Емили Дикинсон: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
сНема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 1:
'''Емили Елизабет Дикинсон''' (10 декември 1830 година- 15 мај 1886 година) била американски поет. Таа била родена во Амхерст, Масачусетс и припаѓала на успешно семејство со зацврстени односи во заедницата, но имала главно повлечен и изолиран живот. Откако поминала 7 години од нејзината младост во студирање на академијата во Амхерст, таа студирала кратко време на колеџот Моунт Халуоке Фемин Семинар , пред да се врати во куќата на нејзиното семејство во Амхерст. Бидејќи била сметана како екцентрична од страна на локалното население, таа станала позната по нејзината наклонетост за носење бела облека и по нејзиното двоумење при поздравување на гостите или понатаму во животот дури и по напуштањето на нејзината соба. Повеќето од нејзините пријателства таа ги одржувала преку допишување со писма.<br />
Додека Дикинсон била повлечена плодна писателка, помалку од десетина од нејзините речиси 1800 песни биле објавени во текот на нејзиниот живот. Делата кои биле објавени во текот на нејзиниот живот биле најчесто значително променети од страна на објавувачите, за да се совпаднат со конвенционалните поетски правила во тоа време. Песните на Дикинсон се уникатни за времето во кое таа ги пишувалаа, тие содржат кратки редови, обично немаат наслови и во нив често се користи делумна рима како и невообичаена употреба на големи букви и интерпукциски знаци. Во многу од нејзините песни се искористени теми за смртта и бесмртноста, кои исто така се двете повторливи теми во писмата до нејзините пријатели.<br />
Иако на повеќето од нејзините познаници веројатно им било познато пишувањето на Дикинсон, по нејзината смрт во 1886 година, помалата сестра на Емили, Лавинија, ја открила нејзината збирка на песни, и тогаш големината на работата на Емили станала очигледна. Нејзината прва збирка поезија била објавена во 1890 година од страна на лични познаници Томас Вентворт Хигинсон и Мабел Лумис Тод, кои и двајцата во голема мера ја уредиле содржината. Завршната и главно неизменетата збирка на нејзината поезија станала достапна за прв пат во 1955 година, кога песните на Емили Дикинсон биле објавени од страна на стручњакот Томас Х. Џонсон. И покрај некои неповолни критики и скептицизам кои биле изнесени кон крајот на 19 век и почетокот на 20 век за литературната вештина на Дикинсон, таа сега се смета за еден од најважните американски поети на светско ниво.<br />
'''Живот'''<br />
'''Семејство и рано детство'''<br />
Емили Елизабет Дикинсон била родена на 10 декември 1830 година на семејниот имот во Амхерст, Масачусетс и имала значајно но не богато семејство. Двесте години порано, нејзините предци по таткова линија пристигнале на новиот свет- во големата миграција на Пуританците, каде што успеале. Нејзиниот прадедо по таткова линија Самуел Дикинсон речиси самостојно го основал колеџот Амхест. Во 1813 година тој изградил имот, голема палата на главната улица на градот, која станала центар на животот на семејството Дикинсон за скоро еден век. Најстариот син на Самуел Дикинсон, Едвард, бил благајник речиси 40 години на колеџот Амхерест, имал бројни надлежности како државен законодавец и ја претставувал областа Хемпшир во конгресот на САД. Тој се оженил со Емили Норкрос од Монсон на 6 мај 1828 година. Тие имале три деца:
-'''Вилијам Остин''' (1829-1895), познат како Остин, Ост или Ејв
-'''Емили Елизабет'''
-'''Лавинија Норткрос''' (1833-1899), позната како Лавинија или Вини.<br />
По се изгледа дека малата Емили била добро воспитана девојка. На нејзината подолга посета во Монсон кога имала само 2 години, нејзината тетка Лавинија ја опишала Емили како совршено добра и среќна, како многу добро дете но и малку проблематична. Тетката на Емили исто така ја истакнала нејзината склоност кон музиката и нејзиниот посебен талент за пијаното, кој таа го нарекувала музик “the moosic”.<br />
