Аналогна телевизија: Разлика помеѓу преработките

{{внимание}}

'''Аналогната (или аналоген прием) телевизија''' е аналогниот пренос кој го вклучува емитувањето на кодирани аналогни аудио и видео сигнали тоа е еден од начините на кој може да се пренесе информацијата. Осветленоста и бојата на точките на сликата и звучните бранови од аудио сигналот се претставени со последователни варијации на некои од елементите на сигналот; неговата амплитуда, фреквенцијата или фазата. Сите предходни системи за емитување на дигитален пренос на дигиталната телевизија (ДТВ) беа системи кои користеа аналогни сигнали. Аналогната телевизија може да биде безжична или може да биде со бакарна жица која ја користат кабелските.

 

Аналогната телевизија не станала индустрија се до развојот на електролитната-зраковна цевка (ЕЗЦ), која користи управуван електронски зрак за да “пишува” линии од електрони преку обложената површина со фосфор. Зракот од електрони може да помине преку екранот многу побрзо од било кој систем за механички диск. Овозможувајки многу потесно скенирање на линии и многу повисока резолуција на сликата, додека бавно бледеат одстранетите фосфорни ефекти на трепкање на сликата. Исто така, многу помалку одржување е потребно на сите електронски системи во споредба со системот на ротирање на дискот.

 

=== Стандарди ===

Сепак постојат три стандарди за начинот на дополнителни информации во боја да бидат кодирани и пренесени. Првиот е американскиот КНТС( Комитетот за националниот телевизиски систем) телевизиски систем во боја. Европско/Австралискиот СФЛА(Стапка на фазна линиска алтернација) и францускиот поранешен Светски Сојузен “SECAM (Séquentiel Couleur Avec mémoire)” стандарди беа развиени и подоцна се обидоа да поправат одредени недостатоци на системот КНТС. Кодирањето на бојата на СФЛА е слична на КНТС системите. “SECAM” иако користи поразилчен прилагодувачки систем од СФЛА или КНТС.

Во принцип сите три кодирани системи за боја можат да бидат комбинирани во комбинација од било која стапка на скенирање на линија/кадар. Затоа, со цел да се опише даден сигнал целосно, неопходно е да се нагласи системот во боја и стандардот за емитување како голема буква. На пример САД користи КНТС-М, Велика Британија го користи СФЛА-И, Франција го користи “SECAM-L” , голем дел од Западна Европа и Австралија користат СФЛА-б/г, повекето од Источна Европа користи СФЛА-Д/К или “SECAM-D/K” и така натаму.

Сепак, не сите овие можни комбинации всушност постојат. КНТС во моментов се користи само со системот М, иако имаше експерименти со КНТС-А (405 линии) и КНТС-И (625 линии) во Велика Британија. СФЛА се користи со различни 625-линиски стандарди (Б,Г,Д,К,И,Н) но исто така и со Северно Американскиот 525-линиски стандард, поточно наречен СФЛА-М. Исто така, “SECAM” се користи со разновидни 625-линиски стандарди.

Поради оваа причина многу луѓе алудираат на било кој 625/25 тип на сигнал како што е СФЛА и исто така и на било кој 525/30 сигнал како што е КНТС, дури и кога алудираат на дигитални сигнали како на пример, на ДВД-Видео кое не содржи никакво аналогно кодирање во боја, на кои што ниту СФЛА ниту КНТС имаат сигнали воопшто. Иако оваа употреба и е нешто заедничко, тоа е недоразбирање бидејки тоа не е оригиналното значење на термините “PAL/SECAM/NTSC”.

Иако голем број на различни системи за телевизиско емитување биле употребувани низ целио свет, истите принципи на работење се применуваат.

 

=== Прикажување на слика ===

Други видови на дисплеј екрани

Плазма екраните и LCD екраните се користат во аналогните теливизиски уреди. Овие типови на дисплеј екрани користат помали напони од постарите CRT дисплеи. Многу телевизиски приемници со двоен систем, опремени да примаат аналоген пренос и дигитален пренос имаат аналоген тјунер (телевизија) способност за примање и мора да користат телевизиска антена.

 

== Прием на сигнали ==

Избраните фреквенции за канали претставуваат компромис помеѓу дозволување доволно опсег за видео (сликата да има задоволителна резолуција), и дозволување доволно канали да бидат спакувани во расположлив фреквенциски опсег. Во пракса техниката позната како атрофиран опсег се користи да се намали растојанието помеѓу каналите, кое би било најмалку два пати поголемо од видео опсегот ако се користи чиста амплитудна модулација.

Приемот на сигнали секогаш се врши преку суперхетеродински приемник: првата фаза е приемник кој избира телевизиски канал и фреквенцијата го префрла на фиксна средна фреквенциja (IF). Засилувач на сигнал (од опсег на микроволт до делови од Волт) врши засилување на IF фази.

 

== Одделување на звукот ==

Во оваа фаза IF сигналот се состои од бран на видео носач на една фреквенција и втор носач со фиксно отстапување. Демодулаторот го враќа видео сигналот и звукот како фреквентно модулиран сигнал на фреквентнцијата на отстапувањето (ова е познато како меѓуносач на звук).

Тогаш фреквентно модулираниот носач на звук се демодулира, засилува, и се пушта на звучник. Се до појавата на NICAM и MTS системите, телевизиската трансмисија на звук била монофонична.

 

== Структура на видео сигнал ==

Во монохроматски приемник сигналот за светлина се засилува за да ја активира контролната мрежа во електронскиот пиштол на катодната цевка. Ова го менува интензитетот на електронскиот сноп и со тоа се скенира светлината на точката. Контролите за светлина и контраст ги одредуваат DC промената и засилувањето соодветно.

 

 

Сигналот во боја пренесува информација за слика за секоја црвена, зелена и сина компонента на сликата (видете ја статијата за простор на боите за повеќе информации). Сепак, тие не се пренесуваат едноставно како три одделни сигнали, затоа што: