Џон Дјуи

Џон Дјуи (20 октомври 1859 - 1 јуни 1952) — американски филозоф, психолог и реформатор на образованието, чии идеи биле влијателни во образованието и социјалните реформи. Дјуи е значаен претходник на филозофијата на прагматиката и еден од основачите на функционална психологија. Тој е главен претставник на прогресивните и прогресивно-популистички филозофии на школување во текот на првата половина на 20 век во САД.

Џон Дјуи

Иако Деви е познат по неговите изданија кои се однесуваат на образованието, тој исто така пишувал за многу други теми, вклучувајќи го искуството, природата, уметноста, логиката, истражувањето, демократијата и етиката.

Во неговото толкување на демократијата, Деви ги вклучува двата основни елемента, училиштата и граѓанското општество, како главни теми на кои им е потребно внимание и реконструкција за да ги охрабри експерименталните истражувања и плурализмот. Деви тврдел дека целосната демократија треба да се оствари не само со проширување на правото за гласање, туку и со осигурување дека постои целосно формирано јавно мислење,придружено со ефикасна комуникација меѓу граѓаните,експертите и политичарите,која подоцна ќе биде земена предвид за политиката што тие ќе ја усвојат.

Живот и дела

Деви е роден во Барлингтон, Вемонт потекнува од скромно семејство. Како и неговиот постар брат, така и Давид Рич Деви студирал на универзитетот во Вермонт, каде што дипломирал во 1879 година. Еден од најзначајните професори кој Деви ги имал на универзитетот во Вермонт бил Хенри А.П.Тори кој бил зет и внук на Џозеф Тори, претседател на поранешниот универзитет во Вермонт. Деви студирал приватно со Тори меѓу неговото дипломирање во Вермонт и неговото запишување на Универзитетот Џон Хопкигс.

По две години предавање како професор во средно училиште во градот на нафтата во Пенсилванија, и една година предавање во основното училиште во малиот град во Вермонт, Деви сфатил дека е несоодветен за работа за основно или средно образование. По студирањето со Џорџ Силвестер Морис, Чарлс Сандерс Пирс, Херберт Бахтер Адамс и Г. Стенли Хал, Деви се здобил со докторско звање од школата за уметности и науки при Универзитетот Џон Хокинс. Во 1884 година тој ја прифатил професорската позиција на Универзитетот во Мичиген (1884-1888 и 1889-1894), со помош на Џорџ Силвер Морис. Неговота необјавена и сега изгубена дисертација беше насловена ”Психологијата на Кант”.

Во 1894 Деви се приклучил кон новоформираниот Универзитет во Чикаго (1894-1904) каде што тој ја развил својата теорија на знаење заснована врз емпирија , приклучувајќи се на ново- појавената филозофија на прагматиката .Времето поминато на Универзитетот во Чикаго резултираше со четири есеи насловени како „Идејата и предмет на темата“, која што била објавена со собраните дела од неговите колеги во Чикаго под колективен наслов „Студии во логичка теорија“ (1903). Во ова време Деви исто така го иницираше формирање на лабораториски училишта на Универзитетот во Чикаго за, каде што тој беше во состојба да ги актуализира своите педагошки мислења ,кои обезбедија материјал за неговото прво поголемо дело за образованието, “Училиштето и социјалниот напредок “ (1899). Несогласувањата со администрацијата на крајот доведоа до негова оставка на Универзитетот, и наскоро тој се сели блиску до Источниот брег. Во 1899, Џон Деви беше избран за претседател на Американската психолошко здружение. Од 1904 до неговото пензионирање во 1930 година тој воедно беше и професор по филозофија на Универзитетот Колумбија, како и професор на Колеџот за наставници на истиот универзитет. Во 1905 тој стана претседател на американското филозофско здружение. Тој бил долгогодишен член на Американската федерација на професори.