Дикинсон одела во основно училиште во двокатна зграда на улицата Плизент. Таа била амбициозна во образованието што тогаш било типично за една викторијанска девојка. Нејзиниот татко сакал неговите деца да бидат добро образовани и тој го следел нивниот напредок дури и кога не бил дома поради бизнисот. Кога Емили имала седум години, тој напишал порака дома, со цел да ги потсети своите деца да се редовни на училиште и да учат и да му кажат кога ќе се врати дома колку нови работи научиле. Додека Емили постојано го опишувала својот татко на мил начин, според нејзиниот одговор нејзината мајка била често ладна и повлечена. Во едно писмо напишано до нејзина блиска пријателка, Емили напишала дека таа кога била мала секогаш дома кога нешто ќе и се случело, трчала кај Остин( Ејв). Тој имал улога на ужасна мајка, но и се допаѓал повеќе отколку воопшто да нема мајка.<br />
На 7 септември 1840 година Дикинсон и нејзината сестра заедно се запишале на академијата во Амхерст, која била поранешно училиште за момчиња, но пред две години се отворило и за девојчиња. Во исто време нејзиниот татко купил куќа на улицата Норт Плизент. Подоцна братот на Емили, Остин, го опишал овој нов голем дом како замок, во кој тој и Емили биле владетели додека нивните родители не биле дома. Куќата имала поглед на гробиштата на Амхерст и еден локален свештеник ја опишал како застрашувачка куќа без дрвја.<br />
'''Тинејџерски години'''“<br />
Дикинсон поминала 7 години на академијата, одела на часови по англиски јазик и класична литература, латински јазик, ботаника, геологија, историја, „психичка филозофија” и аритметика. Директорот на училиштето во тоа време, Даниел Тагарт Фиски се сетил подоцна дека Дикинсон била многу паметна и одлична ученичка, со примерно однесување, посветена кон сите училишни обврски. Иако таа неколку пати изостанувала поради болест, од кои најдолг период бил во 1845-1846 година кога била запишана само 11 недели, Емили уживала во нејзиното тешко студирање. Таа му напишала на еден пријател писмо велејќи дека академијата е навистина добро училиште.<br />
Уште од рана возраст Дикинсон била вознемирена од големата закана од смртта, особено смртта на оние луѓе кои и биле блиски. Кога нејзината втора братучетка и блиска пријателка, Софија Холанд, се разболела од тифус и починала во април 1844 година, Емили била потресена. По две години откако се сетила на настанот, Емили напишала дека и се чинело дека треба и таа да умре доколку не и е дозволено да се грижи за Софија или дури да и го гледа лицето. Таа станала толку меланхолична што нејзините родители ја пратиле да престојува кај семејството во Бостон, со цел да се среди. Откако си го средила здравјето и духот, таа набрзо се вратила на академијата во Амхерст за да ги продолжи студиите. Во текот на овој период таа за прв пат сретнала луѓе кои подоцна ќе и станат доживотни пријатели и дописници, како што се Абија Рут, Аби Вуд, Џејн Хамфри и Сузан Хантингтон Гилберт (која подоцна се омажила со братот на Емили, Остин).<br />
Во 1845 година се одржала верска преродба во Амхерст, која што резултирала со 46 вероисповеди меѓу врсниците на Дикинсон. Наредната година Дикинсон му напишала писмо на еден пријател велејќи дека никогаш до сега немала таков совршен мир и среќа, како што било краткото време во кое таа се почувствувала дека го пронашла својот спасител. Таа продолжила да кажува дека нејзиното најголемо задоволство било да комуницира на само со големиот Бог и да чувствува дека тој ќе и ги слушне нејзините молитви. Но доживувањето не траело долго: Дикинсон никогаш не кажала ништо официјално околу тоа во што верува и ја посетувала службата од време на време само неколку години. Во 1852 година откако престанала да оди во црква, таа напишала песна со наслов: „Некои луѓе одат во недела во црква- јас седам дома“.<br />
