Муса Гареев
Муса Гајсинович Гареев (руски: Муса Гайсинович Гареев, башкирски: Муса Ғайса улы Гәрәев; Musa Ğaysa ulı Gäräyev; 9 јуни 1922 - 17 септември 1987 година) — командант на ескадрила на 76-ти гардиски авијациски полк за копнен напад на советските воздухопловни сили за време на Втората светска војна. Тој исто така бил единствениот Башкир кој двапати ја добил титулата Херој на Советскиот Сојуз.[1]
| Муса Гајсинович Гареев Муса Ғайса улы Гәрәев | |
|---|---|
| Починал | 17 септември 1987 (возр. 65) Уфа, Башкирска АССР, РСФСР, Советски Сојуз |
| Држава |  СССР |
| Род |  Советски воздухопловни сили |
| Служба | 1940 – 1964 |
| Чин | Полковник |
| Единица | 505-ти јуришен авијациски полк 504-ти јуришен авијациски полк 76-ти гардиски јуришен авијациски полк |
| Битки/војни | Втора светска војна |
| Одликувања | Херој на Советскиот Сојуз (двапати) |
Животопис
уредиГареев е роден на 9 јуни 1922 година во башкирско селско семејство во селото Иљашиди. Со семејството се преселил во селото Ташчишма, а во 1937 година ја завршил седмата година средно образование во училиште во Бишкураево. Во 1940 година посетувал техничко училиште и студирал во локален аероклуб; по завршувањето на обуката во аероклубот истата година, се приклучил во советската војска во декември.[2]
Втора светска војна
уредиПо завршувањето на понатамошната обука во Военото воздухопловно училиште Енгелс во јуни 1942 година, Гареев бил назначен во 10-тиот резервен авијациски полк. Три месеци подоцна, во септември, тој бил распореден на воениот фронт како дел од 944-от нападен авијациски полк. Во тој полк служел до декември, кога бил префрлен во 505-тиот јуришен авијациски полк. Само неколку недели подоцна, во јануари, тој повторно беше назначен во друг полк, 504-тиот јуришен авијациски полк. Во март 1943 година, таа единица била преименувана како 74-тиот гардиски јуришен авијациски полк, но тој ја напушти единицата во април за 76-тиот гардиски јуришен авијациски полк, во кој служеше до крајот на војната. Првично како командант на летот, тој се издигнал во синџирот на команда, а до крајот на војната бил командант на ескадрила со чин мајор, откако завршил околу 250 мисии во авионот Ил-2. За извршување на 164 мисии, тој ја добил својата прва златна ѕвезда во февруари 1945 година, а неговата втора златна ѕвезда му била доделена за завршување на 207 мисии во април 1945 година.[3]
Повоен период
уредиДодека сè уште бил во војската, Гареев станал заменик во Врховниот совет на СССР, останувајќи на функцијата од 1946 до 1958 година. Во 1946 година бил ставен на чело на воздухопловниот полк со седиште во Москва, но бил разрешен од функцијата во 1948 година. Во 1950 година бил унапреден во чин потполковник, а по дипломирањето на воената академија Фрунзе во 1951 година бил унапреден во чин полковник во 1956 година. По дипломирањето на Воената академија на Генералштабот на СССР во 1959 година бил назначен за заменик командант на Втората дивизија за специјални намени на авијацијата, а во 1960 година станал заменик командант на 10. Одделна воздухопловна бригада пред да влезе во резерва во мај 1964 година. Како цивил, тој бил воен претседател на Башкирскиот комитет ДОСААФ од 1965 до 1977 година. Тој починал од рак на 17 септември 1987 година и бил погребан во Паркот на победата во Уфа.
Награди и почести
уреди- Двапати Херој на Советскиот Сојуз (23 февруари 1945 и 19 април 1945)
- Орден на Ленин (23 февруари 1945)
- Три ордени на Црвеното знаме (20 август 1943, 23 февруари 1944 и 2 ноември 1944)
- Орден на Богдан Хмелницки (2 март 1943)
- Орден на Александар Невски (14 јули 1944)
- Два реда на патриотската војна 1-ви класа (2 април 1945и 11 март 1985)
- Орден на Црвеното знаме на трудот (31 август 1971)
- Три ордени на Црвена ѕвезда (24 јуни 1943, 22 февруари 1955 и 30 декември 1956)
- Медал „За храброст“ (30 април 1943)
Наводи
уреди- ↑ „Гареев Муса Гайсинович“. warheroes.ru. Посетено на 2022-04-07.
- ↑ Дважды орденоносное оборонное: книга о ДОСААФ СССР, о возникновении и развитии общества, его военно-патриотической деятельности, вкладе в укрепление оборонного могущества страны (руски). Изд-во ДОСААФ СССР. 1983.
- ↑ „Simonov & Bodrikhin 2017“.