Википедија

Сончев циклус

Сончев циклус или сончев магнетен циклус — 11 годишна промена во активноста на Сонцето (вклучувајќи ги промените во нивоата на сончевото зрачење и исфрлањето на сончевата материја) и за него поврзаните појави ( промена на бројот на сончеви дамки и другите појави). Тие се набљудувани ( преку промената на изгледот на површината на Сонцето и преку промените кои можат да се забележат од Земјата, како поларни светлини) со векови. Промените на Сонцето предизвикуваат ефекти во просторот, атмосферата и површината на Земјата.

400 годшишна историја на сончевите дамки, вклучувајќи го и Маундеровиот минимум.
„Моменталното предвидување за 24 сончев циклус, го дава порамнетиот максимален број на сончеви дамки (69), при крајот на летото 2013 година. Порамнетиот број на сончевите дамки во август 2013 година изнесувал 68,9, што всушност ќе биде и годишниот максимум. Порамнетиот број на сончевите дамки повторно се зголемува и го достигнува својот втор максимум (66,9 во февруари 2012). Многу од циклусите имаат два максимуми но ова е првпат да има двоен максимум во кој вториот максимум е поголем од првиот максимум. Во моментот сме веќе 5 години во 24 циклус. Моментално предвидените и набљудуваните вредности на сончеви дамки, го образуваат најслабиот циклус од 14 циклусд кој имал максимум од 64,2 во февруари 1906 година.“[1] Месечниот број на сончевите дамки сеште бил во раст во март 2014 година.[2]
Развој на магнетизмот на површината на Сонцето.

Дефиниција уреди

Сончевите циклуси имаат просечно времетраење од 11 години. Сончевиот максимум и сончевиот минимум се всушност периоди на максимумалниот и минимумалниот број на сончеви дамки. Времетраењето на циклусите е од еден минимум до друг.

Историја уреди

Главна статија: Историја на сончевото набљудување
 
Самуел Хајнрих Швабе (1789–1875). Германски астроном, го открил сончевиот циклус преку долготрајни набљудување на сончевите дамки
 
Рудолф Волф (1816–1893), Швајцарски астроном, ја извел исориската реконструкција на сончевата активност наназад сè до XVII век.

Сончевиот циклус е откриен во 1843 од страна на Самуел Хенрих Шваб, кој после 17 години од наблјудуванје забелезал периодични вариации од просечниот број на сончеви точки. Рудолф Волф ги составил и проучил овие и други наблјудуванја, рекунструирајки циклус од 1745, на самиот крај вракајки се на раните наблјудувања на сончеви тоцки од страна на Галилео.

Следејки ја Волфовата бројна шема , циклусот од 1755-1766 е нарецен број 1. Волф создал стандард броен идекс на сончеви точки, Волфов индекс, кој се користи и ден денес.

Периодот помегју 1645- 1715, време на неколку сончеви точки, е познат како Маудеров минимум, во чест на Едвард Волтер Маундер, кој екстензивно ја проуцувал оваа појава

Во средината на 19 век Ричард Карингтон независно изјавил дека феноменот на сончеви точки се појавуваат на различни ширини во различни делови на циклусот.

Физичката база на циклусот беше разјаснета од Хал и неговите соработници, кои во 1908 покажаа дека сончевите точки се силно магнетизирани (рвотот откриванје на магнетни полиња подалеку од земјата). Во 1919 тие покажале дека магнетната поларност на парови на сончеви точки:

-е константна низ целиот циклус -е е спротивна на екваторот низ целиот циклус -Се резњервира од еден до друг циклус

Обзервациите на Хал покажале дека комплетниот магнетен циклус трае колку две сончеви циклуси,или 22 години, пред да се врати во оригиналната состојба. Меѓутоа, бидејќи сокро сите манифестации се стремат кон поларност, 11 месечниот циклус останува во фокус.

Во 1961 од тим од татко и син Харолд и Хорас Бабкок воспоставиле дека сончевиот циклус е спатиотемпорален магнетен процес кој се одвива преку сонцето како целина. Тие наблјудувале дека сончевата површина е магнетизирана надвор од сончевите дамки; Дека ова магнетно поле е прво што прима дипол; овој дипол подоцна поминува низ полрани пресврти со истиот период на циклусот на сончевата дамка. Нивниот модел го опишува сончевото осцилаторно магнетно поле, со периодичност од 22 години. Тоа ја покрива осцилаторната размена на енергија помегју полодијалени и тородијалени состојки на сончевото магнетно поле. Две половина од 22 годипшниот циклус не се индентични,бидејќи наизменичните циклуси покажуваат помал број на сончеви дамки.