Во текот на последната година од нејзиниот престој на академијата, Емили се спријателила со Леонард Хемфри, кој бил новиот и младиот популарен управител. По завршувањето на последниот семестар на академијата на 10 август 1847 година, Дикинсон се запишала на колеџот Маунт Холоук на Мери Лион во Саут Хедли, кој се наоѓал на 16 километри од Амхерст. Таа одела на семинарот само десет месеци. Иако и се допаднале девојките таму, таа не стекнала никакви трајни пријателства. Постојат значителни разлики во објаснувањата за нејзиниот краток престој во колеџот: или таа имала проблеми со здравјето, татко и сакал да се врати дома, таа се побунила против евангелистичката наклонетост присутна во училиштето, не и се допаѓале наставниците наклонети кон дисциплинираност, или едноставно била носталгична. Без оглед на специфичната причина за напуштање на колеџот, нејзиниот брат се појавил на 25 март 1848 година, со цел да ја однесе дома. Во Амхерст Дикинсон си го пополнила времето со активности поврзани за домаќинството. Таа печела за семејството и со радост посетувала локални настани и активности во новиот град.<br />
'''Почетни влијанија и пишување'''<br />
Кога Емили имала 18 години, нејзиното семејство се спријателило со еден млад адвокат по име Бенџамин Френклин Њутон. Според едно писмо напишано од страна на Дикинсон по смртта на Њутн, тој заедно со нејзиниот татко и со нејзиното семејство бил многу близок, особено во последните две години пред да замине за Ворчестер, со цел да ги заврши своите студии. Иако нивниот однос најверојатно не бил романтичен, Њутн имал пресудно влијание и ќе стане вториот од групата на постари мажи (по Хамфри) кои Дикинсон ги спомнувала, како нејзин учител, воспитувач или господар.<br />
Најверојатно Њутн и ги претставил делата на Вилијам Вордсворт на Емили, и неговиот подарок за неа- првата збирка на песни на Ралф Валдо Емерсон, имала резултат на ослободување. Таа подоцна напишала дека тој „чие име ми го кажа ученикот на кој татко ми му предаваше право, ја допре тајната пролет“. Њутн имал високо мислење за неа и ја признал и сметал за поет. Кога тој бил на умирање поради туберкулоза, и напишал дека би сакал да поживее се додека таа не ја достигне славата што тој и ја предвидел. Биографите веруваат дека изјавата на Дикинсон во 1862година се однесува на Њутн, кога таа вели: „Кога бев мало девојче имав пријател кој ме научи на бессмртност, но тој ризикуваше премногу и никогаш не се врати.“<br />
Дикинсон се посветила не само на Библијата туку и на современата популарна литература. Таа најверојатно била под влијание на друг подарок од Њутн, книгата „Писмата од Њујорк“ од Лидија Марија Чајлд (по читањето таа изјавила: Е ова е книга! И постојат повеќе како оваа книга!). Нејзиниот брат и донел кришум копија од книгата „Каванаг“ од Хенри Вадсворт Лонгфелоу (бидејќи татко им би можел да не го одобри тоа), како и еден нејзин пријател и ја позајмил „Џејн Ер“ од од Шарлот Бронте кон крајот на 1849 година. Влијанието од „Џејн Ер“ не би можело да се измери, но кога Дикинсон го добила своето прво и единствено куче њуфаундлендер, таа го нарекла Карло, по кучето на ликот на Св. Џон Ривер. Вилијам Шекспир имал исто така моќно влијание во нејзиниот живот. Таа напишала писмо до еден пријател, спомнувајќи ги драмите на Шекспир: „Што ја стиска секоја рака освен оваа? Зошто е секоја друга книга потребна?“<br />
'''Зрелост и повлеченост'''<br />
