Геополитика: Разлика помеѓу преработките

Во рамки на телурократската геополитичка мисла на почетокот и во првата половина на XIX век се развила познатата ''германска школа на геополитика'' која се засновала на детерминизмот и социјалниот дарвинизам. Зачетник на оваа школа бил Фридрих Ратцел кој прв го воспоставил гледиштето за споредба и аналогија на државата со ''жив организам'' кој како и човекот за да опстане мора да расте и да се развива преку територијално проширување на ''животниот простор'' (герм. ''Lebensraum'') непоходен за опстанок на државата и за напредок на луѓето. Ратцел дури изнесол и седум закони за растежот на државата, а самата органска теорија за државата како живо битие е надополнета од страна на Рудолф Кјелен кој тврдел дека државата е организам составен од пет органи при што го создал и терминот геополитика<ref name="Sharevski" />. Како најзначаен претставник заедно со Ратцел, во рамки на оваа учење се истакнал германскиот генерал Карл Хаусхофер кој сметајќи ја државата зе жив организам и повикувајќи се на сфаќањата за еластичноста на границите (поттикнати од американските мислители Махан и Тејлор) го воспоставил мислењето дека секоја држава има право на воспоставување на природни граници поради неопходната потреба да расте и зајакнува со тоа што територијално ќе се проширува, во спротивност пак и се заканува одумирање<ref name="Хаусхофер" />. Според неговото сфаќање еластичноста и проширувањето на границите не мора да се заснова на географските белези и одлики, туку врз повеќестраниот пристап на човечкиот фактор како етно-националната припадност, јазикот, културата. Во однос на концептуализацијата на светот, Хаусхофер ја воспоставил ''Доктрината на Пан-Региони'' во која светот е поделен на 4 големи пан-региони: Пан-Америка предводен од [[САД]], Евроафрика предводен од [[Германија]], Пан-Русија предводен од [[Русија]] и Азиска зона на ко-просперитет предводена од [[Јапонија]], кои на основа на суровините и ресурсите се стремат кон ''самодоволност'' односно ''автархија'' како главна цел<ref name="Хаусхофер" />. Според неговото сфаќање само на овој начин преку поделба на 4 големи светски региони кои се предводени од економско-технолошки и воено најсилните држави неминовно ќе се воспостави рамнотежата и стабилноста за долготраен мир во светот<ref name="Хаусхофер" />. Според некои истражувачи, геополитичкиот поредок на моќта во светот во седумдесетите години на ХХ век, била најблиска до оваа замисла на Хаусхофер. Воедно, како најголем непријател на германското империјално проширување и доминација со светот Хаусхофер ја гледал [[Велика Британија]], а сметал дека треба да се остварува соработка со [[Русија]]. Како најзначаен концепт во однос на делувањето и проширувањето на државите Хаусхофер и оваа школа ја сметале ''моќта на волјата'' односно мотивацијата и решителноста на народите и нивните водства. На основа на учењата и концептите за животниот простор ''Lebensraum'' и еластичноста на границите [[нацистичка Германија]] ја изградила својата политичка и воена доктрина, иако самите творци на овие концепти никогаш не повикувале на злосторства против човештвото какви што биле сторени од Третиот Рајх за време на [[Втора светска војна|Втората светска војна]]. Во денешно време најпозната и најактуелна геополитичка телурократска школа е руското ''Евроазијство'' или континентализмот претставени и застапувани од Александар Дугин.