Махатма Ганди: Разлика помеѓу преработките

{{викифицирање}}

[[Податотека:MKGandhi.jpg|мини|Махатма Ганди]]

 

 

Во 1915 година, по неговото враќање во Индија, Ганди се поставил за организирање на селаните, земјоделците и урбаните работници да протестираат против данокот за прекумерното земјиште и дискриминацијата. Во 1921 година, преземајќи раководство над Индискиот национален конгрес, Махатма Ганди водел национални кампањи за олеснување на сиромаштијата, зголемувајќи ги правата на жените, градејќи верско и етничко пријателство, стопирајќи го понижувањето на најниската каста во Индија но пред се, за постигнување на „Сварајˮ (ˮSwaraj“) или правило на самоуправување.

 

 

 

Најпосле, во август 1947 година, Велика Британија добила независнст, но Британско-индиското Царство било поделено во две територии, помалата со хиндуско мнозинство, Индија и муслимански Пакистан. Уште толку преселените хиндуси, муслимани, и сики ги заземале своите места на нивните нови територии, и со тоа избувнало верското насилство, особено во Пенџап и Бенгал.

Помеѓу нив, бил Натурам Годсе, хиндуски националист, кој го убил Ганди на 30 јануари 1948 година со пукање на три куршуми во неговите гради. Махатма Ганди често, иако не е официјално, се смета за Татко на нацијата. Неговиот роденден, на 2 октомври, во Индија се празнува како, раѓањето на Ганди (ˮGandhi Jayantiˮ), кој е национален празник и во целиот свет, како Меѓународен ден на насилството.

 

 

Мохандас Карамчанд Ганди е роден на 2 октомври 1869 година во Порбандар, крајбрежен град на полуостровот Катијавар, а потоа дел од малите кнежевска држава на Порбандар, во Катијаварската служба на Британско-индиската империја. Неговиот татко, Карамчанд Ганди (1822 – 1885 година), служел како „диван“(„diwanˮ,(министер-претседател) на државата Порбанер. Неговата мајка, Путали Баи, која потекнувала од Пранамско-ваишнавско семејство, му била четврта жена на Карамчанд, а првите три жени веројатно починале при породување.

Во еден од последните извештаи тој бил оценет како „добар во Англискиот јазик, справедлив во Аритметиката и слаб по Географија“ ; кој поминал со многу добар просек, но со лош ракопис. Со малку потешкотија тој го поминал испитот за упис на колеџот Самалдас, во Бавнагар. Фамилијата на Ганди посакувале тој да биде адвокат, со тоа што ќе се зголемат шансите да успее во патоказот на својот татко.

 

 

Во 1888 година, Ганди многу патувал во Лондон, Англија, за да студира Право на Лондонскиот универзитетски колеџ, каде што студирал Индиско право и правни науки, а се обучувал како адвокат во храмот „Инер Темплˮ (ˮInner Templeˮ).

Под влијание на текстовите од Хенри Солт, Ганди се приклучил на Вегетаријанското друштво, каде што бил избран на извршниот комитет и започнал поглавје за областа „Бејсватер“ (ˮBayswaterˮ). Некои од вегетаријанците што ги запознал биле членови на Теозофското друштво, кој бил основан во 1875 година, за да се постигне универзално здружение, а било поделено во проучување на будистучка и хиндуистичка литература. Тие го охрабриле Ганди да им се придружи во читањето на Багавад Гита, како во преводот така и во оригиналот. Непокажувајќи интерес кон религијата пред тоа, Ганди станал заинтересиран за религиозната мисла.

 

 

Ганди потоа се вратил во Рајкот за правење на мали петиции, наменети за странки во судскиот процес, но бил принуден да ги затвори заради прекршрок на еден британски службеник. Во 1893 година, Ганди прифатил едногодишен контакт од индиската фирма „Дада Абдула и Копродукцијаˮ(Dada Abdulla & Co), на едно место во колонијата на Натал, јужна Африка, а потоа дел од Британската империја.

 

 

 

Индијците во Јужна Африка биле водени од богатите муслимани, кој го вработиле Ганди како адвокат и во согласност со хиндиските договорени работници со многу ограничени права. Махатма Ганди ги почитувал сите нив како индијци, со вечен став дека „индијците ˮ ја надминале религијата и општествениот слој. Верувал дека тој би можел да ги помести историските разлики, особено во однос на религијата и со тоа верување кога се вратил во Индија, се обидел да го спроведе тоа.