Историја на циклусите уреди

Бројот на сончевите дамки е преку 11400 години и е рекнструиран со Јаглерод-14 дендроклиматологија. Нивото на сончева активност почнуваки од 1940 е исклучителна Последниот период е сличен на големината која се појавила пред 9000 години. Сонцето има високо ниво на магнетна активност ~10% во последните 11,400.

Список на историски Гранд минимуми на сончева активност дојдоа околу 690 н.е., 360 п.н.е., 770 п.н.е., 1390 п.н.е., 2860 п.н.е. , 3340 п.н.е., 3500 п.н.е., 3630 п.н.е., 3940 п.н.е., 4230 п.н.е., 4330 п.н.е., 5260 п.н.е., 5460 п.н.е., 5620 п.н.е., 5710 п.н.е., 5990 п.н.е., 6220 п.н.е., 6400 п.н.е., 7040 п.н.е., 7310 п.н.е., 7520 п.н.е., 8220 п.н.е. и 9170 п.н.е.

 
Сончевата активност забележана со помош на датирање со радиоактивен јаглерод. Денешниот период е десно. Вредностите од 1900 година не се прикажани.
Големи настани и приближни датуми
Настан Почеток Крај
Химерички минимум[3] 950 п.н.е. 800 п.н.е.
Ортов минимум 1040 1080
Средновековен максимум 1100 1250
Волфов минимум 1280 1350
Шпереров минимум 1450 1550
Маундеров минимум 1645 1715
Далтонов минимум 1790 1820
Современ максимум 1900 денес

Откога наблјудувањата започнаа, осцилациите се јавуваат од 9-14 години.

Прва мисла беше дека 28 циклуси ги опфати 309 години помеѓу 1699 и 2008 година, давајќи просечна должина од 11,04 години, но последните истражувања покажаа дека најдолгите се всушност биле двата циклуси, што значи дека еден од двајцата да трае помалку од 8 години .

Неодамнешни циклуси уреди

24-ти циклус уреди

Тековната сончев циклус започна на 4 јануари 2008 година , со минимална активност, сè до почетокот на 2010 година. Тој е на добар пат да има најниска снимена луничка активност, од точна евиденција започната во 1750. Циклусот е опремен со "двоен врв"сончев максимум. Првиот врв беше постигнат 99 во 2011 година , а вториот во почетокот на 2014 година на 101.

23-ти циклус уреди

Овој циклус трае 11,6 години, почнувајќи во мај 1996 година и завршува во јануари 2008 година максималниот број на сончеви пеги ( месечен број на сончеви пеги во просек во текот на дванаесет месечен период) забележани во текот на сончевиот циклус беше 120.8 ( март 2000 година) , а минималната беше 1.7. А вкупно 805 дена немаше сончеви пеги во текот на овој циклус.

Појави уреди

Сончеви дамки уреди

 
Цртеж на сончева дамка од Хрониките на Џон Ворчестерски.
Главна статија: Сончева дамка

Очигледна површината на Сонцето , на фотосфера , зрачи поактивно кога има сè повеќе сончеви пеги . Сателит за следење на сончевата луминозност, откри директната врска меѓу циклус Schwabe и луминозноста со амплитуда од околу 0,1% од врв до врв. Сјајноста намалува до 0,3% за време од 10-дневна временска рамка кога големи групи на сончеви пеги ротираат околу Земјата и може да се зголеми за дури 0,05% во тек на 6 месеци, поради faculae поврзани со големи луничка групи

Најдобрите информации денес доаѓаат од SOHO ( кооперативен проект на Европската вселенска агенција и НАСА), како што се магнетограмот МДИ , каде сончевата "површина" на магнетно поле може да се види .

Како започнува секој циклус, сончевите дамки се појавуваат на средината на ширини , а потоа се поблиску и поблиску до екваторот додека не се постигне сончеви минимум. Овој модел е најдобаро визуелизира во форма на т.н. пеперутка дијаграм. Слики на Сонцето се поделени во меридијански ленти, а со месечен просек фракционо површината на сончеви пеги се пресметува. Ова е црта вертикалноозначени со боја, бар, и процесот се повторува месец по месец, за да се произведе временско сериски дијаграм.