Заедно со историчарот Чарлс Берд, економистите Торштајн Веблен и Џејмс Харви Робинсон, Деви е еден од основачи на ” Новото Училиште ”.Најзначајните дела на Деви се “Концепт во психологијата на рефлексниот лак “ (1896),”критика на стандардниот психолошки концепт и основата на сите негови понатамошни дела”; “Демократијата и образованието“ (1916), неговото позната дело за напредно образование; „Човечка природа и однесувањето“ ( 1922), “Студија за функционирањето на навиката во човековото однесување”, “ Јавноста и нејзините проблеми “(1927), заштита на демократијата напишана како одговор на “Фантомска јавност“ од Волтер Липман (1925); Искуство и природа (1925), “Најпознатата метафизичка изјава”; “Уметноста како искуство“ (1934), големото дело на Деви за естетиката; Заедничко верување (1934), хуманистичка студија за религија, која што беше првично пренесена преку доцентурата на Двит Х. Тери на Јеил; „Логика:Теоријата на испрашувањето“ (1938), истражување на необичната концепција за логиката на Деви; „Слобода и култура” (1939), политичко истражување за корените на фашизмот; и „Да знаеш и да бидеш познат“ (1949), книга напишана заедно со Артур Ф. Бентли која систематично го зацртува концептот на научната работа која е централна тема и на други неговите дела. Додека секое од овие дела се фокусираат на една одредена филозофска тема, Деви ја вклучува во нив својата главна преокупации во повеќето кои го објавил. Тој објавил повеќе од 700 статии во 140 списанија, и приближно 40 книги.

Деви бил женет двапати, првпат со Алиса Чипман со која имаа шест деца. Неговата втора жена беше Роберта Ловитс Грант.

Поштенската служба на Соединетите Американски Држави му оддаде признание на Деви со серијата на значајни американски поштенски марки (1965- 1978).

Функционална психологија

Поврзано: Историја на психологијата

На Универзитетот во Мичиген, Деви ги објави своите први две книги- „Психологија“ (1887), и „Новите есеи на Лајбниц во однос на разбирањето на човекот“ (1888), двете дела во кои се изразува посветеноста на Деви на британскиот нео- хегелизам. Во „Психологијата“ , Деви се обиде да направи синтеза меѓу идеализмот и експерименталната наука. Почнува да ја реформулира психологијата, нагласувајќи го општественото опкружување важни за активностите на размислувањето и однесувањето повеќе отколкуна психологијата на Вундт и неговие следбеници,

Додека беше професор по филозофија во Мичиген, Деви и неговите помлади колеги, Џејмс Хајден Туфтс и Џорџ Херберт Мид, заедно со неговот студент Џејмс Ровланд Ангел, сите под силно влијание на неодамна објавените „Принципи на психологијата“ (1890) на Вилијам Џејмс, почнаа да ја преформулираат психологијата, истакнувајќи ја социјалната средина на активноста на умот и на однесувањето повеќе од психолошката психологија на Вунд и на неговите следбеници. Од 1894 Деви му се приклучи на Туфтс, со кого подоцна ќе ја напише ” Етиката ” (1908), на неодамна основаниот Универзитет во Чикаго и ги покани Мид и Ангел да му се придружат, и така четворицата ја формираа базата на таканаречената “Чикаго група“ на психолози. Нивниот нов стил на психологија, подоцна прекрстен во функционална психологија, става практичeн акцент на активноста и нејзината примена.

Во статијата на Дјуи “Концепт на рефлексниот лак во психологијата“, која се појави во Ревијата за психологија во 1896, причините поради кои тој размислуваше против традиционалното сфаќање за „дразбата и реакцијата“ на рефлексниот лак, наместо “кружен“ опис којшто служи како “дразба “ и како “реакција“, зависи од тоа како се смета ситуација и ја брани неделивата природа на сетилниот нерв. Иако тој не го негира постоењето на дразба, возбуда и реакција, тој не се согласува дека тие треба да се одделени, споредувајќи ги настаните кои се случуваат со алки во синџир. Тој ја разви идејата дека постои координација со која стимулацијата е збогатена од резултатите од претходните искуства. Реакцијата се менува со сетилното искуство. Деви беше избран за претседател на Американското психолошко здружение во 1899.

