Бенито Мусолини: Разлика помеѓу преработките

| мандат_поч= [[31 октомври]], [[1922]]

| мандат_крај= [[25 јули]], [[1943]]

| претходник= [[ЛуиџиЛујџи Факта]]

'''Бенито Амилкаре АндреаАндреја Мусолини''' ([[29{{lang-it|Benito јулиAmilcare (родени)|Andrea Mussolin}}; [[29 јули]] [[1883]] - [[28 април (починале)|28 април]] [[1945]]) — италијански државник од [[Фашистичка партија|Фашистичката партија]], кој управувал како водач (дуче) и [[диктaтор]] на [[Италија]] од [[1922]] до [[1943]] г. Користејќи ја својата харизма, целосната контрола врз медиумите и застрашувањето на политичките ривали, тој го распушти постоечкиот демократски систем и формира [[фашизам|фашистичка]] [[Кралство Италија|држава]]. Со влезот во [[Втора светска војна|Втората светска војна]] на страната на [[Нацистичка Германија]], тој се поставил себеси за мета на [[Сојузници]]те, што конечно претставувало и причина за неговиот пад.

По континуираниот неуспех на [[Либерализам|либералните]] влади на [[Џовани Џиолити]], [[Иваное Бономи]] и [[ЛуиџиЛујџи Факта]], на [[28 октомври]] [[1922]], фашистите се заканиле со обидот за [[државен удар]], наречен „[[Марш на Рим]]“ (Marcia su Roma) и од [[крал]]от [[Виторио Емануеле III]] побарале да му дозволи на Мусолини да формира влада. Кралот морал да се согласи и [[Национал-фашистичка партија|Фашистичката партија]] дошла на власт. Во следните две децении настапил црн период за [[Италија]]: Мусолини владеел неограничено, печатот бил замолчен, граѓанските слободи одземени, а била формирана и тајна полиција. Од заслепените следбеници Мусолини бил наречен „Ил Дуче“ (Duce; Водач). Мусолини бил неосновано агресивен и храбар што го одвело во неколку дебакл-војни - во [[Етиопија]] 1935, [[Албанија]] 1939 и [[Грција]] 1941. Во 1940 се приклучил на [[Сили на Оската|Оската]] на [[Хитлер]], но тоа бил потег од корист за Сојузниците, бидејќи италијанските трупи не биле воопшто обучени, а војниците дезертирале и не сакале да ги ризикуваат своите животи за кауза што не е нивна.