Во почетокот на 1850 година Дикинсон напишала дека Амхерст е полн со забава оваа зима...„О колку убав град е тој!“ По уште една смрт нејзиното убаво расположение наскоро се променило во меланхолија. Директорот на академијата во Амхерст, Леонард Хемфри, на возраст од 25 години ненадејно починал од излив на крв во мозокот. Две години подоцна, таа му го открила на својот пријател Абиа Рут степенот на меланхолијата што ја чувствувала:<br />
„Некои од моите пријатели заминаа, некои спијат- сонуваат во дворот на црквата, часовите во вечерта се тажни, порано тоа беше мојот час за студирање, мојот господар замина да почива, и отворениот лист на книгата, и ученикот сам во училиштето, ми доаѓаат солзи на очиве, и не можам да ги избришам, доколу можев немаше да ги избришам бидејќи тие се единствената почит која можам да ја оддадам на заминатиот Хемфри.“<br />
Во текот на 1850-ти години, најсилниот и најприврзаниот однос на Емили бил со Сузан Гилберт. Се на се, во текот на нивното пријателство Емили и испратила повеќе од триста писма, повеќе од кој било друг дописник. Сју и била најомилениот, највлијателниот пријател, советник, и давала инспирација и и била поддршка за нејзиниот потенцијал како поет, понекогаш Дикинсон ги прифаќала нејзините предлози за уредување на текстот. Сузан имала главна улога во креативните процеси на Емили. Во 1856 година, по 4 годишно додворување Сју се омажила за Остин, иако тие немале среќен брак. Едвард Дикинсон изградил куќа за него и Сју, нарекувајќи ја Евергринс, чија тераса се наоѓала на западната страна на имотот. Има одредени дискусии во врска со пријателството помеѓу Емили и Сју, според една гледна точка од страна на Мејбл Лумис Тод, која била долгогодишната љубовница на Остин, во своите официјални писма Емили најчесто пишувала за желбата за внимание од Сју,како и за стравот од невозвратената почит. Тод верувала дека Сју често била повлечена и непријатна, а Емили била постојано повредена од тоа бурно пријателство. Меѓутоа идејата за опишување на Сју како бесчовечна, која ја кажала нејзината противничка во љубовта, постојано се испитува најмногу поради преживеаните деца на Сју и Остин со кои Емили била блиска.<br />
До 1855 година Дикинсон не заминала подалеку од Амхерст. Таа пролет, Емили заедно со нејзината мајка и сестра отишла на едно од најдолгите патувања далеку од домот. На почетокот, тие поминале 3 недели во Вашингтон, каде што нејзиниот татко го претставувал Масачусетс во Конгресот. Потоа тие отишле на две недели во Филаделфија за да го посетат семејството. Таму Емили го запознала Чарлс Вадсворт, кој бил познат свештеник на презвитеријанската црква „Арч Стрит“, со кој изградила силно пријателство кое траело се до неговата смрт во 1882 година. И покрај тоа што го видела само два пати по 1855 година (тој се преселил во Сан Франциско во 1862 година), таа му се обраќала на различен начин: „мојата Филаделфија“, „мојот свештеник“, „мојот најдраг реален пријател“, „мојот пастир од малото девојчинство“.<br />
Од средината на 1850-тите години, мајката на Емили тешко се разболела од различни хронични болести па се до нејзината смрт во 1882 година. Во текот на летото во 1858 година, Емили му пишала на еден пријател, велејќи дека би дошла на посета доколку би можела да го напушти домот, или мајка и. Таа пишала дека не излегувала воопшто од дома, за да не дојде татко и и да не ја промаши, или да пропушти некоја работа што би можела да ја заборави, треба да си отиде кога на мајка и е полошо од порано. Не би знаела на што да се надева за неа. Како што здравјето на мајка и се влошувало, домашните обврски на Емили се зголемиле и таа го поминувала своето време само на имотот. По 40 години, Лавинија изјавила дека поради тоа што мајка и била хронично болна, една од сестрите морала да остане секогаш со неа. Емили сама си ја презела улогата, и продолжила да си го прави животот пријатен со книгите и природата.
