Лондонски договор (1913): Разлика помеѓу преработките

Со '''Лондонскиот мировен договор''', склученпотпишан вона [[30 мај]] [[1913]] година, завршила [[Прва балканска војна|Првата балканска војна]] ([[1912]] - [[1913]]), но поради незадоволството помеѓу балканските сојузници од распределбата на отстапените територии од страна на Турција, набрзо започнала [[Втора балканска војна|Втората балканска војна]] ([[1913]]).

Лондонската конференција билазапочнала свиканана во средината на[[16 декември]] [[1912]] година со цел потпишување на договор меѓу [[Балкански сојуз|победничките]] во [[Прва балканска војна|Првата балканска војна]] и поразената [[Турција]], која со намера да задржи што поголема територија на Балканот, предложила на [[Портал:Македонија|Македонија]] и [[Албанија]] да им се даде автономија под суверенитет на Турција.

Албанија на [[2728 декември]] [[1912]] е призната за независна држава, а предлогот за независност на Македонија не е прифатен. [[Србија]] и [[Грција]] уште пред војната тајно се договориле дека нема да дозволат создaвањесоздавање на самостојна Македонија, ниту постоење на бугарско-албанска граница меѓу државните граници на Србија и Грција. И [[Бугарија]] го обила турскиот предлог за создавање на автономна Македонија.

Бугарија и Грција ги заостриле односите уште во почетокот на [[Прва балканска војна|Првата балканска војна]], особено откако грчката војска го зазела [[Солун]]. Грција во нотите од 3 и од [[18 ноември]] [[1912]] година и од [[22 април]] [[1913]] година, предлагала да се реши прашањето на границата. Бугарија ги отфрлила предлозите како претерани, а свои противпредлозино не дала свои противпредлози. Со потпишувањето на Лондонскиот мир на [[30 мај]] [[1913]] година со [[Турција]], односите меѓу балканските држави уште повеќе се заостриле.

Во тоа време, сојузниците ги окупирале оние територии што ги зазеле во војната против Турција. Меѓу Србија и Бугарија уште во време на војната била создадена привремена [[демаркациона линија]]: [[Патарица]]-[[Руен]]-сртот на [[Осоговските Планини]]-[[Злетовска река]]-[[Брегалница]], до сливот на [[Крива Лакавица]]-сртот [[Плавуш]] -[[Дојранско Езеро]]. На таа линија започнало префрлувањето на бугарската војска од [[Тракија]] и истовремена концентрација на силите кон Грција. Тоа било причина на [[1 јуни]] [[1913]] година Србија и Грција да склучат договор за пријателство и одбранбен сојуз против Бугарија.

СоТоа тоабило билапричина извршенана '''втората[[1 поделбајуни]] на[[1913]] Македонија'''година воСрбија текоти наГрција Балканскитеда војнисклучат идоговор билеза воспоставенипријателство границитеи меѓуодбранбен Србија,сојуз против Бугарија и Грција. Покрај тоа, Србија добила право на слободно користење на пристаништето во Солун во траење од 50 години. Истиот ден била потпишана и [[Воената конвенција]], во која биле регулирани меѓусебните воени обврски и соработката меѓу Србија и Грција во случај на напад од Бугарија или на некоја друга држава. По тие настани, големите сили, со оглед на сопствените интереси кон Балканот, развиле широка дипломатска активност. [[Русија]] настојувала да го зачува [[Балкански сојуз|Балканскиот сојуз]] како пречка на австро-германското продирање на [[Балкан]]от, а [[Австро-Унгарија]] тежнеела да се разбие овој сојуз и ја поддржувала Бугарија да не попушта во своите барања.

За да го спречи избувнувањето на нова, меѓусојузничка војна, Русија ги повикала сојузниците да го решат спорот по мирен пат и ги предупредила Србија и Бугарија на руската [[арбитража]] предвидена со [[Српско-бугарска спогодба|Српско-бугарскиот договор]]. На рускиот апел двете страни одговориле условно: српската влада дека ја прифаќа арбитражата на Русија, доколку се прифати нејзиното барање за ревизија на договорот, а бугарската влада арбитражата ја прифаќала доколку се почитува договорот, односно воспоставената поделба на територијата. Со оглед на тоа дека двете влади не отстапувале од своите барања, Русија се откажала од натамошна арбитража. Со тоа го забрзала почетокот на [[Меѓусојузничка војна|Втората балканска војна]], новата поделба на [[Македонија]] и воспоставување нови граници по пат на сила.

Меморандумот потпишан од [[Димитрија Чуповски]], [[Наце Димов]], [[Гаврил Константинович]] и А. Везников, во името на македонската колонија во [[Санкт Петербург|Петерсбург]], до Лондонската мировна конференција е испратен на [[1 март]] [[1913]] г. Во меморандумот Димитрија Чуповски пишува дека: „2/3 од населниетонаселението на Македонија претставуваат посебно словенско племе“<ref>[http://www.mn.mk/aktuelno/2964-Memorandum-za-nezavisnost-na-Makedonija-od-1-mart-1913-godina „Меморандум за независност на Македонија од 1 март 1913 година“]</ref> и со истиот приложил своја етнографска карта.