Печатот на Џон Дјуи во Соединетите Американски Држави

Во 1984, Американското психолошко здружение објави дека Лилијан Молер Гилбрет (1878-1972) стана првиот психолог, на кого му се оддава почит преку поштенска марка на Соединетите Американски Држави. Меѓутоа, психолозите Гери Брукато Џуниор и Џон Д. Хоган подоцна направија случај од ова, со објаснување дека оваа разлика всушност припаѓала на Џон Деви, кој се прослави на американски печат 17 години порано. Некои историчари на психологијата го сметаа Деви повеќе за филозоф отколку за вистински психолог.

Авторите истакна дека Деви беше еден од основачите на А.П.А, служејќи како осмиот претседател на АПА во 1899 година, и воедно беше автор на 1896-тиот член за рефлексниот лак кој сега се смета за основа на американската функционална психологија.

Дјуи исто така изрази интерес во работата во психологијата на визуелната перцепција, изведен со Дартмаутовото истражување на Аделберт Амес, Јр. Тој имаше голем проблем со слушањето, меѓутоа тоа се знаеше дека Деви не може да ја разликува музички ноти –со други зборови тој бил глув.

Прагматика и инструментализам

И покрај тоа што Деви ја споменува својата филозофија како “инструментализам“ повеќе отколку “прагматика“, тој беше еден од трите главни фигури на прагматиката во Америка, заедно со Чарлс Сандерс Пирс, кој го измисли овој термин и Вилијам Џејмс, кој го популарзираше. Деви работел под силно влијание на Хегелиан, за разлика од Џејмс, чиешто интелектуално потекло беше пред сè британско, добивајќи емпиристички и практични идеи. Тој не беше ниту плуралист или релативист како Џејмс. Тој изјави дека вредноста е функција, не на каприциозноста ниту целосно на социјалната конструкција, но на квалитетот сместен во настаните. (“ природата сама по себе е носталгична и патетична, бурна и емотивна “ ( Искуство и природа)).

Џејмс исто така изјави дека експериментирањето (социјално, културно, технолошко, филозофски) може да се користи како приближен арбитер на вистината. На пример тој почувствува дека многу луѓе немаат “прекумерно верување “ за религиозните концепти, човековиот живот е површен и прилично неинтересен, и додека ниту едно религиозно верување би се демонстрирало како коректно, ние сите би биле одговорни за правењето на коцката на еден или на друг теизам, атеизам, монизам итн. За идејата за Господ, Дјуи вели, “тоа го означува единството на сите идеални завршетоци пробудувајќи ни ги желбите и акциите“.

Како и повторното појавување на прогресивната филозофија на образование. Придонесите на Дјуи за филозофијата како (по се тој беше многу повеќе професионален филозоф отколку педагог). Исто така повторно се појави со преиспитување на прагматиката, започнувајќи во доцните 70 ти години од филозофите како Ричард Роти, Ричард Ј. Бернштајн и Ханс Џо.

Поради неговиот став за процесно -ориентирано и социолошки свесно мислење на светот и знаењето, неговата идеологија се смета понекогаш како корисна алтернатива за двете, модерната и постмодерната идеологија. Без основни Деви е метод претходна датуми постмодернизмот од повеќе од половина век. Неодамнешните експонати (како Рорти) не се секогаш остана верен на оригинални идеи Деви, иако овој по себе е сосема во согласност со сопствените употреба Деви за другите писатели и со сопствената филозофија- за Дјуи, минатото доктрини секогаш бараат реконструкција со цел да се остане корисен за сегашно време.

Филозофијата на Дјуи има други имиња освен “прагматика“. Тој беше нарекуван инструменталист, експерименталист, емпирист, функционалист, натуралист. Терминот “трансакциски“ може подобро да ги опише своите гледишта, термин нагласен од Деви во подоцнежните години за да ги опише неговите теории на знаење и искуство.