Како што се повлекувала се повеќе од надворешниот свет, Емили мислела дека летото во 1858година ќе и биде долготраен спомен. Како што ги разгледувала песните што ги напишала претходно, таа почнала да прави чисти копии на нејзините творби и да почнала внимателно да ги спојува заедно и рачно да составува книги. Од 1858 година до 1865 година, 40 збирки што ги составила, содржеле речиси 800 песни. Се до нејзината смрт никој не знаел дека постојат овие песни.<br />
Кон крајот на 1850тите години, семејството Дикинсон се спријателило со Самуел Бојлс и жена му. Самуел бил сопственик и главен уредник на весникот Републикан во Спрингфилд. Наредните години тие често го посетувале семејството Дикинсон. За време на овој период, Емили му испратила преку 30 писма и околу 50 песни. Нивното пријателство го поттикнало пишувањето на нејзините најдлабоки дела и Самуел објавил неколку од нејзините песни во неговиот весник. Се верува дека во периодот од 1858 година до 1861 година Емили напишала три писма кои биле наречени '''"The Master Letters"''' или „доминантни писма“. Овие три писма кои се упатени на непознат човек наречен „господарот“, се предмет на дискусии и тврдења меѓу стручњаците. Периодот во првата половина од 1860 година откако Емили целосно се повлекла од социјалниот живот, се покажал како најуспешен период за пишување. Современите научници и истражувачи имаат поделено мислење во врска со повлекувањето и целосната изолација на Емили. Иако некој психијатар за време на нејзиниот живот и дијагностицирал нервна растроеност , денес некои луѓе веруваат дека таа се разболела од толку различни болести како на пример агорафобија и епилепсија.<br />
'''Дали е мојот стих жив?'''<br />
Во април 1862 година, книжевниот критичар, екстремниот аболиционист и поранешен свештеник Томас Вентворд Хигинсон напишал наслов за месечниот весник Атлантик- „Писмо до млад соработник“. Во неговиот есеј Хигинсон им побарал на сите амбициозни писатели да го исполнат нивниот стил на пишување со живот и вклучил практичен совет за тие писатели кои сакаат да ги објават своите дела. Одлуката на Дикинсон да го контактира Хигинсон имплицира на тоа дека до 1862 година таа размислувала за објавување и за тоа дека би можело да стане тешко да се пишува поезија без читатели. Додека барала литературни насоки за кои никој близок не можел да и ги обезбеди, таа му испратила писмо во кое пишувало:<br />
„Господине Хигинсон,
Дали сте премногу зафатени да кажете дека мојот стих е жив? Умот е толку близок на самиот себе- не може да забележи многу- и јас немам никој да прашам, дали треба да мислите дека дишеше, и дали имавте слободно време да ми кажете, треба да чувствувам кратка благодарност...Доколку направам грешка, за која сте се осмелиле да ми ја кажете, ќе ми причини чест... Јас ви го кажувам своето име, и ве прашувам господине доколку можете да ми кажете што е точно? Дека нема да ме предадете, тоа е потребно за да се запрашате, бидејќи честа е свој залог.“<br />
Ова значително и во голема мера мелодраматично писмо не било потпишано, но таа го напишала нејзиното име на картичка која ја вметнала во плик, заедно со четири нејзини песни. Тој ја пофалил нејзината работа, но предложил таа да го одложи објавувањето се додека не пишува подолго, не знаејќи дека таа до сега веќе имала објавено нешто. Таа го убедила дека објавувањето за неа било непознато исто како што „небото е недостижно за рибата“ но исто така посочила дека доколку славата и припаѓа, таа нема да и избега. Дикинсон уживала во драматичната само-карактеризација и мистеријата во нејзините писма до Хигинсон. Таа рекла за себе: „јас сум мала како глувчарапче со коса дебела како лушпа од костен, но моите очи се како шери во чашата која гостинот ја остава“. Таа ја нагласила нејзината осамена природа, изјавувајќи дека нејзините единствени сопатници се ридовите, зајдисонцето и нејзиното куче Карло. Таа исто така спомнала дека додека нејзината мајка не се грижела за мисловниот живот, нејзиниот татко и купувал книги, но ја молел да не ги чита, бидејќи се плашел да не и го растројат умот.
Дикинсон го ценела неговиот совет, нарекувајќи го од „г-дин Хигинсон“ до „Драг пријател“, и ги потпишувала нејзините писма со: „од твоето џуџе“ или „од твојот ученик“. Со неговиот интерес за нејзината работа тој и дал голема морална поддршка.Многу години подоцна, Дикинсон му кажала на Хигинсон дека и го спасил животот во 1862 година. Тие останале во контакт се до нејзината смрт, но нејзината тешкотија во искажувањето на книжевните потреби и неподготвеноста да влезе во соработка, го оставила Хигинсон збунет. Тој не и извршил притисок за објавување во писмата што следувале. Со неговата неодлучност за тоа прашање, таа била против можноста за објавување. Литературниот критичар, Едмунд Вилсон, во својата критика за литературата за Граѓанската војна, претпоставил дека „со одредено охрабрување, таа сигурно ќе објавела.“<br />
'''Жената во бело'''<br />
Во директна спротивност со огромната продуктивност што ја покажала во 1860-тите години, Дикинсон во 1866 напишала само неколку песни. Погодена со лична загуба, како и губењето на куќната послуга, Дикинсон можеби била многу потиштена за да го задржи своето поранешно ниво на пишување. Во тој период, по шеснаесетгодишно пријателство починал Карло. Дикинсон никогаш повеќе не чувала друго домашно милениче. Иако домашната помошничка која и била верна 9 години, Маргарет О Брајан се омажила и заминала истата година, дури во 1869 година семејството нашло нова помошничка Маргарет Махер, со цел да ја замени старата. Емили повторно била задолжена за домашните обврски,вклучувајќи го и печењето кое таа го имала усовршено.
