'''Галоиталските јазици'''{{sfn|Rohlfs|1975|pp=1-20}}{{sfn|Jud|Jaberg|1928|p=}}{{sfn|Meyer-Lübke|1920|p=17}}{{sfn|Pellegrini|1977|p=}}{{sfn|Pellegrini|1975|pp=55-87}} се генетска група на [[романски јазици|романското јазично семејство]]. НивнотоСè местоуште восе рамкитесмета наза семејствотоспорна донивната денесточна е предмет на спор, бидејќи сè уште не е утврденоприпадност: дали припаѓаатспаѓаат наво [[галоромански јазици|галороманската]] или наво [[италоромански јазици|итало-далматинската]] гранка.{{sfn|Allasino|2007|p=9}} [[Венецијански јазик|Венецијанскиот]] обично се смета за припадник на друга дијалектичка група,{{sfn|Pellegrini|1977|p=}} но некои го сместуваат во гагалоиталските говори.{{sfn|Ethnologue||p=}}
== Географска распределба ==
[[Податотека:Italian_languages.png|мини|Галоиталските јазици (нијанси на зелено)]]
Овие јазици традиционално се говорат во северна [[Италија]], јужна [[Швајцарија]], [[Сан МароноМарино]] и [[Монако]], иако денес во значајна мера се истиснати од [[италијански јазик|италијанскиот јазик]]. Речиси сите говорници се двојазични. Истите се говорат поактивно од дијаспората, во земјите со северноиталијански доселеници. Во Монако, [[Лигурски јазик (романски)|лигурскиот]] има пропишан законски статус заедно со [[моначки дијалект|моначкиот]] (негов дијалект).
