Европска економска заедница: Разлика помеѓу преработките

{{Без извори|датум=ноември 2009}}

Откако во 1954 година пропаднаа амбициозните планови за една Европска одбранбена заедница - а со тоа и за една Европска политичка заедница - значи за една наднационална соработка во високополитичка и сензибилна област, се постави прашањето „што сега“? Во оваа ситуација, владите од земјите на Бенелукс приложија предлози за понатамошни чекори за интеграција, коишто беа сконцентрирани на економската област.

 

Дека како основа за изработка на оваа институционална рамка служеше ЕЗЈЧ-договорот, се покажа во фактот дека беше преземено именувањето на три од органите (Совет на министри, Собрание, Врховен суд). Наместо Високата управа, беше основана една комисија, која требаше да биде иницијатор за заедничка политика и за нејзино спроведување, а освен тоа поседуваше и неколку други сопствени компетенции. Во односот помеѓу Комисијата и Советот на министри можеше да се востанови, во споредба со ЕЗЈЧ, едно видно поместување на компетенциите на Советот а со тоа и на државите-членки.

 

 

Многу од политиките на ЕУ на еден или друг начин се поврзани со развојот и одржувањето на еден ефективен единствен пазар. Значителни напори се вложени за создавање на хармонизирани стандарди - кои се создадени за да донесат економска корист преку создавање на поголеми и поефикасни пазари.

Единствениот пазар има како интерни така и екстерни аспекти.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ЕУ претставува втора најголема економска заедница во светот, веднаш по САД, со 12.329.110 Бруто општествен производ|БОП во 2005. Крајната политичка цел на зедничкиот пазар е создавање на нов глобален економски играч покрај Америка, Кина а во последно време повторно и Русија. Во евро-жаргонот, често овие челни компании кои најмногу профитираат од заедничкиот пазар се нарекуваат „европските шампиони“.Од логиката на либерализација во рамките на Унијата може да се извлече реториката која ги велича доблестите на „европските шампиони“ -- фирми кои оперираат преку европските граници и можат да бидат клучни глобални конкуренти. Според едно размислување во Брисел, таканаречените европски шампиони треба да ја поткрепат амбицијата на ЕУ да стане главен економски играч во светската економија -- најважната мисија изнесена во Лисабонската агенда. Веќе неколку децении водечките земји-членки на ЕУ се обидуваа да ја достигнат маестралноста на американските и јапонските фирми, а понатамошниот развој на Унијата требаше да оди во овој правец. Во последнава деценија ова ривалство доби дополнителна димензија како резултат на економскиот пораст на Кина, Индија и другите азиски земји.

Меѓутоа, неодамнешните настани кои се случија во ЕУ не се вклопуваат во концептуалната рамка опишана погоре; наместо тоа, тие се судираат со логиката на единствен пазар. На пример, највлијателните земји во Унијата користат разни средства за го задржат приматот на домашниот капитал во банкарството, јавните услуги и другите сектори за кои се смета дека имаат нацонална стратешка важност.

 

 

Како еден од најмоќните и највлијателни инструменти на Европската Унија која ќе гарантира развој и оддржливост на заедничкиот пазар е [[Европската Инвестициона Банка]]. Создавањето на ЕИБ беше дел од основачкиот договор на Европската економска заедница, [[Римскиот договор]] од 1957. ЕИБ мораше да се осигура дека растот нема да се концентрира околу областите што напредуваа додека назадните области (како италијанскиот Мецоџорно) да заостануваат. Некои држави-членки не беа спремни да ја создадат ЕИБ кога институција со слични задачи веќе постоеше: Светската банка. Сепак, политичкиот мотив да се основа институција покрај американски доминантната Светска банка, во опоравена Европа се покажа посилен. Досега ЕИБ е најголема од мултилатералните банки за развој, вредноста на одобрените заеми се зголеми од 35 милијарди евра во 1999 до 41 милијарда евра во 2000 година со тоа надминувајќи ја финансиската големина на Светската банка. Основна задача на ЕИБ е да придонесе во развојот на заедничкиот пазар на Европската унија. За таа цел, одобрува долгорочни заеми и гаранции. Дваесет проценти од заемите на ЕИБ ги сочинуваат т.н глобални заеми. Ова се заеми преку посредници, обично национални или локални банки, наменети за мали и средни претпријатија. Основна задача на ЕИБ е да придонесе во развојот на заедничкиот пазар на Европската унија. За таа цел, одобрува долгорочни заеми и гаранции. Дваесет проценти од заемите на ЕИБ ги сочинуваат т.н глобални заеми. Ова се заеми преку посредници, обично национални или локални банки, наменети за мали и средни претпријатија.

 

 

[[Категорија:Европска Унија]]