Во 1906 година, владата на Трансвал изгласала нов Закон за задолжителна регистрација за популацијата на Индиската колонија. На масовните протести, состанокот одржан во Јаханесбург на 11 Септември истата година, Ганди за прв пат ја донесол неговата развиена методологија за Сатјаграха (ˮSatyagrahaˮ), (преданост кон вистината), или со други зборови, ненасилен отпор. Власта успешно ги потиснала индиските демонстранти, но јавното протестирање врз суровата постапка на мирните индиски демонстранти од страна на Владата на Јужна Африка го присилил Јужниот африкански лидер Јан Кристијан Смјутс, да преговара за компромис со Махатма Ганди. Идеите на Ганди се оформиле, а концептот за „Сатјаграха“ се развил за време на оваа борба.

 

 

Додека престојувал во Јужна Африка, Махатма Ганди своето внимание го насочил кон Индијците и се спротивставил на идејата дека Индијците треба да се третираат на исто ниво како и домородните Африканци. Тој исто така, истакнал и верувал дека „белата раса во Јужна Африка треба да доминираˮ.После неколку постапки што ги добил од белците во Јужна Африка, Ганди започнал да го менува своето мислење и неговиот интерес во политиката очигледно се зголемил. Правото на белците се засилило со строга сегрегација меѓу сите раси и предизвикало конфликт помеѓу тие заедници.

Во 1906 година, кога Британија објавила војна против Кралството Зулу во Натала, Ганди ги охрабрил британците да ги регрутира и индијците. Тој тврдел дека индијците треба да ги подржат воените напори за да ги оправда своите права на целосно државјанство. Британија ја прифатила понудата на Ганди и дозволила издвојување на 20 индијанци доброволно да служат во службата за носачи на носилки, за лекување на повредените британски војници.Со оваа служба управувал Ганди и работела помалку од два месеци. Ганди од искуството научил дека ова било безнадежно, директно да предизвика огромна воена моќ на британската армија. Сфатил дека отпор на ненасилен начин ќе може да се пружи само со чисто срце.Откако црнците дошле на власт во Јужна Африка, Ганди бил прогласен за национален херој со многубројни споменици.

 

 

Во 1915 година, Ганди засекогаш се вратил во Индија, понесувајќи со себе репутација на водечки индиски националист, теоретичар и организатор. Тој се приклучил кон Индискиот национален конгрес, а Гопал Кришна Гокал, воглавно го запознал со проблемите во Индија, политиката и индијците.Гокал бил главен лидер на Конгрес партијата, препознатлив по неговата воздржаност и умереност, и во неговата непопустливост во работењето внатре во системот. Ганди го презел либералниот пристап на Гокал, базиран на традициите на британската политичка партија „Виги“ и ги трансформирал целосно, да изгледаат како индиски.

Тензиите ескалирале се додека Ганди не побарал итна независност во 1942 година, а британците возвратиле преку затварање на гувернерот, како и на десетина од илјадници лидери на Конгресот за нивното времетраење. Во меѓувреме, партијата, ˮМуслиманска Лига“ кооперирала со Британија и застанала против силната отпорност на Ганди, во барањето за целосно одделување на Пакистан, како муслиманска држава. Во август, 1947 година, Британците ја поделиле земјата, на Индија и Пакистан, секоја достигнувајќи независност, под услови кои Ганди не ги одобрувал.

 

 

Во април, 1918 година, во вториот дел на Првата светска војна, Гувернерот го поканил Ганди на Воената конференција во Њу Делхи. Веројатно, за да ја покаже својата подршка за империјата и да помогне во неговиот случај за независноста на Индија, Ганди се согласил индијците активно да ги регрутира во воената сила.За разлика од Војната Зулу во 1906 година и почетокот на Првата светска војна во 1914 година, кога Ганди ги регрутирал доброволците за Службата на Брза помош, овој пат тој се обидел да регрутира војници.Во јуни 1918 година, Ганди во брошурата под наслов „Апел за воен рокˮ, напишал: „За да ги донесеме во таква состојба работите, треба да имаме способност да се браниме, што значи, способност да се носи оружје и да се искористи...Ако сакаме да научиме како се употребува оружјето со најголема можна експедиција, наша должност е самите ние да си пријавиме во војска.ˮ Сепак, тој тоа го направил, наведено во писмото до приватниот секретар на Гувернерот, дека тој „лично нема да убие или повреди некого, било да е пријател или непријател. ˮ

