|
Етнонимите (националностите) ретко се користеле за целите на администрацијата во Отоманската Империја. Православниот милет ([[рум]] милет, односно ромејски милет) бил под управата на грчката [[Цариградска патријаршија]]. Како дел од верската заедница на грчкиот милет, [[Македонци]]те, [[Бугари]]те, [[Срби]]те, [[Власи]]те, дел од [[Албанци]] те и другите православни народи биле скриени малцинства во рамките на овој милет до нивното признавање како посебни милети. Без сомнение тие имале свест дека припаѓаат кон некоја етничка заедница, но таа не создавала толку силни чувства на приврзаност и лојалност. Под отоманската власт етнонимите никогаш не исчезнале целосно, што покажува дека некоја форма на етничка идентификација била зачувана. Тоа се гледа од султанскиот ферман од 1680 година, во кој се наведени народностите во некои балканските земји на империјата, како: Грци (''Рум''), Албанци (''Арнаут''), Срби (''Срф''), Власи (''Ефлјак'') и Бугари (''Булгар'').<ref>[http://books.google.bg/books?id=hnzDyhp70HUC&pg=PA23&lpg=PA23&dq=%D0%A2%D0%BE%D0%B2%D0%B0+%D1%81%D0%B0+%D0%B3%D1%8A%D1%80%D1%86%D0%B8%D1%82%D0%B5+(%D1%80%D1%83%D0%BC),+%D0%B0%D0%BB%D0%B1%D0%B0%D0%BD%D1%86%D0%B8%D1%82%D0%B5+(%D0%B0%D1%80%D0%BD%D0%B0%D1%83%D1%82),+%D1%81%D1%8A%D1%80%D0%B1%D0%B8%D1%82%D0%B5+(%D1%81%D1%8A%D1%80%D1%84),++%D0%B2%D0%BB%D0%B0%D1%81%D0%B8%D1%82%D0%B5+%D0%B5%D1%84%D0%BB%D1%8F%D0%BA&source=bl&ots=Z3zyVPegRQ&sig=bBSXbBQPRK93bixBgZmzK50cKoY&hl=bg&sa=X&ei=6f4LUeTpJY35sgbW-IDgCw&ved=0CEcQ6AEwBA#v=onepage&q=%D0%A2%D0%BE%D0%B2%D0%B0%20%D1%81%D0%B0%20%D0%B3%D1%8A%D1%80%D1%86%D0%B8%D1%82%D0%B5%20(%D1%80%D1%83%D0%BC)%2C%20%D0%B0%D0%BB%D0%B1%D0%B0%D0%BD%D1%86%D0%B8%D1%82%D0%B5%20(%D0%B0%D1%80%D0%BD%D0%B0%D1%83%D1%82)%2C%20%D1%81%D1%8A%D1%80%D0%B1%D0%B8%D1%82%D0%B5%20(%D1%81%D1%8A%D1%80%D1%84)%2C%20%20%D0%B2%D0%BB%D0%B0%D1%81%D0%B8%D1%82%D0%B5%20%D0%B5%D1%84%D0%BB%D1%8F%D0%BA&f=false История на българите. Късно средновековие и Възраждане, том 2, Георги Бакалов, TRUD Publishers, 2004, ISBN 9545284676, стр. 23. (Bg.)]</ref> Сепак, тогаш обичните луѓе гледале на себе си повеќе како христијани, а татковината им се протегала до границите на земјата на родната им населба.<ref>[http://books.google.bg/books?id=htMUx8qlWCMC&pg=PA47&dq=millet++bulgarian+identity+detrez&hl=bg#v=onepage&q=Smith%2C%20A.%20The%20Ethnic%20Origins%20of%20Nations.%20&f=false Europe and the Historical Legacies in the Balkans, Raymond Detrez, Barbara Segaert, Peter Lang, 2008, ISBN 9052013748, p. 36.]</ref>
Според некои автори, рум милетот постоел како еден историски ([[Православие|источно православен]]) етнос.<ref>Roudometof, Victor; Robertson, Roland (2001). Nationalism, globalization, and orthodoxy: the social origins of ethnic conflict in the Balkans. Greenwood Publishing Group. pp. 68-71. ISBN 0313319499.</ref> Во таа смисла '' ромејската заедница'' може да се разбере како "„''прото-нација''"“. Многу карактеристики на ромејската заедница потсетуваат на нацијата. Нејзините членови имале заедничко име - "„''ромеи''"“ се користело од сите етнички групи. Таа имала и своја религија -, Православието, како основен елемент на нејзинот идентитет. Таа имала своја територија - дел од Отоманската империјаИмперија. Таа користела и општ писмен јазик -, [[грчки]]от, кој какоокако литургиски јазик и како ''lingua franca'' до одреденаодреден степен престанал да биде јазик само на одредена етничка заедница. Ромејската заедница се состоела и од различни социјални класи - државјанство (буржоазија)буржоазијата, занаетчиизанаетчиите и селјачество (орачи, овчари)селаните. Во составот на државјанствотобуржоазијата влегуваал и ромејскиот административен апарат - патријаршискипатријаршискиот клир. Свештенството било "ромејско" -„ромејско“, од различни етнички заедници, а не исклучиво грчко. Ромејската заедница имала и свој христијански културен идентитет. Ромејската црковна литература, напишан главно на грчки, припаѓала на целата заедница, без оглед на етничката припадност на авторот или читателот.
