Личното е политичко
Личното е политичко е политички аргумент користен како слоган на студентското движење и вториот бран на феминизмот од крајот на 1960-тите. Тој ја истакна поврзаноста на личното искуство и поголемите социјални и политички структури. Во контекст на феминистичкото движење на 1960-тите и 1970-тите години, тоа беше предизвик за потесното семејство.[1] Фразата е постојано опишана како дефинирачка карактеризација на вториот бран на феминизмот, радикалниот феминизам, Женските студии, или феминизмот воопшто.[2][3] Тој го диференцирал вториот бран на феминизам од 1960-тите и 1970-тите години, од почетокот на феминизмот од 1920-тите кој беше за остварувањето на правото на глас на жените.
Фразата беше популаризирана од страна на есејот на феминистката Керол Ханиш со наслов Личното е Политичко во 1970.[4] Кери Бурч, Шуламит Фајрстоун, Робин Морган, и други феминистки кои добиле кредит за потеклото на фразата, исто така, одбиле авторство. "Наместо тоа," Бурч пишува: "тие наведуваат милиони жени во јавните и приватните разговори како колективни автори на фразата."[5]
Есејот на Керол Ханиш
уредиКерол Ханиш имаше за цел да ја побие идејата дека сексот, изгледот, абортусот, детската заштита, како и поделбата на трудот во домаќинство биле само лични проблеми без политичко значење. За да се спротивстават на овие и други прашања, таа ги повика жените да го надминат само-окривувањето, да разговараат за своите ситуации едни со други, а да се организираат колективно против машката доминација на општеството.[6] Ханиш не ја користела фразата "личното е политичко" во есејот, но пишува:
- Едно од првите нешта што ги откриваме во овие групи е дека личните проблеми се политички проблеми. Нема лични решенија во ова време. Постои само колективна акција за колективно решение.
Есејот е објавен под наслов Личното е Политичко, во Белешки од Втората Година: Женското Ослободување во 1970. Авторот на есејот смета дека Шуламит Фајрстоун и Ана Коедт, уредниците на книгата, му го дале на есејот познатиот наслов. Оттогаш е репринтирано во Радикален Феминизам: Документарен Читач.[7]
Повеќе значења
уредиИако врската помеѓу личното искуство на жените и нивната подреденост како жени се означени од страна на оваа фраза, феминистките ја толкуваат природата на таа врска и посакуваната форма на политичко дејствување што произлегува од тоа во голема мера на различни начини.
- За отворање на "приватни" или "социјални" прашања за политичка анализа и дискусија.
- Објаснување на системската природа на угнетувањето на жените. Како што е прикажано од страна на Хајди Хартман, "незадоволството на жените според радикалните феминистки не е невротично ламентирање на застранетите, но одговор на социјалната структура во која жените се систематски доминирани, искористувани и угнетувани."[8]
Пола Руст составила список на толкувања на фразата во рамките на феминистичките движења и тоа: "Личното го одразува политичкото статус кво (со импликација дека личното треба да биде испитано за да се обезбеди увид во политичкото); личното му служи на политичкото статус кво, може да се направи личен избор како одговор на или протест против политичкото статус кво; нечиј личен избор ја открива и одразува персоналната политика; треба да се праваат персонални избори кои се во согласност со персоналната политика; личниот живот и персоналната политика не се разликуваат."[9]
Пишувајќи во 2006 година, Ханиш истакнува дека "Како и повеќето од теоријата создадена од страна на радикалните феминистки, овие идеи се ревидирани или украдени или дури сосема им се менува значењето и се користат против нивната оригинална, радикална намера."[6]
Наводи
уреди- ↑ Angela Harutyunyan, Kathrin Hörschelmann, Malcolm Miles (2009) Public Spheres After Socialism pp.50-1
- ↑ "The great trust of radical feminist writing has been directed to the documentation of the slogan 'the personal is political.'" Mccann, Carole; Seung-Kyung Kim (2013). Feminist theory reader: Local and global perspectives. London: Routledge. стр. 191.
- ↑ "At the heart of Women's Studies and framing the perspective from which it proceeds was the critical insight that 'the personal is political.'" Ginsberg, Alice E (2008). The evolution of American women's studies: reflections on triumphs, controversies, and change. New York: Palgrave Macmillan. стр. 69. ISBN 9780230605794.
- ↑ Smith, Dale M. (2012-01-15). Poets Beyond the Barricade: Rhetoric, Citizenship, and Dissent after 1960. University of Alabama Press. стр. 153–. ISBN 9780817317492. Посетено на August 2012. Проверете ги датумските вредности во:
|accessdate=(help) - ↑ Burch, Kerry T (2012). Democratic transformations: Eight conflicts in the negotiation of American identity. London: Continuum. стр. 139. ISBN 9781441112132 1441112138 9781441173782 1441173781 Проверете ја вредноста
|isbn=: length (help). - ↑ 6,0 6,1 Hanisch, Carol (2006-01). „The Personal Is Political: The Women's Liberation Movement classic with a new explanatory introduction“. Посетено на 2014-09-07. Проверете ги датумските вредности во:
|date=(help) - ↑ Barbara A. Crow (2000). Radical feminism: A documentary reader. New York: NYU Press. стр. 113–117. ISBN 0814715559.
- ↑ Hartmann, Heidi (1997). „The unhappy marriage of Marxism and feminism: Towards a more progressive union“. Во Linda J. Nicholson (ed.) (уред.). The Second Wave: A Reader in Feminist Theory. New York: Routledge. стр. 100. ISBN 9780415917612.CS1-одржување: излишен текст: список на уредници (link)
- ↑ Rust, Paula C. (1995). Bisexuality and the challenge to lesbian politics: Sex, loyalty, and revolution. New York: New York University Press. стр. 329n21. ISBN 081477444X 9780814774441 0814774458 9780814774458 Проверете ја вредноста
|isbn=: length (help).