Епистемологија

Терминолошкиот проблем во областа на епистемиологијата и логиката е делумна заслуга, според Дјуи и Бентли, на неефикасната и непрецизната употреба на зборови и концепти кои се одразуваат на трите историски нивоа на организација и претставување. Според хронолошка појава, тие се:

• Автоматски: јасновидни концепти во однос на луѓето, животните и работите како поседување на нивната сопственост коишто ги започнуваат или ги предизвикуваат нивните акции.
• Интеракција: како што е опишано од Њутон, каде што работите, постоечките и неприродните, се доведуваат во рамнотежа против нешто во системот на интеракција, на пример третиот закон за движење објаснува дека за секоја акција постои еднаква реакција.
• Трансакција: каде што модем системите на описи и именување се искористуваат да се справат со многубројните аспекти и фази на акција без никаква атрибуција за конечна, финална или независна единка, суштина или стварност.

Серии на одликите на трансакции укажуваат на широкиот домен на вклучените размислувања.

Логика и метод

Деви гледа парадокси во современата теорија на логиката. Најблиска тема собира општ договор и прогрес, додека конечната тема за логика опфаќа постојана дискусија. Со други зборови, тој ги предизвика убедените логичари да одговорат на прашањето за вистината на логичките оператори. Дали тие функционираат само како апстракции (на пример, чиста математика) или дали тие се поврзуваат на некој суштински начин со своите предмети, а со тоа предупредува или обелоденува?(“Проблемот на логичката тема“, во логиката: Теорија на истражување (1938))

Логичниот позитивизам беше претставен во размислувањето на Дјуи. За движењето тој напиша дека “одбегнувајќи ја употребата на ‘казни ‘ и ‘термини ‘ заменски ‘реченици‘ и ‘зборови‘. “ (“Општа теорија на тврдењата “, во логиката: Теорија на истражување) Тој ја поддржа оваа промена на референти “ “сè додека тоа одговара на вниманието врз симболичката структура и содржината на пропозициите“. Тој регистрира мали забелешки против употребата на „казна“ и „зборови “ во интерпретацијата без внимание на процесот на префрлање/преместување што „ прекумерно го стеснува обемот на симболи и јазикот, бидејќи тоа не е обичај да се третираат гестови и дијаграми(мапи, планови, итн), како зборови или реченици Со други зборови, реченици и зборови, посматрани изолирано, не откриваат намера, која може да се заклучи или "изрече само со помош на контекст."

Сепак, Дјуи логично не беше целосно против современите трендови. Во врска со традиционалните логика, тој вели:

Аристотеловата логика, која сè уште минува според името, логика заснована врз идејата дека квалитативните објекти постојат во целосна смисла на зборот се во егзистенцијална смисла, во целосност. За да се задржат логичките принципи засновани врз основа на овој концепт, заедно со прифаќањето на теориите за постоење и знаење врз основа на спротивна концепција не е, како предуслов за јасна претстава емпатија за бистрина - еден предвид дека има еден добар дел да се направи со постоечкиот дуализам меѓу традиционалното и поновите релациони логики.

Квалитативна мисла (1930)

Луис Менанд тврди во Метафизичкиот клуб, дека Џејн Адамс е критичен во однос на нагласувањата на Деви за антагонизмот во контекст на дискусијата за прекинот на работата на Пулман во 1894. Во последното писмо до неговата жена , Деви признава дека аргументот на Адам беше: „Најубавата изложба за интелектуална и морална вера која до сега сум ја видел. Таа ме преобразува внатрешно, но не и навистина, се плашам .... Кога мислите дека госпоѓицата Адамс не мисли дека тоа е филозофија, но верува во сите нејзини сетила и влијанија - големиот бог ... Претпоставувам дека ќе треба да се откажам и да почнам одново“.