По [[Француска револуција|Големата француска револуција]] (1789 - 1799 година) во ХІХ век започнал пораст на национализмот во Европа, вклучително и во Отоманската империјаИмперија. Сепак барем до 40-те години на ХІХ век се ширило оноват.н. што„погрчување“ сена нарекуваинтелигенцијата "''погрчване''"(подоцна наи интелигенцијатабугаризирање и србизирање во Македонија), кое во голема мера се совпаѓало со поевропчванетопоевропејувањето на населението. Дотогаш гркофоните ромеи или [[гркомани]] дистрибуиралеја ширеле европската цивилизација, но не наметнувале грчки етнички идентитет. Меѓутоа, во почетокот на 19 век со продорот на западните идеи за нацијата во османлискотоотоманското општество, постепено започнала да се менува содржината на милет -системот. Цариградската Патријашија, која дотогаш била обединувачката институција на православниот милет, започнала да се трансформира во политичка институција и да се идентификува со грчкиот народ, преземајќи ја улогата на грчка национална црква. Тоа ги поттикнало и другите народи на Балканот што му припаѓале на Рум -милетот да започнат борба за национално осамостојување. Еден од многуте внатрешни и надворешни политички и културни фактори несомнено била реакцијата на балканските етнички заедници против наметнувањето на [[Мегали идеаидеја]]та. Од 40-те години во целиот полуостров почнала трескавична активност на т.н. "Етнички„етнички активисти"активисти“, чија цел била уништување на старата ромејска заедница и трансформацијата на јазичните заедници во посебни нации со свои држави и цркви. Со подемот на национализмот во рамките на Отоманската империја Рум милетот почнал да деградира со континуирана идентификација на верското кредо со етничката припадност.
Националното будење на секоја етничка група вобиле него била комплексенкомплексни и повеќетоимало одинтеракција групина билеедни воетнички интеракција еднигрупи со други. [[Бугарска егзархија|Бугарската егзархија]] била призната од страна на Османлиите во 1870 година, кое било само дел во серијата на слични настани. Вака едностраноТака, порано била прогласена автокефалнаавтокефалната Православна Црква на Грција во 1833 година и Православна Црква на Романија во 1865 година. Во 1877-1878 Рускоруско-турската војна нанела решавачки удар наврз Отоманскатаотоманската власт вона Балканскиот полуостровПолуостров. Потоа, Српската православна црква, прогласила автокефалност во 1879 година. Стравот на Албанците дека земјите во кои тие живееле ќе биде поделени меѓу соседните држави го поттикналипоттикнале растот на албанскиот национализам и вакатака била основана [[Призренска лига|Призренската лига]]. Признавањето на Власите како посебен народ во Отоманската Империја станало со Султанскисултански ферман во 1905 година. Како резултат на тоа, силни етнички и национални ривалства меѓу балканските народи се појавили во пресретот на 20. век во [[Македонија]]. Тие рефлектиралисе одвивале во серија од конфликти помеѓу ГрциГрците ([[Гркомани]]), СрбиСрбите ([[Србомани]]), БугариБугарите ([[Бугарофили]]) и ВласиВласите (''Руманофили'') во регионот. [[Младотурска револуција|Младотурската револуција]] од 1908 го вратила Парламентотпарламентот, кој бил суспендиран од страна на Султанотсултанот во 1878 година. Сепак, процесот на прицврстување на монархическитемонархиските институции бил неуспешен и Империјата продолжила да се превиткува под притисок на локалните револти. Потоа, со Балканските војни, ОсманлискатаОтоманската Империја империјаги изгубила речиси сите свои земи на Балканот, со коешто бил ставен ''де факто'' крај на заедницата на Рум -милетот.
