Жан Батист Грез: Разлика помеѓу преработките

Во [[1759]], [[1761]] („Селската невеста“, [[Лувр]]) и [[1763]] год. Грез станува сéсè по успешен; во [[1765]] го достигнува зенитот на својата ликовна моќ и реноме. Таа година се представил со дури тринаесет дела, меѓу кои се и „Девојка ја оплакува својата мртва птица“,„Добрата мајка“, „Канзнувањето на лошиот син“ ([[Лувр]]) и „Татковата клетва“ (Лувр). Академијата ја искористила приликата за да го замоли за изработката на неговата дипломска слика, чија изработка била доста одложена и му оневозможила да изложува на нивните ѕидови сéсè додека нé ги задоволил нивните критериуми. „''J'ai vu la lettre''“, забележал [[Денис Дидро|Дидро]], „''qui est un modèle d'honnêteté et d'estime; j'ai vu la réponse de Greuze, qui est un modèle de vanité et d'impertinence: il fallait appuyer cela d'un chef-d'œuvre, et c'est ce que Greuze n'a pas fait''.“

Грез сакал да биде гледан како историски сликар и насликал дело кое било наменето да ја оправда неговата омраза кон неговите квалификации како „битов сликар“. Ова несреќно дело „Север и Каракала“ (Лувр) било изложено во 1769 год. рамо до рамо со неговиот портрет на „Жорат“ (Лувр) и неговата прекрасна слика „Малото девојче со црно куче“. Академците го примиле за нов член со сите почести, но при завршетокот на церемониите директорот му се обратил на Грез со следниве зборови: „''Драги господине, Академијата ве прими, но како битов сликар; имаме обѕири кон вашите постари дела кои беа одлични, а за ова дело, кое не е достојно ниту на вашиот углед, ниту вам самиот, прогледуваме низ прсти''“. На ова Грез се разлутил и и почнал расправија со другите и престанал да изложува дела сéсè до [[1804]], кога [[Француска револуција|Револуцијата]] ширум ги отворила вратите на Акедемијата за секој во светот.