Тој продолжи да додава: "Можам да видам дека сум бил дијалектички погрешно протолкуван, помирување на спротивности како единството, наместо на спротивностите како единство во нејзиниот раст, а со тоа е сфатена физичката напнатост како морална работа ... Јас не знам како ќе ја прикажам реалноста, ... сега ми се чини толку природна и вообичаена.”

Во писмото до Адамс, Деви напиша дека разговорот со неа јасно влијаел на него: "Не само што антагонизирање е вистински лошо, но се претпоставува дека антагонизам постои или може да биде лош -. всушност, вистинскиот антагонизам секогаш се враќа на претпоставката"

Естетика

Уметност како искуство

Уметноста како искуство (1934) е врвно дело на Деви за естетика. Таа го зазема неговото место во традицијата на прагматиката која ја нагласува заедницата, студијата на поединечната уметност, како вклопена во искуствата на локалната култура. Види во неговото дело “Искуство и природа” како поширока расправа за “Искуството во филозофијата на Деви “.

За демократијата

Најважната тема во делата на Дјуи беше негова длабока верба во демократијата, политиката, образованието или комуникацијата и новинарството. Како што изјави самиот Деви во 1888, додека беше на Универзитетот во Мичиген, “Според мене, демократијата и еден крајно етички идеал за човештвото, се синоними на едно исто.“

Во однос на технолошкиот развој во демократијата: “Луѓето не стануваат општеството живеејќи во физичка близина отколку оној кој е социјално под влијание на голема оддалеченост од другите.“

-Џон Деви од делото на Андреј Фенсберг “Заедницата во дигиталната ера “.

За образованието

Главен напис: Демократија и образование

Образовните теории на Дјуи беа образложени во Моите педагошки убедувања (1897), Училиште и Општество (1900), Детето и наставната програма (1902), Демократија и образование (1916) и Искуство и образование (1938). Низ овие дела, неколку повторливи теми звучат вистинито; Деви постојано тврди дека образованието и учењето се социјални и интерактивни процеси, со тоа самото училиште е социјална установа преку која социјални реформи можат и треба да заземат место. Покрај тоа, тој смета дека студентите просперираат во средина каде што им е дозволено да ја доживеат и да влијаат на наставната програма, и сите студентите треба да имаат можност да учествуваат во нивното сопствено учење.

За идеите на демократијата и социјални реформи постојано се зборува во текстовите на Деви за образованието. Деви прави силен случај за важноста на образованието а не само како место да се здобијат со содржината на знаење, но и како место да научат како да живеат. Во неговите очи, целта на образованието не треба да се врти околу добивањето на однапред определени сет на вештини, туку на реализација на еден целосен потенцијал и можноста за употреба на овие вештини за поголемо добро. Тој наведува дека "за да го подготви за идниот живот значи да му даде заповед на самиот себе, тоа значи дека толку му воз што тој ќе ја има целосната и подготвени за употреба на сите неговите капацитети" (1897, стр 6). Во прилог на помагање на учениците се реализира својот целосен потенцијал, Деви, продолжува да се признае дека образованието и наставата се во инструментална создавање на социјалните промени и реформи. Тој забележува дека "образованието е регулирање на процесот на доаѓање да учествува во општествената свест и дека приспособувањето на поединечна активност врз основа на оваа социјална свест е единствениот сигурен начин на општествена реконструкција" (1897, стр 16).

Во прилог на неговите идеи во врска со тоа што претставува образованието, и каков ефект треба да има врз општеството, Деви исто така, имаше одредени забелешки во врска со тоа како образованието треба да заземе место во училницата. Во “Детето и наставните програми” (1902), Деви зборува за двете големи спротивставени школи за учењето во врска со образовната педагогија. Првата се однесува на наставната програма и се фокусира речиси исклучиво на предметот кој треба да се предава. Деви вели дека големиот недостаток на оваа методологија е неактивноста на ученикот; во рамките на оваа основа, "детето едноставно е незрело суштество кое треба да биде зрело; тоа е површно битие кое треба да се продлабочи" (1902, p. 13). Во однос на образованието, тој тврди дека за да биде делотворно, содржината мора да биде презентирана на начин кој им дозволува на студентите да ги применуваат информации за досегашните искуства, а со тоа ја продлабочува врската со ова ново знаење.

