Марлон Брандо: Разлика помеѓу преработките

| goldenglobeawards = '''[[Златен глобус|Најдобар актер - филм (драма)]]''' <br /> 1955 ''[[На доковите на Њујорк]]'' <br /> 1973 ''[[Кум]]''

}}

Брандо]] има значаен удел во филмското глумење. Беше злогласен за неговото лоша “мрморлива” дикција и суровиот животински магнетизам сепак неговите темпераментни и живи настапни беа високо ценети и широко се смета за еден од најдобрите и највлијателните актери на XX век. Режисерот Мартин Скорсезе за него изјави “тој е печатот: филмот се мери како “пред Брандо” и “по Брандо”. Брандо беше рангиран како четврти најдобар глумец од страна на Американскиот филмски институт за машки актери кои своето деби на малите екрани го имале до или во 1950 год.

Како долготрајна културна икона, Брандо стана бокс-офис ѕвезда за време на 1950те, време за кое пет пати беше номиниран за Оскар за најдобар машки актер и три пати по ред ја освои “BAFTA” наградата за најдобар актер како главна улога. На почетокот здоби популарност со улогата на “Стенли Коваслки” во филмот ”A Streetcar Named Desire” (1951), настапот во претставата “Тенеси Вилијамс” го направи голема ѕвезда на Бродвеј од 1947 до 1949, улогата како ”Terry Malloy” во “On the Waterfront” (1953) со која доби Оскар како и неговото иконско претставување на бунтовничкиот лидер на моторџиите “Johnny Stabler” во “The wild One” (1953) што се сметаше за перфектна слика за поп културата. Брандо беше номиниран за Оскар и за улогите како “Emilliano Zapata” во “[[Viva Zapata!]]” (1952), “[[Mark Antony]]” во филмот режиран од страна на Жосеф Л.Манкиевич според книгата “Julius Caesar” на Шекспир, “Lloyd Gruver” во “[[Sayonara]]” (1957). Во оваа декада, Брандо се појави три пати во листата на десет ѕвезди кои најмногу заработуваат, во 1954 год. како десетти, 1955 год. како шести, и како четврти во 1958 год.