Германски јазик: Разлика помеѓу преработките

|lc1=deu|ld1=Modernсовремен Germanгермански

|lc2=gmh|ld2=Middleсреден High Germanгорногермански

|lc3=goh|ld3=Oldстар High Germanгорногермански

|lc4=gsw|ld4=Swiss Germanшвајцарски

|lc5=swg|ld5=Swabian Germanшвапски

|lc6=gct|ld6=Alemánалеман Colonieroколоњеро

|lc7=wae|ld7=Walser Germanвалзерски

|lc8=bar|ld8=Austro-Bavarianавстробаварски

|lc8=bar|ld9=Saxon-Thuringian Dialectсаксонскотириншки

|lc9=yid|ld10=Yiddishјидиш

|lc10=mhn|ld11=Móchenoмочено

|lc11=nds|ld12=Low Germanдолногермански

|lc12=sxu|ld13=Upper Saxonгорносаксонски

|lc13=cim|ld14=Cimbrianкимбриски

|lc14=sli|ld15=Lower Silesian languageдолношлезиски

|lc15=wep|ld16=Westphalianвестфалски|ll15=Westphalianвестфалски languageјазик

|lc17=pfl|ld17=Palatinate Germanфалечки

|lc19=vmf|ld19=Main-Franconianмајнскофранконски

|lc20=ksh|ld20=Kölschкелнски|ll21=Kölschкелнски languageдијалект

|lc21=pdc|ld21=Pennsylvaniaпенсилваниски German languageгермански

|lc22=geh|ld22=Hutterite Germanхутеритски

|lc23=ltz|ld23=Luxembourgishлуксембуршки languageјазик

|lc24=rip|ld24=Ripuarianрипуарски (language)јазик|Ripuarianрипуарски

|lc25=uln|ld25=Unserdeutschунсердојч

|fam1=[[Индо-европскиИндоевропски јазици|Индо-европскоИндоевропско]]

Историјата на јазикот започнува со формалната германска промена на согласките за време на миграцискиот период, разделувајќи ги од старите отмени дијалекти на [[Стара Саксонија]]. Најстарите сведочења за стариот отмен германски потекнуваат од раштрканите натписи на [[Елдерпостар Футаркфутарк]], особено во [[Алеманија]] од шестиот век и од најстарите разбирливи текстови ([[Хилдебрандслид]], [[Муспили]] и [[Мерсбург Инкантејшнс]]) создадени до деветтиот век. Во ова време [[старoсаксонски јазик|стариот саксонски]] припаѓа на северноморската германска културна сфера, а непристојниот саксонски повеќе би потпаднал под германско отколку под англо-фризиско влијание за време на [[Свето Римско царство|Светото Римско царство]].

И покрај тоа што, најчесто германскиот се наведува како одличен пример за високофлексивен јазик, степенот на флексија е помалку застапен отколку во стариот германски или во другите Индо-европскииндоевропски јазици како што се : Латинскиот, Старогрчкиот или Санскритот, или на пример во современиот Ирски или Руски. Со четири падежи и три рода, плус множината, постојат 16 можни различни комбинации од падежи и пол/број, но во моментов постојат само шест форми на определен член, кој е искористен за шестнаесетте можности. Флексијата по падеж на самата именка, е потребна во еднината кај силните именки од машки или среден род во генитивот или понекогаш во дативот. Двата од овие случаи го губат начинот да бидат заменети во неформалниот говор. Дативниата наставка во многу контексти се смета за нешто што е застарено и често се отфрла, но сé уште се користи во неформалниот говор и пишаниот јазик. Слабите именки од машки род, споделуваат заеднички падежни наставки за генитив, датив и акузатив во еднината. Именките од женски род не се деклинираат во еднината. Множината има флексија во датив. Сé на сé, во германскиот постојат седум флексивни наставки (неброејќи ги оние за множина) :-с (-s), -ес (-es), -н (-n), -нс (-ns), -ен (-en), -енс (-ens), -е (-e).