Димитрана Иванова
Димитрана Иванова, родена Петрова (бугарски: Димитрана Иванова; 1881 — 1960) — бугарски образовен реформатор, правосуден и активист за правата на жените. Таа претседавала со Бугарскиот сојуз на жени од 1926 до 1944 година.
| Димитрана Иванова | |
|---|---|
 | |
| Роден(а) | Димитрана Петрова 2 јануари 1881 |
| Починал(а) | 1960 (на 78–79 г.) |
| Националност | Бугарка |
| Алма матер | Универзитет во Цирих, Универзитет во Софија |
| Занимање | Едукатор, активист, суфрагист |
| Сопружник | Дончо Иванов (в. 1914) |
| Деца | 3 |
Животопис
уредиИванова родена Петрова е родена на 1 февруари 1881 година во Русе, Бугарија. Ќерка на трговец, се школувала во локалното женско училиште и женска гимназијата. Во Бугарија, на жените им било дозволено да слушаат предавања на Универзитетот во Софија од 1896 година, но таму не можеле да бидат редовни студенти до 1901 година, бидејќи средните училишта за девојчиња нуделе само шест од седумте средни оценки потребни за прием на универзитетот. На Димитрана Иванова ѝ било одбиено право за студирање во Софија поради овие основи, но таа станала првата жена која студирала образование и филозофија на Универзитетот во Цирих. Кога се вратила во Бугарија во 1900 година, била вработена како учителка, што во тоа време била практично единствената професија отворена за жените (иако до 1904 година, забранета за мажените жени). Во 1914 година се омажила за учителот Дончо Иванов, но го продолжила својот професионален живот (забраната за мажените учителки била укината во 1904 година). Во 1921 година се пријавила да студира на Правниот факултет на Универзитетот во Софија, и на крајот и било дозволено да го стори тоа, а дипломирала во 1927 година.[1]
Права на жените
уредиВо 1926 година, таа ја наследила Јулија Малинова како претседател на водечката организација за правата на жените во нејзината земја, Бугарската женска унија, која била основана во 1901 година. Во 1935–40 година, таа била член на одборот на Меѓународната алијанса на жените. Таа станала позната контроверзна личност во јавните дебати и често била карикатурирана во печатот. За време на нејзиниот мандат како претседавач, на две прашања им посветила големо внимание: дозволата за жените да практикуваат право, што се сметало за важно симболично прашање, што го симболизира правото на жените да влегуваат во други професии од ист вид; и правото на глас. Бугарките добиле условно право на глас во 1937 година, но самите не можеле да се кандидираат на избори ако се вдовици, мажени или разведени.[2]
Иванова била уапсена по комунистичкото преземање на Бугарија во 1944 година, кога биле укинати сите граѓански „буржоаски“ организации. Ослободена е со интервенција на еден од нејзините контакти во комунистичкото движење во 1945 година.[3]
Наводи
уреди- ↑ Daskalova, Krassimira (2004-03-01). „The women's movement in Bulgaria in a life story“. Women's History Review. 13 (1): 91–104. doi:10.1080/09612020400200384. ISSN 0961-2025.
- ↑ Ruiz, Blanca Rodriguez; Rubio-Marín, Ruth (2012-06-07). The Struggle for Female Suffrage in Europe: Voting to Become Citizens (англиски). BRILL. ISBN 978-90-04-22425-4.
- ↑ Haan, Francisca de; Daskalova, Krasimira; Loutfi, Anna (2006-01-01). Biographical Dictionary of Women's Movements and Feminisms in Central, Eastern, and South Eastern Europe: 19th and 20th Centuries (англиски). Central European University Press. ISBN 978-963-7326-39-4.