Првиот вселенски собор бил свикан од страна на Светиот рински император [[Константин I]], а по препорака на Синодот предводен од [[Хосиј]] од [[Кордоба]] во [[325]] година, кој ја предводел истрагата на недоразбирањата предизвикани од страна на Аријанската ерес присутна во гркојазичниот исток. За поголемиот број на епископи, учењата на [[Ариј]] биле еретички и претставувале реална опасност против спасувањето на душите. Со таа цел, во летото [[325]] година, епископите од сите христијански провинции биле повикани во [[Никеја]] во Битнија (позната и како [[Изник]] во денешна [[Турција]]) – место лесно достапно за поголемиот борј од нив, а посебно за оние од [[Мала Азија]], [[Сирија]], [[Палестина]], [[Египет]], [[Грција]] и [[Тракија]].
Приближно триста епископи биле присутни на Никејскиот собор, и тоа од секој регион на Светата[[Римската Империја]], освен од [[Британија]]. Ова инаку претставува прв општ собор во историјата на Цркватацрквата уште од [[Апостолски собор|Апостолскиот собор]] во [[Ерусалим]] на кој се воспоставиле правилата според кои нееврејските народи можеле да се придружат на Цркватацрквата. Чекор понапред, на овој Собор Цркватацрквата го превзела првиот чекор кон попрецизното дефинирање на доктрината на Христијанството[[христијанство]]то како резултат на предизвиците кои се појавиле од страна на разните еретички учења. Решенијата донесени на овој Соборсобор, како екуменски, биле полноважечки за целата Црквацрква.
