Виктор Иго: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
→Рани години и брак: дополнување |
→Прогонство и смрт: дополнување |
||
Ред 34:
[[Податотека:Victor Hugo by Charles Hugo, c1850-55.jpg|thumb|200px|Виктор Иго во 1853]]
По три неуспешни обиди, во 1841 Иго бил избран за член на [[Француска академија|Француската академија]] и со тоа ја потврдил својата улога во [[Француска книжевност|француската книжевност]]. Потоа се вклучил во политичкиот живот и постанал голем поборник на [[Француска Република|Републиката]]. Истата година, кралот [[Луј-Филип]] го поставил Иго за кралски [[Генеалогија|генеалог]] и од таа позиција зборувал против [[Смртна казна|смртната казна]], социјалната неправда, и слободата на печатот. Подоцна, Иго бил избран во законодавната и конститутивната асамблеја. Кога Луј Наполеон ([[Наполеон III]]) ја презел целосно власта во 1851 и го донесол антипарламентарниот устав, Иго јавно го прогласил за предавник на својата татковина. Плашејќи се за својот живот, Иго побегнал во [[Брисел]], а со семејството конечно се сместил на еден островите во [[Ла Манш]]. Во 1852 година во Брисел го објавува познатиот памфлет [[Наполеон малиот]] во кој ја разобличува личноста на [[Луј Бонопарта]] и во целост ја соголува неговата диктатура. Поради овој памфлетќе му биде скратено гостопримство во Белгија и Иго заминува на [[Џерсеј]]. Во 1861 година ја одбива амнестијата на [[НаполеонIII]], а во Франција се враќа во 1870 година по соборувањето на Луј Бонопарта и веднаш бил вклучен во политичкиот живот.<ref>[[Паскал Гилевски]], [[Раде Силјан]], Романтизам, Матица Македонска, Скопје, 2004, стр. 172 - 173.</ref>
И претходно познат како мономан и [[деспот]], веќе од педесеттата година, Иго се претворил во неиздржлив тиранин за околината и голем егоист, па дури и хипокрит и скржавец. Подоцна, тој западнал во толкава тага, што во [[тестамент]]от побарал да го [[закоп]]аат како најголем сиромав, во обичен мртовечки сандак, направен од штици при што како избезумен имал навика да ги повторува зборовите: „земјата ме повикува“.<ref>Јован Дучић, ''Благо Цара Радована'' (друго издање). Београд: Laguna, 2018, стр. 224.</ref>
Додека бил на островот, Иго ги напишал познатите памфлети за Наполеон Бонапарта, ''Наполеон Малиот'' и ''Историја на едно злосторство''. Памфлетите биле забранети во Франција, но имале големо влијание. Додека бил на островот, Иго го напишал познатотo дело ''[[Клетници]]'' и неговите многу ценети збирки на песни (''Казни'' 1853; ''Контемплации'' 1856; и ''Легендата на вековите'' 1859). Иако Наполеон во 1859 година ги помилувал политичарите кои биле прогонети, Иго одбил да се врати во Франција, не сакајќи да ги повлече своите критики и мислења за владата и кралот. Кога се создала [[Третата Република]], Иго се вратил во родната земја и во 1870 година и бил избран во Народното собрание и во Сенатот.<ref>„Белешка за писателот“, во: Виктор Иго, ''Козета и Гаврош'', Скопје: Македонска книга, 1970, стр. 145-148.</ref>▼
▲
Во 1868 година умрела сопругата на Иго, Адел, а неговата верна љубовница Жилиет Друе (која му била замена за неверната сопруга) <ref>Kolja Mićević, „Pogovor“, во: Viktor Igo, Pesme. Beograd: Rad, 1969, стр. 89-90.</ref> умрела во 1883, две години пред смртта на Иго. Кога Виктор Иго во 1870 се вратил во Париз, народот го прогласил за народен херој. За краток период по неуспешните избори за Народното собрание, тој добил мал [[мозочен удар]], ја доживеал опсадата на Париз, неговата ќерка завршила во душевна болница, а починале и неговите двајца синови. Во 1881 година, Иго го прославил својот 79 роденден. Во чест на тоа му била направена голема прослава, со најголемата парада во француската историја. Народот марширал шест часа од „Авени д'Елеј“ до [[Елисејски Полиња|Елисејските полиња]] до самиот центар на Париз, а Иго седел на прозорецот и го гледал народот. Виктор Иго умрел на 83 години и бил погребан во Пантеон, а на неговиот погреб присуствувале повеќе од два милиони луѓе.
| |||