[[Македонски Словени|Македонските Словени]] и не биле признаени од Султанот како посебен милет. Тие сеуштесè сеуште идентификувалебиле предимноименувани како Бугари„Булгар-милет“, иа во помала мера како Грци „Рум-милет“ или Срби„Срб-милет“.<ref>Kaufman, Stuart J. (2001). Modern hatreds: the symbolic politics of ethnic war. New York: Cornell University Press. pp. 193. ISBN 0-8014-8736-6. "The key fact about Macedonian nationalism is that it is new: in the early twentieth century, Macedonian villagers defined their identity religiously—they were either "Bulgarian," "Serbian," or "Greek" depending on the affiliation of the village priest. While Bulgarian was most common affiliation then, mistreatment by occupying Bulgarian troops during WWII cured most Macedonians from their pro-Bulgarian sympathies, leaving them embracing the new Macedonian identity promoted by the Tito regime after the war."</ref> Во втората половина на XIX век и почетокот на XX век, започнала Македонскатамакедонската преродба, која што се зголемилазајакнала во периодот меѓу двете Светскисветски војни,<ref>At the end of the WWI there were very few historians or ethnographers, who claimed that a separate Macedonian nation existed... Of those Slavs who had developed some sense of national identity, the majority probably considered themselves to be Bulgarians, although they were aware of differences between themselves and the inhabitants of Bulgaria... The Macedonian conflict: ethnic nationalism in a transnational world, Loring M. Danforth, Princeton University Press, 1997, ISBN 0-691-04356-6, pp. 65-66.</ref> а врвната точка ја достигнала по Втората Светска Војна.<ref>During the 20th century, Slav Macedonian national feeling has shifted. At the beginning of the 20th century, Slavic patriots in Macedonia felt a strong attachment to Macedonia as a multi-ethnic homeland. They imagined a Macedonian community uniting themselves with non-Slavic Macedonians... Most of these Macedonian Slavs also saw themselves as Bulgarians. By the middle of the 20th. century, however Macedonian patriots began to see Macedonian and Bulgarian loyalties as mutually exclusive. So regional Macedonian nationalism had become ethnic Macedonian nationalism... This transformation shows that the content of collective loyalties can shift. Region, Regional Identity and Regionalism in Southeastern Europe, Ethnologia Balkanica Series, Klaus Roth, Ulf Brunnbauer, LIT Verlag Münster, 2010, ISBN 3825813878, p. 127.</ref>
== Наводи ==
== Извори ==
* [Http://www.bulgc18.com/occidentalism/Detrez.htm “Погърчване”„Погрчување и “поевропейчване”поевропејување презпред Възраждането.преродбата“] Раймон Детрез.]- (Bg.)бугарски
* [http://www.arts.yorku.ca/hist/tgallant/documents/roudometofJMGS16_1_000.pdf FromОд RumРум-милет Milletдо toгрчка Greek Nationнација: Enlightenmentпросвета, Secularizationсекуларизација, andи Nationalнационален Identityидентитет inво OttomanОтоманското Balkanбалканско Societyопштество, 1453–1821, VictorВиктор RoudometofРудометоф.]
* [http://www.bsa.ac.uk/doc_store/IT/IT2012_49.pdf Balkan cultural commonality and ethnic diversity. Raymond Detrez (Ghent University, Belgium).]
== Поврзано ==
== Видете исто така ==
* [[Милет (Османлиска империја)]]
* [[Странски пропаганди во Македонија]]
{{Османлиска империја}}
[[Категорија:Отоманска политика]]
[[Категорија:Религија во Отоманската империја]]
|
