Димитар Папрадишки: Разлика помеѓу преработките

Оваа фаза се карактеризира со презентирање на ликовните придобивки од неговите искуства со еминетни сликари од [[Војводина]] (Урош Предиќ) и соработката со [[Коста Вангеловиќ]] кои допринеле неговата палета да се колористички изнијансира и дополни. (црква "[[Св. Ѓорѓи Кратовски]]" - [[Кратово]] 1925)

 

[[Податотека:Avtoportret-papradiski (1932).jpg|мини|десно|Автопортрет, 1932]]

Оваа последна фаза го манифестира континуитетот во неговот сликарство (црквите "[[Јован Претеча]]" во [[Туралево]] 1930, "Св Антони"во [[Кетеново]] - 1930, "[[Св Харалампије]]" во с. [[Секулица]] - 1930 и.т.н.) но и ориентацијата кон користење на линијата како примарно средство со стемнета палета на бои (икони во манастирската црква "Св. Јоаким Осоговски" - 1932 како и живописот од истата година.) Последните години од четвртата деценија од 20 век, полека го претскажуваат опаѓањето на квалитетот на Андонов кој се повеќе се ослонува на прекумерна [[стилизација]] во работата (црква "Св. Ѓорѓи" во с. [[Градиште]], Кумановско и 1937/8, икони од црквата "Св. Никола" во Куманово од истата година). Конечно последната деценија во која Андонов со последни сили но упорно одговара на црковните потреби, навлезен во длабока старост, ги покажува слабостите на својата напредна возраст. И покрај тоа сознание тој се обидува да работи буквално до последниот ден.