Мрежен разводник: Разлика помеѓу преработките

Потребата за хостовите да можат да откријат судири, го ограничува бројот на хабови и воедно и на вкупната големина на мрежата изградена со користење на хабови, додека пак преклопниците ги немаат овие ограничувања. За 10 Mbit/s мрежи изградени со користење на повторувачки хабови, на 5-4-3 правилото треба да се пази: до 5 сегменти, 4 хабови се дозволени помеѓу било кои две крајни станици. За 100 Mbit/s мрежи, лимитот е намален на 3 сегменти, односно 2 хабови помеѓу било кои две крајни станици. Некои хабови од производителот имаат специфични порти, што им овозможува да се комбинираат на начин на кој се овозможува користење на повеќе хабови, отколку едноставно поврзувањето преку етернет кабли, но дури и така, за голема [[Fastбрз Ethernetетернет|брза етернетска]] мрежа подобро решение ќе биде со користење на преклопници за да се избегне границата на поврзани хабови.

Во раните денови на Fastбрзиот Ethernet-отетернет, етернет преклопниците биле релативно скапи уреди. Хабовите страдале од следниот проблемот, ако имало некои 10BASE-T уреди поврзани во мрежата, тогаш целата мрежа морала да работи на 10 Mbit/s. Затоа било развиено решение меѓу хаб и преклопник, познато како '''двојно-брз хаб'''. Овие уреди се состојат од внатрешен две-портен преклопник, поделувајќи на 10 Mbit/s и 100 Mbit/s сегменти. Уредот обично се состои од повеќе од две физички порти. Кога мрежниот уред станува активен на било која од физичките порти, уредот може да се закачи на било кој од 10 Mbit/s сегмент или 100 Mbit/s сегмент, односно како што е соодветно. Ова ја спречува потребата за сите-или-ништо миграцијата на Fastбрзите Ethernetетернетски мрежитемрежи. Овие уреди се сметаат за хабови, бидејќи сообраќајот помеѓу уредите поврзани на иста брзина не е вклучен.