Рихард Вагнер: Разлика помеѓу преработките

'''Рихард Вагнер''' ([[герм.]] ''Richard Wagner'', [[22 мај]] [[1813]] – [[13 февруари]] [[1883]]) — прочуен германски [[музичар]] од времето на [[романтизам|романтизмот]] и иноватор во [[хармонија (музика)|хармонијата]], создавјќи сопствени верзии на ''Gesamtkuntswerk'', драмски композиции во кои сите уметности биле споени во едно. Како човек тој бил подготвен да го жртвува своето семејство и пријателите за каузата на својата [[музика]]. Неговиот [[антисемитизам]] го привлекол вниманието кон идеите за неговата работа како музичар. Во своите творби ги обработувал германските [[митологија|митолошки]] ликови, а внесувал и многу патриотски чувства. Во подоцнежниот период од кариерата, Вагнер ја уживал поддршката од кралот [[Лудвиг ВториII]] од [[Баварија]] и бил во можност да создаде свој театар и фестивал во баварскиот град [[Бајројт]]. Тој ја развил употребата на „лајтмотив” (главен мотив) како основа на музичката творба. Неговиот прелудиум за трагичната љубов на Тристан и Изолда на светот му донел еден нов вид на хармонија.

Вагнер, кој работел како [[диригент]] го доживеал првиот успех во 1842 г., во [[Дрезден]] со [[опера]]та „Риенци“, базирана на новелата од Едвард Булвер-Литон. Една година подоцна, во 1843 г., со „Летечкиот Холанѓанец“, напишана според легенда запишана од Хајне за Холанѓанецот-дух кој пловел преку морињата, сѐ додека не ја нашол вистинската љубов. „Танхаузер“, во кој се зборува за средновековниот трубадур Танхаузер, била изведена во Дрезден во 1845 г. Вагнеровата вмешаност во револуцијата од 1848 г. и бегството од Дрезден го довеле до следното драмско дело, „Лоенгрин“, во Вајмар. Четирите опери од тетралогијата „Прстенот на Нибелунзите“ - „Рајнско злато“, „Валкири“, „Самракот на боговите“ и „Зигфрид“ се ремек-дела на драмското и музичкото достигнување на Рихард Вагнер. Други негови драмски дела се „Тристан и Изолда“, „Нирнбершките мајстори-пејачи“, и последното дело, „Парсифал“.