Александру Македонски

Александру Македонски (романски: Alexandru Macedonski) — романски поет, писател и новинар од македонско потекло, често именуван како најпознат и највлијателен романски поет после Михај Еминеску. Предвесник на локалната модернистичка литература, тој е првиот локален автор кој употребил слободен стих, а некои тврдеа дека биле први во модерната европска литература. Неговиот дедо е Димитрие Македонски, син на Стојан Минчо од Македонија.

Александру Македонски
Портрет на Александру Македонски.
Изворно име	Alexandru Macedonski
Роден/а	Александру Македонски 14 март 1854(1854-03-14) Букурешт, Влашка (денес Романија)
Починат/а	24 ноември 1920(1920-11-24) (возр. 66) Букурешт, Романија
Почивалиште	Гробишта Белу, Букурешт
Занимање	поет, писател
Јазик	романски
Националност	Романец
Жанр	поезија, роман, краток расказ
Книжевно движење	романтицизам

Потекло

Татковското семејство на поетот пристигнало во Влашка во почетокот на 19 век. Тие биле од македонско потекло. Дедото на Александру, Димитрие и братот на Димитрие, Павел, учествувле во востанието во 1821 година против администрацијата на Фанариотите, и во сојуз со Филики Етерија; Димитрие станал предмет на контроверзии кога, во последната фаза од бунтот, застана на страната на Етериа во нејзината конфронтација со влашкиот водач Тудор Владимиреску, земајќи активно учество во убиството на овој. Двајцата браќа Македонски имаа кариера во влашките војни сили, во време кога земјата беше управувана од царски руски пратеници, кога Регуламентулскиот органски режим го призна семејството како припадност на благородништвото на Влашка.

Животопис

Како лидер на космополитски и естетички тренд формиран околу списанието Литератул, тој дијаметрално се спротивставуваше на традиционализмот на внатрешниот изглед на современиот Михаи Еминеску и неговото училиште. Дебитирајќи како неоромантичен во влашкиот традиција, Македонецот поминува низ реалистичко-натуралистичката етапа која ја смета за “социјална поезија”, додека постепено го прилагодува својот стил на симболизмот и параназизмот, и постојано, но неуспешно се обидува да се наметне во франкофонскиот свет. И покрај теоризираниот “инструментализам”, кој реагирал против традиционалните насоки на поезијата, тој одржувал доживотна врска со неокласицизмот и нејзиниот идеал на чистота.

Паралелно со неговата книжевна кариера, Македонецот бил државен службеник, особено служел како префект во Будјак и Северна Добруја во доцните 1870-ти. Како новинар и милитант, неговата верност се движеше меѓу либералната струја и конзервативизмот, станувајќи вклучени во полемиките и контроверзите на денот. Од долгата серија на публикации што ги основал, Литератул бил највлијателен, особено во неговите рани конфликти со литературното општество Џинмеа. Овие насочени Василе Александри и особено Еминеску, нивниот контекст и тон станаа причина за голем расцеп меѓу Македонецот и неговата публика.

Оваа ситуација се повтори и во подоцнежните години, кога македонското и неговото списание “Форца морала” започнаа кампања против драмскиот јунистички лик Јон Лука Караѓале, кого лажно го обвинија за плагијат. За време на Првата светска војна, поетот ги влошува своите критики со поддршка на централните сили против романската алијанса со страната на Антанта. Неговата биографија беше обележана и со долготраен интерес за езотеризмот, бројни обиди да се препознае како пронаоѓач и ентузијазам за возење велосипед.

Дела

Поезија

• Prima verba (1872);
• Poesii (1882);
• Excelsior (1895);
• Flori sacre (1912);
• Poema rondelurilor (1927)

Проза

• Dramă banală (1896);
• Cartea de aur (1902);
• Le calvaire de feu, Paris, (1906);
• Thalassa (1916); versiunea românească a romanului Le calvaire de feu;
• Nuvele (1923)