Џозеф де Гињ (19 октомври 1721 – 19 март 1800 година) бил француски ориенталист, синолог и турколог роден во Понтоаз, син на Жан Луј де Гињ и Франсоа Вајлан. Починал во Париз.

Тој го наследил Етјен Фурмон во Кралската библиотека како секретар преведувач на источните јазици. Неговите историски мемоари (Memoire historique sur l'origine des Huns et des Turcs), објавени во 1748 година, му донеле прием во Кралското друштво на Лондон во 1752 година, а тој станал соработник на Француската академија во 1754 година. Наскоро следело петтомно дело (1756–1758). Во 1757 година, тој бил назначен за претседател на одделот за сириски јазик на Колеџ де Франс .

Гињ сметал дека Хуните кои ја нападнале Римската Империја биле истите луѓе како Ксионгну споменати во кинеските записи.[1] Овој став бил популаризиран од неговиот современик Едвард Гибон во Пропаѓањето и падот на Римската Империја. Идејата е жестоко дебатирана од страна на централните Азијци, вклучувајќи ги Менхен-Хелфен, Хенинг, Бејли и Вајсиер.

Гињ тврдел дека кинеската нација потекнува од египетската колонизација, мислење на кое, и покрај секое побивање, тој тврдоглаво се држел.[2] Тој објавил голем број написи тврдејќи дека египетските хиероглифи и кинеските знаци се поврзани, а едните произлегуваат од другите. Иако погрешил во тоа, тој е препознаен по тоа што докажува дека прстените со картуш во египетските текстови содржеле кралски имиња, теза што ја развил од навестувањето претходно направено од Џеј Џеј Бартелеми.[3]

Трудови

уреди

Наводи

уреди
  1. „Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 2010-06-13. Посетено на 2009-01-19.
  2. Needham, Joseph et al. (1971). Science and civilisation in China, p. 540.
  3. Walker, C. B.; Chadwick, John (January 1990). Reading the Past: Ancient Writing from Cuneiform to the Alphabet. Berkeley: University of California Press. стр. 120. ISBN 978-0520074316. Посетено на 21 January 2020.
  4. Needham, p. 782.