 
Дијаграмот во облик на пеперутка за сончевите дамки. Оваа современа верзија е изработена и постојано надополнувана од страна на НАСА.

Време наспроти сончева. Ширина дијаграм на радијална компонента на магнетното поле на сонцето , во просек на последователни сончева ротација. "Пеперутка " потпис на сончеви дамки е јасно видлива на ниски ширини. Дијаграм конструирани ( и редовно ажурирани ) од страна на сончев група во НАСА Маршал Центарот за вселенски летови .

 
Време наспроти сончевиот надолжен дијаграм на радијалната компонента на сончевото магнетно поле, просечно преку последователното сончево вртење. „Пеперутката“ е потписот на сончевите дамки кој е видлив на помалите географски должини. Дијаграмот е изработен и постојано надополнува од страна на НАСА.

Коронални масивни исфрлања уреди

Сончеви структури на магнетното поле на корона, што му дава својот карактеристичен облик видливи во време на Сончево затемнување. Комплекс коронални магнетно поле структури развива како одговор на предлозите на течноста во сончевиот површина, и појавата на магнетниот флукс произведени од Динамо-дејство во сончевиот ентериер. Од причини што сè уште не разбрале во детали, понекогаш овие структури изгуби стабилност, што доведува до коронални масовно исфрлања во меѓупланетарниот простор, или ракети, предизвикани од ненадејни локализиран ослободување на магнетна енергија возење емисијата на ултравиолетови и рендгенско зрачење, како и енергетските честички. Овие еруптивен феномени може да имаат значително влијание врз горниот дел од атмосферата и просторот на животната средина на Земјата, и се основните двигатели на она што сега се нарекува простор времето.

Честотата на појавата на коронални масовно исфрлања и ракети е силно модулирани со циклусот. Ракети на која било дадена големина некои 50 пати почеста во сончев максимум од на минимум. Големи коронални масовно исфрлања јавуваат во просек неколкупати дневно, сончев максимум, се сведува на една на секои неколку дена на сончеви минимум. Големината на овие настани се не зависи чувствително на фаза на сончевиот циклус. А случај во точка се трите големи Х-класа ракети што се случи во декември 2006 година, во непосредна близина на сончеви минимум; една X9.0 одблесокот на 5 декември се издвојува како една од најпаметните во историјата.

Шеми уреди

 
Прегледот на три сончеви циклуси ја прикажува врската меѓу циклусот на сончевите дамки,галактичките космички зраци, и состојбата на просторот во нашата непосредна близина.[4]

Имињата на Waldmeier ефект на забелешката дека циклуси со поголема максимална амплитуди имаат тенденција да се помалку време да стигнат до нивната максима од циклуси со помали амплитуди;. максимална амплитуди се во негативна корелација со должини од претходните циклуси, помагање предвидување

Сончеви максимуми и минимуми исто така покажуваат флуктуации во времето скали поголема од сончеви циклуси. Зголемување и намалување на трендови може да се продолжи за период од еден век или повеќе.

87 години (70-100 година Gleissberg циклус, наречен по Волфганг Глеисберг, се смета дека е еден амплитудна модулација на циклусот Schwabe, Циклусот Gleisberg подразбира дека следниот сончев циклус се измазнуваат максимум луничка број од околу 145 ± 30 во 2010 година (наместо 2010 година беше само по сончеви минимум циклус) и дека следниот циклус имаат максимум од околу 70 ± 30 во 2023 година

Поврзани стогодишнината варијации во магнетни полиња во Корона и хелиосферата биле откриени со користење на јаглерод-14 и берилиум 10 космогониска изотопи чуваат во домашен акумулации како мраз и дрвата и со користење на историски набљудувања на геомагнетна бура активност, мост временскиот јаз помеѓу крајот на употребливи космогониска податоци изотоп и почетокот на модерната сателитски податоци.

Овие варијации се успешно се репродуцираат со користење на модели кои вработуваат магнетниот тек континуитет равенки и забележани луничка броеви да се измери со појавата на магнетниот тек од врвот на сончевата атмосфера и во хелиосферата, покажува дека луничка набљудувања, геомагнетна активност и космогониска изотопи нудат конвергентна разбирање на варијации сончевата активност.

 
Два 300годишни Халстатични сончеви циклуси на промени.

