Плен (слика)
Плен: Лов на елени во шумите на Гранд Јура (француски: La curée: Chasse au chevreuil dans les forêts du Grand Jura) е слика од 1857 година на францускиот уметник Гистав Курбе. Тоа било неговото прво дело на тема лов и сега се наоѓа во Музејот за ликовни уметности, Бостон.
| French: La Curée | |
,_oil_on_canvas,_210.2_x_183.5_cm,_Museum_of_Fine_Arts,_Boston.jpg)
| |
| Творец | Гистав Курбе |
|---|---|
| Година | 1857 |
| Вид | масло на платно |
| Димензии | 210.2 см × 183.5 см |
| Место | Музеј на ликовната уметност, Бостон, Бостон |
Опис
уредиСликата ги прикажува последиците од ловот. На левата страна, две ловечки кучиња приоѓаат на мртвата срна која е обесена од бор за задната нога, за да го изеде неговиот улов, како што е традиција во францускиот кралски лов.[1] Едниот веќе почнал да ја лиже крвта на еленот и можеби се обидувал да го оддалечи другиот.[2] Зад нив, во средината на сликата, брадест човек со капа (автопортрет на Курбе[3]) како се потпира на второто дрво покрај пушката, со прекрстени раце, пуши луле. Зад него, од десната страна на сликата, е младиот господар на песови,[2] облечен во црвено, како седи на трупец и дува во рог.
Историја
уредиКурбе бил страствен ловец во родниот Франш Конте. Плен, сместен во планините Јура во тие региони,[4] бил првото од многуте дела во кои тој го прикажал ловот.[2] Сликата ја конструирал преку низа последователни додатоци: прво еленот и ловецот, потоа младиот човек и кучињата, а потоа областите за позадина на дополнителни парчиња платно.[2]
Сликата, висока 2,1 метар и широка 1,8 метри, за прв пат била изложена во Парискиот салон во јуни 1857 година.[5] Литографија на делото на Селестин Нантеј, исечена од областа над главата на ловецот, се појавила во L'Artiste во јули 1858 година.[6]
Дилерите на уметнички дела Ван Исахер и Жил Луке ја купиле сликата во Анверс во 1858 година за 8.000 франци, а за возврат ја продале на клубот Олстон во Бостон во 1866 година,[4][1] што го прави првото дело на Курбе кое патувало во Соединетите држави.[7] По уште неколку трансакции, Плен станала дел од колекцијата на Бостонскиот музеј за ликовни уметности во 1918 година [4]
Анализа и прием
уредиТеофил Готје напишал во L'Artiste за првичното прикажување на сликата:[8]
Со ниеден друг господар нема да најдете мртва природа на попрекрасно погубување. Лицето, влажно и полирано црно; очите со длабоки солзи; фронталните испакнатини; крзното, густо, кратко, налик на филц, попрскано со крв, треперлива од сенки; а анатомијата на ѕверот одеднаш опуштена и вкочанета со смрт се прикажани со неспоредлив реализам, сила и големина.
Додека Плен бил подобро прифатен од Госпоѓици на брегот на Сена (лето), кој дебитирал во истиот салон, критичарите се сомневале во неговата темнина и недостаток на акција и покрај сценографијата. Арманд Бартет напишал:[9]
Неговите фигури ме вознемируваат. Едниот е потпрен на бор, пуши со луле со свртен грб кон сцената што треба да го интересира. Нежно спие во рамнодушност што тешко ја разбирам во моментот. Другиот, со надуени образи во обид да одигра невозможна помпа, спие како својот господар, кому и тој му го врти грбот.
Шао-Чиен Ценг, пишувајќи во Уметничкиот билтен во 2008 година, ја толкувал инертноста поинаку од Барте и другите современици на Курбе: [1]
Среќниот борец, кој треба да крене фанфари за да го објави посакуваниот заклучок и да ја зголеми возбудата, се чини дека наместо тоа звучи како огорченост за упокојување на мртвите. Песовите, бидејќи не добиле сигнал да продолжат со очекуваното проголтување на утробата, изгледаат чудно колебливи и воздржани.
Фрид го категоризира делото, заедно со Вејачки на пченица и Студиото на уметникот, како „вистинска алегорија“, дел од „извонредната постојана медитација за природата на сликовниот реализам“ и покрај тоа што самата не се однесува на сликарството.[2] Ловецот, како автопортрет на Курбе, го претставува сликарот или „гледачот“ на Фрид, додека младиот господар на песови ја претставува активноста на сликарството и напорот вклучен во него. Фрид забележал дека позата на вториот е слична на онаа на сликарот и дека неговиот црвен елек е иста боја како потписот на Курбе на Плен и на повеќето други слики.[2]
Наводи
уредиЦитати
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 Tseng 2008.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Fried 1990.
- ↑ Tseng 2008, citing About 1858.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 MFA.
- ↑ Gautier 1857.
- ↑ Courbet 1858.
- ↑ Ten-Doesschate Chu 1997.
- ↑ Gautier 1857. "En effet, chez aucun maître vouz ne recontrerez une nature morte d'une exécution plus merveilleuse. Le museau d'un noir humide et lustré, les yeux au larmier profond, les protubérances frontales, le poil dru, court, feutré, étoilé d'épis, moiré d'ombres, satiné de lumières, l'anatomie de la bête à la fois relâchée et roidie par la mort, sont rendus avec une vérité, une force et une largeur incomparables."
- ↑ Tseng 2008, quoting Barthet as quoted in Les amis de Gustave Courbet Bulletin 1962. "Ses personages me gênent. L'un, arcbouté contre un sapin, et fumant sa pipe en tournant le dos à la scène qui doit l'intéresser, s'endort doucement dans un indifférence que je ne comprends guère à l'heure d'une curée chaude; l'autre, la joue enflée par des prétensions à une fanfare impossible, s'endort, comme son maître, auquel il tourne le dos à son tour."
Извори
уреди- About, Edmond (1858). Nos artistes au Salon de 1857 [Our Artists at the Salon of 1857] (француски). Paris: Hachette – преку Google Books.
- Fried, Michael (1990). Courbet's Realism (англиски). University of Chicago Press. ISBN 0226262146. OCLC 19920038 – преку Open Library.
- „The Quarry (La Curée)“. Boston: Museum of Fine Arts. Архивирано од изворникот на 2024-01-18. Посетено на 10 July 2020.
- Ten-Doesschate Chu, Petra (1997). Correspondance de Courbet [Courbet's Correspondance]. Paris: Flammarion. ISBN 2080117645.
- Tseng, Shao-Chien (2008). „Contested Terrain: Gustave Courbet's Hunting Scenes“. The Art Bulletin (англиски). College Art Association. 90 (2): 218–234. doi:10.1080/00043079.2008.10786391. JSTOR 20619603 – преку Taylor & Francis.