Во исто време, Деви бил вознемирен од повеќето "дете во центарот" ексцесите на воспитно- училишните педагози, кои тврдеа дека се негови следбеници, а тој тврдеше дека преголемата зависност на дете може да биде подеднакво штетна при процесот на учење. Според неговото второто учење", ние мора да преземеме решителен став во врска со нашето оддалечување од детето. Тоа е тој, а не на предметот кој го одредува и квалитетот и квантитетот на учење "(Деви, 1902, стр 13-14). Според Деви, потенцијалот недостаток во оваа насока на размислување, е тоа што го минимизира значењето на содржина, како и улогата на наставникот.

Со цел да ја реши оваа дилема, Деви се залагаше за образовна структура која што доведе до дебаланс меѓу пренесувањето на знаењето, а исто така, земајќи ги предвид интересите и искуства на ученикот. Тој наведува дека " детето и наставните програми се само две ограничувања кои го дефинираат процесот. Од две гледни точки се дефинира процесот, па овој аспект за детето и фактите и вистините на студиите ја дефинираат наставата"(Деви, 1902, стр 16). Токму преку ова расудување, Деви стана еден од најпознатите поборници за учењето. Тој тврди дека "ако знаење доаѓа од впечатоците направени врз нас од страна на физички објекти, не е возможно да се создаде знаење, без употреба на објекти кои го импресионираат умот" (Деви, 1916/2009, стр 217-218). Идеите на Деви влијаат на многу други влијателни модели и застапници.

Деви не само што го замисли начинот на кој треба да се одвива процесот на учење, туку и улогата што наставникот треба да игра во рамките на тој процес. Според Дјуи, наставникот не треба да биде оној кој треба да застане во предниот дел на собата давајќи информации што треба да ги примат пасивни ученици. Наместо тоа, наставникот треба да биде водич. Како Деви (1897) го објаснува тоа: Наставникот не е во училиштето за да намете одредени идеи или да се формира одредени навиките на детето, но постои како член на заедницата за да ги селектира оние влијанија, кои ќе му помогнат на детето правилно да реагира во одредени ситуации.

Така наставникот станува партнер во процесот на учење, раководител на студентите. Оваа филозофија стана се попопуларна идеја во рамките на денешни подготвителни програми.

За новинарството

Јавноста и нејзините проблеми

Од средината на 1980-тите, идеите на Деви доживеале преродба, како голем извор на инспирација за јавното новинарско движење. Дефиниција на Деви за "јавноста", како што е опишано во “Јавноста и нејзините проблеми”, има длабоки импликации во значењето на новинарството во општеството.

Деви и дава конкретна дефиниција на јавноста за формирањето. Јавноста е спонтана група на граѓани, кои имаат индиректните ефекти на одредена акција. Граѓаните, погодени од индиректните последици на одредена акција автоматски го делат заеднички интерес во контролирањето на оние последици, односно решавањето на еден заеднички проблем.

Бидејќи секоја акција генерира ненамерни последици,коишто континуирано се појавуваат, преклопуваат и се распаѓаат.

Во “Јавноста и нејзините проблеми”, Деви го претставува отфрлувањето на монографијата на Валтер Липман ,за улогата на новинарството во демократијата. Моделот на Липман бил основен модел за пренос, преку кој новинарите добија информации од страна на експертите и елитите, преформулирајќи ја информацијата во едноставни термини, и пренесувајќи ја информацијата до јавноста, чија улога била да реагираат емоционално на вестите. Во неговиот модел, Липман претпоставува дека јавноста е неспособна да мисли или дејствува, и дека сите мисли и акции треба да се остават на експертите и елити.

Дјуи го побива овој модел со претпоставката, дека политиката е работа и должност на секој поединец во секојдневната рутина. За да биде вклучено потребното знаење во политиката, овој модел требаше да биде направен од страна на интеракцијата на граѓаните, елитите, експертите, преку посредување и олеснување на новинарството. Во овој модел, не е само одговорна Владата, туку и граѓаните, експертите, како и други глумци.