Хипотетички цилкуси уреди

Се предлага периодичноста на сончевата активност со периоди подолги од циклусот сончевите пеги , и тоа:

210 година Suess циклус (ака " де Врис циклус ").] Овој циклус е снимен од Радиоактивниот јаглерод студии, иако " малку докази за Циклус Suess " се појавува во луничка рекорд на 400 години.)

Циклусот Hallstatt Постои хипотеза да се прошири за околу 2.300 години.

Како сè уште неименуван циклус може да се прошири на повеќе од 6.000 години. Во се забележани јаглерод-14 циклуси на 105, 131, 232, 385, 504, 805 и 2241 години , а можеби и за појавување на циклуси добиени од други извори. Дејмон и Сонет предложените јаглерод 14 -засновани среден и краток рок варијации на периоди 208 и 88 години; како и укажува на 2300 година Радиоактивниот јаглерод период кој модулира период 208 година .

Во текот на Горна перм пред 240 милиони години , минерални подлоги во Кастиља Формирање шоу циклуси од 2.500 години.

Сончево Магнетно Поле уреди

Магнетното поле структури на Сонцето атмосфера и надворешните слоеви на целиот пат низ корона и во сончевиот ветер. Нејзините спатиотемпорални варијации да довеле до разни мерливи сончеви феномени. Други сончеви феномени се тесно поврзани со циклусот , која служи како извор на енергија и динамички мотор за поранешниот.

2300 година Hallstatt варијација сончеви циклуси.

Ефекти уреди

Сончеви уреди

 
21-от, 22-от и 23-от циклуси на активности гледани низ показателот на сончеви дамки, ПСД, 10,7 см радио тек, и показателот на сончеви факли. Вертикалните величини за секое количество се приспособени за да се овозможи оцртување на истата вертикална оска на ПСД. Временските промени на сите количества се цврсто поврзани во фаза, но степенот на поврзаност во амплитудите е различен до одреден степен.

Површински магнетизам уреди

Сончеви пеги евентуално распаѓање, ослободување на магнетниот тек во фотосфера. Овој флукс се дисперзирани и churned од турбулентните конвекција и сончеви текови големи. Овие механизми превоз доведе до акумулација на магнетизирани распаѓање производи со висок сончеви ширини, крајот обратен поларитет на поларните области (информации како на сина и жолта полиња се јават во графиконот Хатавеј / НАСА / MSFC погоре).

На диполарен компонента на магнетното поле на сончева менува поларитетот околу времето на сончев максимум и да достигне врв сила во сончевиот минимум.

Простор уреди

Вселенски возила уреди

Леталото CMEs (коронални масовно исфрлања) произведува зрачење флукс на високоенергетски протони, познато и како сончеви космичките зраци. Овие може да предизвика зрачење штета на електроника и сончеви ќелии во сателити. Сончеви протони настани, исто така, може да предизвика еден настан вознемири (ЈИЕ) настани за електроника; во исто, намалениот прилив на галактичко вселенско зрачење за време сончев максимум намалува високоенергетската компонента на прилив на честички.

КМЕ зрачењето е опасно за астронаутите на вселенска мисија што се надвор од екранировка произведени од страна на магнетното поле на Земјата. Идните дизајни мисија (на пример, за мисија на Марс) затоа се вклучат голем зрачење се заштитени "бура засолниште" за астронаутите да се повлече во текот на еден ваков настан.

Gleißberg развиен метод на предвидување КМЕ кој се потпира на последователни циклуси.

Галактички зрачен флукс уреди

надворешно проширување на сончевата исфрлената материја во меѓупланетарниот простор обезбедува overdensities на плазма, кои се ефикасни во расфрлајќи високоенергетски космичките зраци кои влегуваат во сончевиот Систем од друго место во нашата галаксија. Честотата на сончева ерупција настани е модулирана од циклусот, менување на степенот на космички зраци расејување во надворешниот Сончев Систем соодветно. Како последица на тоа, на космички зраци флукс во внатрешноста на Сончевиот Систем се anticorrelated со целокупното ниво на сончевата активност. Оваа anticorrelation јасно се откриени во космичките зраци мерења флукс на површината на Земјата. Ефектот се сведува на неколку проценти во текот на варијација сончев циклус, поголема од варијација во вкупната сончево зрачење на обично 0,1%.

