Милорад Митровиќ (поет)

Милорад Ј. Митровиќ (20 февруари 1867 – 15 мај 1907 година) бил српски лирски поет.

Биографија

Роден е во Белград во февруари 1867 година, а се школувал во тамошната гимназија. Завршил правен факултет на белградската Голема школа (Велика Школа), а во адвокатурата бил повикан во 1891 година. Митровиќ беше назначен во судската палата во Ужице. Во истото својство служел и во Чачак, Мионица, Смедерево и Књажевац, а судија станал во 1897 година. Следната година бил разрешен од должноста, поради политички причини.

Под новата управа во 1900 година го прифатил назначувањето за судија во Шабац, а подоцна бил именуван за секретар на Апелациониот суд во Белград. Во извршувањето на своите значајни должности тој многу му се заљубил на српскиот народ. Духот во кој дејствуваше и целите што постојано ги поставуваше пред себе придонесоа за смирување на партиските непријателства, за промовирање на доброволно потчинување на законите, на имотот на трговијата и за проширување и подобрување на образованието. Во однос на големите прашања од тоа време, неговите ставови беа спротивни на оние на владата. Ова доведе до негово отповикување од страна на владата во 1903 година, чекор што се покажа длабоко непопуларен. Тој се изјасни за правда, а истата година беше вратен на функцијата секретар на Апелациониот суд.

Тој беше секретар на Апелациониот суд кога почина на 15 мај 1907 година, жртва на туберкулоза.

Работи

Тој дошол да пишува поезија под влијание на неговиот пријател Воислав Илиќ. Во тековните стихови, без многу лични референци, тој користел мотиви од средновековна Западна Европа, ги опишал сопствените искуства, неговиот бунт против владата на угнетувањето, неговиот ужас на општествениот систем што постоел во тоа време итн.

Митровиќ е најпознат по „Књиге о Љубави“ ( Книга за љубовта, 1899) и неговата политичка сатира „Пригодне песме“ ( Комеморативни песни, 1903). Оставил неколку недовршени епски песни, меѓу кои и „Пенелопа“. По смртта на Воислав Илиќ, извесно време најистакнат српски литар беше Милорад Митровиќ. Се смета за еден од најдобрите и најперспективните поети на неговата генерација пред да умре како прерана смрт, како големиот поет Воислав Илиќ, обајцата жртви на конзумирањето. Влијанието на Илиќ не беше ограничено само на Митровиќ, туку ги опфати и младите поети кои почнаа да пишуваат во текот на 1890-тите. Меѓу овие поети биле Јован Дучиќ, Милета Јакшиќ и Алекса Шантиќ.

Многу од поемите на Митровиќ биле препишани во песни. Добра илустрација се популарните песни како што се: „Била једном ружа једна“ (Некогаш беше роза); „Свиња реформатор“ (Свински реформатор); „Дон Рамиро“; „Папучица“ (Папучи); и „Сигурна Песма“ (Одредена песна).

Литература

• Преведено и адаптирано од „Историја новe српска книжевности“ на Јован Скерлиќ ( Белград, 1914, 1921) страници 419-421