За хуманизам

Деви учествуваше во различни хуманитарни активности од 1930 до 1950-тите,што вклучува и членување во советодавниот одбор на Првото хуманистичко здружение на Њујорк на Чарлс Франсис Потер (1929) и беше еден од 34-потписници на Хуманистичкиот манифест (1933) и беше избран за почесен член на Хуманистичката прес асоцијација (1936).

Неговите гледишта за хуманизмот се најдобро сумирани во неговите зборови во написот насловен како "Што за мене значи хуманизмот“објавен во јуни 1930.

"Она што е за мене хуманизмот е развој, a не назадување на човечкиот живот, развој во кој природата и науката за природата се своеволни слуги за добро на човештвото“.

Општествен и политички активизам

Како главен поборник за академската слобода, во 1935 Деви заедно со Алберт Ајнштајн и Алвин Џонсон, стана член на Соединетите Американски Држави секција на Интернационалната лига на академска слобода, и во 1940 заедно со Хорациј М. Кален, лекторираше низа од статии поврзани со злогласникот Бернард Русел Кејс.

Беше активен во одбрана на независноста на наставниците, и спротивставувајќи се на окупацијата Унијата на учителите на Њујорк од комунистите. Деви беше вовлечен во организацијата која се трансформира на Националната асоцијација за развој на обоените луѓе (НААСР).Тој управуваше со комисијата на Деви о во Мексико во 1937 година која го ослободи Леон Троцки од обвинувањата кои против него ги покрена Јосиф Сталин, и маршираа за правата на жените.

Во 1950 година Дјуи, Бертранд Расел, Бенедето Кроче, Карл Јасперс и Жак Маритаин се согласи да присуствуваат како почесни претседавачи на Конгресот за културна слобода.

Други интереси

Преокупациите и делата на Дјуи опфаќаат многу теми, и според енциклопедијата за филозофија на Станфорд" значителен дел од неговите објавени податоци се состои од коментарот за актуелната домашна и меѓународната политика. (Тој е веројатно единствениот филозоф, кој ги објави двата договори од Версај)”.

Во 1917 година, Деви го запознал Ф. М. Александар во Њујорк, а подоцна напишал вовед за “Човечкото врховно наследство на Александар“ (1918), “Конструктивна свеснoст за контрола врз поединецот” (1923). Влијанието на Александар е наведено во "Човековата природа и поведение" и "Искуството и природата." Критика.

Од страна на многу конзервативни експерти денеска Деви се смета за олицетворение на либерализмот, иако беше “претставен како сериозно радикален“ , во време на мекартизмот. Во меѓувреме, Дјуи беше силно критикуван од американските комунисти, бидејќи му се спротивстави на сталинизмот и бидејќи неговата филозофија се разликуваше од Маркс, и покрај тоа што се декларираше како демократски социјалист.

Други критики за него вклучувајќи ги неговите ставови за Првата и Втората светска војна, како и ,покрај тоа што беше вклучен по иницијатива на НААЦП, не пишуваше повеќе директно против расизмот.

Сепак, критичкиот осврт на книгата во “Квартални прикази на биологија” (1954), го забележал генетичарот Х. Бентли Глас прашувајќи отворено, дали контроверзноста меѓу религијата и науката би била речиси иста, дури и ако не бил Џон Дјуи.

Друг извор на критика е религијата. Додека биографот, Стивен Ц. Рокфелер, ги проследи демократските убедувања на Деви за неговото детство, присуствуваше во соборната црква, со строгата прокламација на социјалните идеи, друг, Едвард А. Вајт, професор по историја на Универзитетот Стенфорд, предлага во Науката и религијата во американската мисла (1952), дека делото на Деви доведе до 20 век како јаз меѓу религијата и науката.

Поврзано

• Дјуиева децимална класификација