Репликација на ДНК: Разлика помеѓу преработките

Протеините од репликациската вилушка се наменети за решавање на гореспоменатите проблеми. ДНК полимеразите не се способни да ја одмотаат двоспиралната ДНК молекула, за што е потребно енергија за да се раскинат водородните врски помеѓу базните парови кои ги држат веригите заедно. Оваа задача ја обавува ДНК хеликазата, која ја користи енергијата од [[Аденозин трифосфат|АТП]] за да ја одмота шаблонската ДНК. Потоа единечните вериги се врзуваат со [[врзувачки протеин за единечна верига]] (означен како SSB, single-strand binding protein кај бактериите и [[RPA]] кај еукариотите). Овој протеин го спречува повторното спирализирање на веригите. Одмотаната ДНК која се создава по репликациската вилушка се стреми да ротира и да се свива. За да се спречи ова, постои еден ензим означен како [[ДНК гираза]] (кај бактериите) или [[топоизомераза]] (кај еукариотите), кој ја исправува и одржува веригата.

 

 

== Водечки низи и неводечки низи ==

Координираната синтеза на две ќеркини низи задава важен проблем при ДНК репликацијата. Двете мајчини (родителски или парентални) низи од ДНК се протегаат во спротивни насоки, едната од 5′ до 3′ крајот, а другата од 3′ до 5′ крајот. Меѓутоа, сите познати ДНК полимерази ја [[Катализа|катализираат]] синтезата на ДНК само во еден правец - од 5′ кон 3′ крајот, додавајќи нуклеотиди само на 3′ крајот на растечката верига. Доколку ќеркините вериги се синтетизираат континуирано (без престан), тогаш тие би морале да се синтетизираат во спротивен правец, но ова не се случува.

 

 

== Надворешни врски ==