Грмушарско куче
Грмушарско куче (Speothos venaticus) — вид на куче кое се среќава во Централна и Јужна Америка[1][2]. И покрај широкиот опсег, многу е ретка во повеќето области, освен во Суринам, Гвајана и Перу[2][3]. За првпат го идентификувал Петар Вилхелм Лунд од фосили во бразилските пештери и се верувало дека е изумрен вид[3]. Грмушарското куче е единствениот жив вид во родот Speothos[1] и генетските докази сугерираат дека најблизок роднина му е гривестиот волк од централна Јужна Америка[4] и африканското диво куче[5]. Овој вид е наведен под закана за исчезнување од Меѓународниот сојуз за заштита на природата.
| Грмушарско куче[1] | |
|---|---|
.jpg)
| |
| Грмушарско куче | |
| Научна класификација [ у ] | |
| Непознат таксон (попр): | Speothos |
| Вид: | Грмушарско куче[1] |
| Научен назив | |
| Speothos venaticus (Lund, 1842) | |
| Subspecies | |
| |
| |
| Опсег | |
Опис
уредиВозрасните грмушарски кучиња имаат меко долго кафеаво крзно, со полесно црвеникава нијанса на главата, вратот и грбот и опашката, додека долната страна е темна[3]. Сепак, помладите имаат црно крзно над целото тело. Возрасните обично имаат должина на главата од 57–75 см, со опашка од 12,5–15 см. Тие имаат висина на рамо од 20–30 см и тежат 5-8 кг[6]. Имаат кратки нозе во однос на своето тело, како и кратка уста и релативно мали уши. Имаат вкупно 38 заби.
Распространетост
уредиГрмушарското куче е распространето од Костарика во Средна Америка и низ поголемиот дел од Јужна Америка источно од Андите, јужно од централна Боливија, Парагвај и јужниот дел на Бразил. Тие првенствено живеат во низински шуми до надморска височина до 1.900 метри, влажни савани и други живеалишта во близина на реките, но може да се најдат и на посуви места и отворено пасиште.
Однесување
уредиГрмушарските кучиња се месојади и ловат во текот на денот. Нивниот типичен плен се паките, агутите и капибарите, сите големи глодачи. Иако можат да ловат сами, обично ловат во мала група.
Тие се еден од најгрозните видови во Јужна Америка.
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 Возенкрафт, В. К. (16 ноември 2005). Вилсон, Д. Е., и Ридер, Д. М. (уред.). Mammal Species of the World (Трето издание. изд.). Johns Hopkins University Press. ISBN 0-801-88221-4.CS1-одржување: повеќе имиња: список на уредници (link)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 DeMatteo, K.; Michalski , F. & Leite-Pitman, M.R.P. (2011). „Speothos venaticus“. Црвен список на загрозени видови. 2011: e.T20468A9203243. doi:10.2305/IUCN.UK.2011-2.RLTS.T20468A9203243.en. Database entry includes justification for why this species is near threatened
- ↑ 3,0 3,1 3,2 de Mello Beiseigel, B. & Zuercher, G.L. (2005). „Speotheos venaticus“. Mammalian Species. 783: Number 783: pp. 1–6. doi:10.1644/783.1.
- ↑ Wayne, R.K.; и др. (1997). „Molecular systematics of the Canidae“. Systematic Biology. 46 (#4): 622–653. doi:10.1093/sysbio/46.4.622. PMID 11975336.
- ↑ Nyakatura, K.; и др. (2012). „Updating the evolutionary history of Carnivora (Mammalia): a new species-level supertree complete with divergence time estimates“. BMC Biology. 10 (#12): 12. doi:10.1186/1741-7007-10-12. PMC 3307490. PMID 22369503.
- ↑ „Speothos venaticus | ARKive“. ARKive. Архивирано од изворникот на 5 December 2008. Посетено на 15 December 2016.
Надворешни врски
уреди| „Speothos“ на Викивидовите ? |
| „Грмушарско куче“ на Ризницата ? |