ - 1876 ГОДИНА]</ref><ref>[http://freepc.hit.bg/gurgevo.html ГЮРГЕВСКИ РЕВОЛЮЦИОНЕН КОМИТЕТ Свикване, състав, решения и политическа програма на Гюргевският революционен комитет]</ref>, [[Никола Обретенов]], [[Георги Бенковски]], [[Иларион Драгостинов]]. Раководството било во рацете на Стамболов, а Заимов ја извршувал функцијата секретар. Сите ѓурѓевски дејци биле едногласни по прашањето дека во пролетта 1876 г. требало да се организира ново востание. Затоа вниманието на Комитетот било насочено кон оние прашања од кои зависела успешната подготовка на идното востанието. Ѓурѓевските дејци не ја одредиле точната дата за кревање на востанието во Бугарија. За време на своите седници тие ја назначиле потребата од поголема флексибилност и понудиле три датуми: 18 април, 1 мај или 11 мај. Во текот на подготовките секој округ требало да го процени степенот на подготвеност и да одреди кога населението да се крене на востание. Конечната дата требало да се усогласи помеѓу раководителите на петте области. Планот на идното востание бил конечно завршен околу 25 декември 1875 г., по што Комитетот се самораспуштил, а одредените раководители се префрлиле преку Дунав и ја започнале напорна работа за подготовка на востанието.

Руско-турската војна во периодот од 1877 до 1878 година довела до потпишување на [[Санстефански мировен договор|Санстефанскиот мировен договор]]. Со договорот се воспоставила автономна бугарска област во рамките на ОсманлискатаОсманлиското ИмперијаЦарство со широки овластувања, христијанска управа и право на сопствена армија. Оваа територија го опфаќала просторот помеѓу Дунав и планинскиот масив Стара Планина, регионот на Софија, Пирот и Врање во долината на [[Морава]], [[Северна Тракија]], делови на [[Источна Тракија]] и речиси цела [[Македонија (регион)|Македонија]]. Но поради противењето на Големите сили овој договор бил поништен на [[Берлински конгрес|Берлинскиот конгрес]]. Според договорот на Отоманското Царство биле вратени териториите на [[Македонија (регион)|Македонија]] и [[Тракија]] од [[Санстефанска Бугарија]] кои ѝ биле одземени со Санстефанскиот договор во полза на Бугарија. Исто така, според претходно склучени во Руско-британски договор (од 30 мај 1878 година), територијата на Бугарија е околу три пати намалена од предвидената во Санстефанскиот договор (било решено Бугарија да се простира на територијата која се наоѓа само северно од Стара Планина). Бугарија добила статус на вазално кнежевство во рамките на [[Отоманското Царство]] а била формирена и [[Источна Румелија]] како автономна област со центар во Пловдив<ref>* Гојко Павловиќ, „Бугарија и Источна Румелија: нивните меѓународни, невладини и правна и политичка положба на 1876-1887 година“, Белград, 1907.</ref>.