Баханалии
Баханалии — религиозни празнувања кои се славеле во античко време. Во грчкиот и римскиот свет, баханалии (латински: bacchanalia) биле празнувања поврзани со дионизиските мистерии во чест на боговите Бахус или Дионис, на кои луѓето пиеле без мерка. Свештеничките кои ја организирале церемонијата биле наречени баханти, а името било поврзано со римските оргии. Примитивниот култ бил исклучиво женски и потекнувал од првичниот култ на богот Пан.
Воведен во Рим (околу 200 г.н.е.) од Стара Грција или од грчкото влијание во [[Етрури, баханалиите се славеле тајно и со единствено учество на жени во шумичката Симила, близу планината Авентин. Денот на прославата е првата полна месечина во јануари и први март, како и 16 и 17 март. Подоцна, учеството во обредите било проширено и на мажите и прославите се одржувале пет пати месечно.
Потекло и еволуција
уреди
Инспирирани од античките грчки дионизии прославувани во чест на Дионис, церемониите на баханалиите биле воведени во Италија околу 300 пр.н.е., измешани со други обичаи, особено етрурски. Од самиот почеток, тие имале карактер на суеверие. Поминувајќи низ Рим, култот на Дионис го нагласил неговиот субверзивен карактер, „кој преминува од мит во реалност“ и кој ја губи секоја врска со виното. Овие празнувања тогаш се одржувале најмалку трипати годишно под надзор на почитувани матрони. Тие станале јавни и се славеле низ цела Стара Грција, во Египет и главно во Рим. Овие празнувања, кои траеле околу 3 до 5 дена во зависност од областа, биле главно фокусирани на театарски претстави кои служеле како верска церемонија[1].
Тие наскоро послужиле како изговор за најекстравагантни нереди затоа што тие еволуирале во сè почести ноќни празнувања со оргии (до пет пати месечно според сведочењето на Хиспала, забележено од Тит Ливиј, кој го открил скандалот со баханалиите[2]) што честопати имало лоша репутација, поради јавното пијанчење и сексуалните претерувања што ги предизвикувале[1].
Баханалиите во Рим
уредиРимјаните биле претпазливи во врска со овој оргијастичен култ кој сеел неред (Рим сè уште живее во грчко-римски мистерии, барајќи таинственост од мистиците, што претставува ризик за државата).
Мажите глумеле свет бес, жените маскирани во баханти, трчале кон Тибар со факли. Сектата на иницирани била наскоро толку бројна што скоро формирала народ (jam prope populum, вели Тит Ливиј). Во своите редови вклучувал членови (мажи и жени) од висок ранг.
Било одлучено на церемониите учено да се примаат само млади луѓе на возраст под дваесет години, послушни инструменти за време на иницијативните оргии.
Скандал на баханалиите
уреди_-_The_Youth_of_Bacchus_(1884).jpg)
Скандалот на баханалиите е политичко-религиозна афера што се случила во Рим во 186 година пр.н.е.[1]
Куртизана по име Хиспала Феценија му ја открила тајната на овие постапки на еден млад човек кого го сакала, Публиј Аебутиј, со цел да го заштити од неговата мајка која сакала да го иницира во тајните на Бахус. Следејќи го советот на Хиспала, Публиј одбил да биде инициран во мистериите. Тогаш мајка му и нејзиниот маж го избркале од дома. Тој се засолнил кај една од неговите тетки која го советувала за оваа случка да зборува со конзулот Постумиј[1].
Конзулот одлучил да спроведе тајна истрага. Сенатот бил трогнат и се стравувало дека сектата крие заговор против Републикатал, па ги задолжил конзулите да известуваат вонредно против баханалиите и ноќните жртви, да им ветуваат награди на информаторите и да забранат собири на иницијанти[1].
Скандалот довел до репресија на друштвата организирани да го слават култот на Бахус, сфатени како опасен елемент за политичката и религиозната кохезија на Рим[3].
Баханалии во културата
уредиСликарство
уредиОваа тема им се допаднала на уметниците затоа што дозволувала да се покаже голотијата на жената и да се нурне назад во антиката[4]. Се појавува кај Филипо Лаури, Вилијам Бугеро, Елизабет Виже Ле Брен, Никола Пусен, Лео Пуц, Себастијано Ричи.
Книжевност
уредиБелешки и наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Giulio Giannelli (1930). „Baccanali in "Enciclopedia Italiana"“ (италијански). Посетено на 31 janvier 2021. Проверете ги датумските вредности во:
|accessdate=(help). - ↑ Tite Live. Histoire romaine (француски).
- ↑ Jean-Marie Pailler, Les Bacchanales : du scandale domestique à l'affaire d'État et au modèle pour les temps à venir (Rome, 186 Предлошка:Av JC, Politix, 2005/3 (n° 71 ), pages 39 à 59
- ↑ „dossier pédagogique Bacchanales modernes“ (PDF).
- ↑ Audin, Maurice (1895-1975) Auteur du texte (1946). Bacchanale, roman / Maurice Audin (француски). Посетено на 2020-03-16.
- ↑ SAN-ANTONIO (2011-02-10). Bacchanale chez la mère Tatzi (француски). Univers Poche. ISBN 978-2-265-09199-3. Посетено на 2020-03-16.
Библиографија
уреди- Bacchanales. Actes des colloques Dionysos de Montpellier (1996-1998). Textes réunis par Pierre Sauzeau Архивирано на 24 јули 2009 г.. Montpellier : Publications de l'Université Paul Valéry, 2000, 300 p.
- Pailler, Jean-Marie (1995). Les Belles Lettres (уред.). Bacchus. Figures et pouvoirs. Les Belles lettres. ISBN 978-2-251-38029-2. Занемарен непознатиот параметар
|collection=(help) - „Les Bacchanales, du scandale exemplaire à l'improbable affaire“. стр. 25–32. ISBN 9782234066632. Занемарен непознатиот параметар
|éditeur=(се препорачува|editor=) (help); Занемарен непознатиот параметар|périodique=(се препорачува|publisher=) (help); Занемарен непознатиот параметар|prénom1=(се препорачува|first1=) (help); Занемарен непознатиот параметар|année=(се препорачува|year=) (help); Занемарен непознатиот параметар|lieu=(се препорачува|location=) (help); Занемарен непознатиот параметар|nom1=(се препорачува|last1=) (help); Отсутно или празно|url=(help) - Burkert, Walter (2003). Les Belles Lettres (уред.). Les cultes à mystères dans l'Antiquité. Les Belles Lettres. ISBN 978-2-251-32436-4. Занемарен непознатиот параметар
|collection=(help) - Maria Daraki, Dionysos et la déesse Terre, Champs Flammarion, 1983.
Надворешни врски
уреди- L'affaire des bacchanales de -186 exposée par Tite-Live Архивирано на 11 ноември 2010 г.