Во кампањата на Ганди за регрутација во војната се покренало прашањето за неговата доследност и мирољубивост. Приватниот секретар на Ганди, забележал дека „Прашањето за доследноста помеѓу неговата вера во Ахимса (мирољубивост) и неговата кампања за регрутирање била покрената не само тогаш, туку се дискутирала за неа од тогаш наваму. ˮ

 

 

Ганди во 1919 година, со неговата слаба позиција во Конгресот,одлучил да ја прошири својата база со зголемување на неговото барање до муслиманите. Таква можност се отворила со движењето Килафат, светски протест од страна на муслиманите, против уривањето на духовниот муслиман Калиф, поглаварот на нивната религија. Отоманската империја била поразена во првата светска војна и била поделена, додека пак, муслиманите се плашеле за безбедноста на светите места и угледот на нивната религија.

Ганди секогаш се борел против „комунизмотˮ, кој ги задлабочил муслиманите против хиндусите во политиката, но не можел да го анулира брзото развивање на комунизмот по 1922 година. Смртоносни религиозни немири избувнале во многу градови, вклучувајќи деведесет и еден немир само во државата У.П. ( Утар Прадеш). Со состојбатата на раководењето, бројот на муслиманите помеѓу делегатите на Конгресот нагло опаднало, од 11% во 1921 година, на помалку од 4% во 1923 година.

 

 

Ганди се држел настрана од активна политика, и како таков, останал во поголемиот дел на 1920 – тите години. Наместо тоа, тој се фокусирал на решавање на клинот помеѓу партијата Сварај и Индискиот национален Конгрес и проширување на иницијативи против „недопирливоста“ (луѓето кои припаѓаат на најниската каста во Индија), алкохолизмот, незнаењето и сиромаштијата.Во 1928 година, Ганди се вратил на чело. Една година пред тоа, британскта влада назначи нова Комисија за уставна реформа, под раководство на Џон Симон, кој што не вклучил ниту еден индиец како член во Комисијата. Резултатот бил бојкот на Комисијата, од страна на индиски политички партии.

Британците не одговориле на тоа. На 31 декември 1929 година, знамето на Индија било развиорено во Лахоре. На 26 Јануари 1930 година, со Индискиот национален Конгрес бил прославен денот на независноста на Индија. Во март 1930 година, Ганди лансирал нов „“Сатјаграхаˮпоход против данокот на сол. Тоа било истакнато со познатиот „Солен поход“ до Данди, од 12 март до 6 април, каде што тој марширал 388 километри од Ахмедабад до Данди, Гуџарт за да направил сол. Илјадници индијци му се придружиле на овој марш кон морето. Оваа кампања била една од најуспешните во владеењето на Британија со Индија; Британија на ова реагирала со затворање на преку 60 000 луѓе.

 

 

Ганди силно се залагал за еманципација на жените и отишол толку далеку кажувајќи дека „жените дошле да гледаат на мене, како самите тие на себе“. Тој се спротивставил за изолација на жените, малолетничкиот брак, „недопирливоста“ и екстремното угнетување на вдовиците, како и на обредот „сати“ (ˮsati“).Тој посебно барал жените да учествуваат во кампањите за данокот на сол и во бојкотот на странските производи. Сарма заклучува дека успехот на Ганди во регрутирањето на жените во неговите кампањи, вклучувајќи ги кампањите за данокот на солта, кампањата на „анти-недопирливоста“ и движењето на селанството, овозможил на многу жени, нова самодоверба и достоинство во главните текови на индискиот јавниот живот.

