Стефан Маларме: Разлика помеѓу преработките

Читајќи го [[Хегел]], Маларме открил дека ако „Небото е мртво“, ништожноста е појдовна точка која води до Убавото и Идеалното. На оваа филозофија мора да ѝ соодветствува нова поезија која ја кажува светата моќ на Зборот. Со ритамот, синтаксата и реткиот вокабулар, Маларме создава јазик кој го воскреснува „отсутниот од сите букети“.<ref>{{Ouvrage|titre=Avant-dire au [[Traité du Verbe]]|auteur=[[René Ghil]]}}</ref> Песната станува свет затворен само во себе чие значење се раѓа од резонанцијата. Стихот се претвора во боја, музика, богатство на чувството, „натпревар на сите уметности предизвикувајќи чудо.“ Со Маларме „сугестијата“ станува основата на антиреалистичната поезија и од симболизмот прави книжевен импресионизам. Неговото дело тогаш е отсуството на значење кое „значи повеќе“ и поетот бара да ги достигне „сјајот кој се наоѓа зад гробот.“

„Поезијата е изразот, преку човековиот јазик доведен до есенцијалниот ритам, на мистериозното значење на аспектите на постоењето: така му дава автентичност на нашиот престој и ја сочинува единствената духовна задача.“