Кипар: Разлика помеѓу преработките

 

Во [[1915]] година, Британија го понудила Кипар на Грција, под раководство на кралот [[Константин I (крал на Грција)|Константин I]], под услов Грција да се приклучи на војната на страната на Британците. Понудата била одбиена. Во 1923 година, според [[Договорот од Лозана]], новата [[Република Турција]] се откажала од било какво барање на Кипар<ref>{{cite journal|last=Xypolia|first=Ilia|title='Cypriot Muslims among Ottomans, Turks and British|journal=Bogazici Journal|year=2011|volume=25|issue=2|pages=109–120|df=dmy-all|doi=10.21773/boun.25.2.6}}</ref>, и во 1925 година била прогласена за колонија на британската круна<ref name="lcweb2.loc.gov" />. Многу кипарски Грци и Турци се бореле во британската армија за време на двете светски војни<ref>{{cite book |author= Ertl, Alan W. |title= Toward an Understanding of Europe: A Political Economic Précis of Continental Integration |publisher= Universal-Publishers|year= 2008 |url= https://books.google.com/?id=X9PGRaZt-zcC | page = 418 |isbn= 978-1-59942-983-0}}</ref>.

 

Во меѓувреме, населението на кипарските Грци се надевало дека британската администрација ќе дозволи обединување со Грција. Идејата за енозис била историски дел од „Мегали Идеа“, поголема политичка амбиција на грчка држава која ги опфаќа териториите со грчки жители во поранешното [[Османлиското Царство]], вклучувајќи го Кипар и Мала Азија со главен град во [[Константинопол]]. Религиозни функционери, заедно со грчките воени офицери и професионалци, од кои некои и понатаму ја следеле идејата за Голема Грција, подоцна ја основале герилската организација ЕОКА<ref name="lindsay14">{{cite book |last1=Ker-Lindsay|first1=James|title=The Cyprus Problem: What Everyone Needs to Know|date=2011|publisher=Oxford University Press|isbn=978-0-19-975716-9|pages=14–5|url=https://books.google.com/?id=xTL382g5sWwC&printsec=frontcover#v=onepage|quote=They hoped that the transfer of administration would pave the way for the island to be united with Greece—an aspiration known as "enosis." At the time, these calls for enosis were not just limited to Cyprus. Instead, Cyprus was part of a wider political movement [...] This overarching political ambition was known as the Megali Idea (Great Idea).}}</ref><ref>{{cite book |last1=Lange|first1=Matthew|title=Educations in Ethnic Violence: Identity, Educational Bubbles, and Resource Mobilization|date=2011|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-1-139-50544-4|page=88|url=https://books.google.com/?id=Ac2NRpHoY3EC&printsec=frontcover#v=onepage}}</ref>. Кипарските Грци островот го гледале како грчки и сеуште веруваат дека обединувањето со Грција е природно право<ref name="diez83" />. Во 1950-тите, политиката за обединување станала дел од грчката национална политика<ref>{{cite book |last1=Huth|first1=Paul|title=Standing Your Ground: Territorial Disputes and International Conflict|date=2009|publisher=University of Michigan Press|isbn=978-0-472-02204-5|page=206|url=https://books.google.com/?id=NIAc-R5fgQoC&printsec=frontcover#v=onepage|quote=From early 1950s onward Greece has favored union with Cyprus through a policy of enosis}}</ref>.