Религија во Гвинеја-Бисао
Религијата во Гвинеја-Бисао има значајна улога во секојдневниот живот на луѓето во земјата. Постојат поголем број на религиозни групи, а најголеми се исламот и христијанството. Околу 45.1% од населението се муслимани а 22.1% се христијани, 14.9% припаѓаат на анимизмот, додека останатите или се нерелигиозни или ги практикуваат старите религии, според податоци на CIA factbook[1].
Американскиот Стејт департмент спомнува дека процените варираат во голема мера и наведува податоци од Pew Forum data (2010) според кои 40% се муслимани, 31% домородни религии и 20% христијани[2].
Ислам уреди
Муслиманите се најмногу концентрирани во северниот и североисточниот дел на земјата. Верниците на традиционалните локални верски убедувања обично живеат во сите региони освен во северните делови на земјата[2].
Гвинеја-Бисао е единествената муслиманска држава каде се зборува португалскиот јазик.
Христијанство уреди
Христијанството е втората најголема религија во државата, веднаш по исламот. Околу 10% од населението се христијани, или околу 153.300 жители. Вкупното население на државата е 1,533,964 жители[3] Според другите извори, Христијаните сочинуваат од 5 до 13% од населението.
Од христијанските деноминации, најбројни се Римокатолиците, а потоа следуваат Протестантите. Христијаните најчесто се наоѓаат по должината на крајбрежните региони, и припаѓаат на Римокатоличката црква и различни протестантски деноминации[2]. Христијаните се концентрирани во Бисао и други големи градови[2]. Странски мисии во државата оперираат слободно, без некакви ограничувања.[2] Државата гарантира слобода на верско изјаснување и владата општо гледано го почитува тоа.[2]
Наводи уреди
- ↑ 1,0 1,1 „Africa :: GUINEA-BISSAU“. CIA The World Factbook. Архивирано од изворникот на 2010-12-28. Посетено на 2017-07-01.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 „Guinea-Bissau“. International Religious Freedom Report for 2015. "United States Department of State. Посетено на 31 March 2017. Статијава содржи текст од овој извор, кој е во јавна сопственост.
- ↑ „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2010-12-28. Посетено на 2017-07-01.