 

 

Конгресот во 1920-тите години апелирало до селаните, претставувајќи го Ганди како еден вид на месија, стратегија, која успеала во присоединувањето на радикалните сили, во рамките на селанството во движењето на ненасилен отпор. Во илјадници разори во селата кои биле изведени, го претставувале Ганди како реинкарнација на претходните индиски национални водачи, дури и како полубог. Разорите изградиле подршка помеѓу неписмените селани навлезени во традиционалната хиндуска култура.Слични месијански слики се појавиле во популарните песни и поеми, и во религиозните церемонии под покровителство на Собранието и во прославите. Резултатот кулминирал со тоа што Ганди станал не само народен херој, туку Конгресот во селата бил виден како негов духовен инструмент.

 

 

Британската влада, претставена од страна на Едвард Ирвин, одлучил да преговара со Ганди. Пактот на Ганди со Ирвин бил потпишан во март 1931 година. Влада се согласила да ги ослободи сите политички затвореници, во замена за прекин на движењето на граѓансата непослушност. Исто така како резултат на овој пакт, Ганди бил поканет да присуствува на Конференцијата „Раунд тејбл“ (“Round Table“) одржана во Лондон, како единствен претставник на индиското државно Собрание.Конференцијата била разочарување за Ганди и националистите, бидејќи вниманието било насочено кон индиските кнезови и индиските малцинства, отколку на пренесување на власта. Наследникот на кралот Ирвин, крал Вилингдон, зазел нова политика против национализмот, кој започнал нова кампања за контролирање и совладување на националистичкото движење. Ганди бил повторно уапсен, а владата се обидела и не успеала да го негира неговото влијание, со потполно изолирање од неговите следбеници.

 

 

Во 1932 година, преку кампањата на Далит, лидерот Б.Р. Амбедкар, владата со новиот Устав доделила недопирливи оделни избирачки тела, познато како Заедничка награда. Ганди протестирал со тоа што, започнал шестдневен пост на 20 септември, 1932 година, додека бил затворен во затворот Јервада, во Пуна. Како резултат на јавна осуда, тој успешно ја принудил владата да донесе правичен договор (Поона пакт), преку преговори со посредство на Палванкар Бало.Ова било почеток на нова кампања од страна на Ганди, за да ги подобри животите на припадниците на најниската каста („untouchablesˮ), кој што ги нарекол Харијанци, деца на Бога.На 8 септември, 1931 година, Махатма Ганди, кој пловел на бродот „СС Рајпутана“, на втората Конференција „Раунд Тејбл“ во Лондон, се сретнал со Меер Баба во неговата кабина на бродот, кадешто разговарале за проблемите на „припадниците на најниската каста“ („Untouchables“), политиката, државната независност и духовност.

Гуа во 2012 година изјавил дека, „Идеолозите ги вршеле овие стари ривалства во сегашноста, со демонизација на Ганди, сега којшто е здружен меѓу политичарите, кој е претпоставен да зборува во име на Амдекар“. Гуа додал дека нивната работа ги надополнила меѓусебно, а Ганди често го фалел Амдекар. Летото, 1934 година,врз животот на Ганди биле направени три атентати.

 

 

Кога Втората светска војна избувнала во 1939 година, Ганди првично фаворизирал нудејќи „мирољубива морална подршка“ на британската препрека, но лидерите во Собранието биле навредени од унилатералното вклучување на Индија во војната без консултација со претставниците. Сите собраниски лидери поднеле оставка од функцијата.По долго размислување, Ганди изјавил дека Индија не може да биде странка која наводно таа се борела за демократска слобода, додека самата слобода е одбиена во Индија. Како што војната се одвивала, Ганди го интензивирал неговото барање за независност, во говорот на Говалја Тенк Мајдан, повикувајќи ја Британија на Августовското движење на Индија.

Додека лидерите на конгресот поминувале време во затвор, другите партии ја подржале војната и добиле организаторна сила. Подмолните најави удирале на безмилосно потиснување на конгресот, но тоа имало мала контрола над настаните. На крајот на војната, Британија дала јасни најавувања дека моќта би можела да биде префрлена во индиски раце. Во тој момент, Ганди се откажал од борбата, а околу 100.000 политички затвореници биле ослободени, вклучувајќи го и раководењето во Собранието.

 

 

Според хиндуската традиција, посмртните останки требало да се фрлат во река. Посмртните останки на Ганди биле истурени во урни, кои биле испратени во Индија за меморијалните служби.