Во тоа време, однесување Дикинсон почнала да се менува. Таа не го напуштала имотот , освен ако не било сосема неопходно. Па така на почетокот на 1867 година, таа почнала да зборува со посетителите од другата страна на вратата, наместо да зборува со нив лице в лице. Таа се стекнала со локална злогласност, ретко ја гледале во јавност, а и тогаш кога ќе се појавела била облечена во бело. Секојдневното парче облека на Дикинс било бел памучен фустан, сошиен во периодот околу 1878 до 1882 година. Неколку од локалните жители кои разменувале пораки со Дикинсон во последните 15 години, ретко ја виделе во живо. Остин и неговата фамилија започнале да ја штитат приватноста на Емили, велејќи дека таа не е предмет на дискусија со туѓинци. И покрај нејзината физичка повлеченост , сепак, Дикинсон била општествено активна и елоквентна, при што се гледа од околу две третини од нејзините останати белешки и писма. Кога ќе дошле гости на имотот таа најчесто заминувала и им испраќала мали подароци како песни или цвеќиња. Таа исто така имала добар однос со децата во текот на нејзиниот живот. Мети Дикинсон, второто дете на Остин и Су, подоцна изјавила дека Тетка Емили се залагала за толеранција. Синот на куќните пријатели, Мекгрегор Џекинс, кој подоцна во 1891 година напишал краток натпис наречен „Детското сеќавање на Емили Дикинсон“, мислел дека Емили секогаш ја нудела својата поддршка на децата од населбата.
Кога Хигинсон побарал од Емили да дојде во Бостон во 1868 година, за официјално да се запознаат за прв пат, таа одбила велејќи: „Дали би можел да дојдеш до Амхерст, јас би била многу задоволна, но јас нема да ја преминам земјата на татко ми за било која куќа или град“. Во 1870 година тој дошол во Амхерст и тогаш се сретнале. Подоцна тој ја опишал преку најдетален и живописен физички опис како: поедноставна жена, со две репчиња на црвеникава коса... во многу обичен мрежесто плав кангарен шал со извонредно чисто бело пике. Тој исто така почувствувал дека тој никогаш не бил „со некоја која толку многу му ја исцрпува енергијата“. Дури и без да ја допре таа црпела енергија од него. Му било многу мило што не живеел во нејзина близина.<br />
'''Цвеќиња и поезии'''<br />
Стручњакот Џудит Фар изјавува дека за време на животот на Дикинсон, таа била попозната можеби како градинар, отколку како поет. Дикинсон ја изучувала ботаниката уште од 9 години, и заедно со својата сестра се грижела за градината на имотот. За време на својот живот таа собрала кожен хербариум од 66 страници со различни пресувани растенија. Тој содржел 424 примероци од пресувани цвеќиња, кои таа ги собирала, класифицирала и означувала со помош на системот на Карл Лине. Градината на имотот била добро позната и целото локално население и се восхитувало. Но таа не успеала, и иако Дикинсон не зачувала листи или бележници за растенијата и градината,јасен впечаток може да се добие од писмата и сеќавањата на семејството и пријателите. Нејзината внука Марта Дикинсон Бјанчи се сетила дека имало тепих од момина солза, темјанушки, редови од граор, зумбули,кои биле доволни за да им обезбедат на пчелите во мај летна диспепсија. Имало редови на жива ограда од божур и нарциси за време на сезона, невенчиња за разликување, како и утопија на пеперутки. Дикинсон особено одгледувала миризливи егзотични цвеќиња, пишувајќи дека таа би можела да ги насели и Молучките острови само со преминување од трпезаријата кон стаклената градина, каде што растенијата се закачени во кошници. Дикинсон често им испраќала на своите пријатели китки цвеќиња со стихови поезија закачени за нив, меѓутоа тие ги ценеле цвеќињата повеќе од поезијата.
|