Некои високоенергетски космичките зраци кои влегуваат во атмосферата на Земјата судираат доволно силно со молекуларна атмосферски состојки за да предизвика реакции повремено јадрена spallation. Цепните производи вклучуваат радионуклиди како 14C и 10Be кои се таложат на површината на Земјата. Нивната концентрација може да се мери во ледените покривки, дозволувајќи им на реконструкција на нивоа сончевата активност во далечното минато. Ваквите реконструкции покажуваат дека вкупното ниво на сончевата активност, од средината на дваесеттиот век се издвојува меѓу највисоките на последните 10.000 години, и дека епохи на потиснатите активност, со различна времетраење да се случи повеќепати во текот на овој временски период.

Атмосферски уреди

Сончево зрачење уреди

Главна статија: Сончева озраченост

Вкупниот сончево зрачење (TSI) е износот на инцидентот Дешморет сончева енергија на горниот дел од атмосферата на Земјата. TSI варијации беа невидливи, додека сателитски опсервации започна кон крајот на 1978 година A серија на radiometers беа лансирани на сателити од 1970-тите до 2000-тите. [41] TSI мерења варираше 1360-1370 W / m2 во десет сателити. Еден од сателити, ACRIMSAT беше лансиран од страна на ACRIM група. Контроверзниот 1989-1991 "ACRIM јаз" помеѓу сателити не-преклопувачки беше интерполирана од ACRIM композитни прикажување + 0.037% / деценија пораст. Уште една серија заснована на ACRIM податоци се произведени од страна на група PMOD. Својата серија покажува -0,008% / деценија тренд на намалување.Ова 0.045% / деценија модели разлика климатски влијанија.

Сончево зрачење варира систематски текот на циклусот, како во вкупен зрачење и во релативен нејзините компоненти (УВ vs видливи и други честоти). Сончевиот сјајност е проценета 0,07 отсто посветла во текот на средината на циклусот сончев максимум од терминалот сончеви минимум. Photospheric магнетизмот се појавува да биде главната причина (96%) од 1996-2013 TSI варијација. Односот на ултравиолетови на видливата светлина варира.

TSI варира во втората фаза со сончев циклус магнетна активност со амплитуда од околу 0,1% од целиот просечна вредност од околу 1361,5 W / m2 (на "сончева константа"). Варијации во врска со просек до -0,3% се предизвикани од страна на големите луничка групи и од + 0,05% од страна на големите faculae и светли мрежа на 7-10 дена временска рамка (види TSI варијација графика). [49] сателит -era TSI варијации покажуваат мала, но забележливи трендови.

TSI е повисока во сончев максимум, иако сончеви пеги се потемни (поладно) од просекот фотосфера. Ова е предизвикано од магнетизирани структури, освен за време на сончеви пеги сончеви максимуми, како што се faculae и активни елементи на "светла" на мрежата, кои се посветли (потопло) од просекот фотосфера. Тие колективно overcompensate за дефицитот на зрачење поврзани со кулер, но помалку бројни сончевите дамки. Примарен двигател на TSI промени на сончева вртежна и временските рокови луничка циклус е различна photospheric покривање на овие radiatively активна сончева магнетни структури. [Се бара извор]

Енергија промени во УВ зрачење вклучени во производството и загуба на озон имаат атмосферски влијанија. 30 нивото на притисок hPa атмосферска променил висина во втората фаза со сончевата активност за време на сончевите циклуси 20-23. УВ зрачење предизвика зголемување поголемо производство на озонот и доведуваат до стратосферата греење и да poleward преместувања во стратосферски и тропосферски ветерот системи.

Краткобраново зрачење уреди

 
Сончев циклус: монтажа на слики од десет годишен период, на кој се прикажани промените во сончевата активност за време на циклусот на сончевите дамки, по 30 август 1991 година до 6 септември 2001 година. Заслуга: мисијата Јоко ISAS (Јапонија) и НАСА (САД).

Со температура од 5870 К, фотосфера емитира процентот на зрачење во екстремни ултравиолетови (EUV) и погоре. Сепак, потопло горните слоеви на атмосферата на Сонцето (хромосфера и корона) испуштаат повеќе краток бранова должина на зрачење. Со оглед на горниот дел од атмосферата не е хомогено и содржи значајни магнетни структура, сончеви ултравиолетови (УВ), EUV и рендген флукс значително варира во текот на циклусот.

Монтажата слика од лево илустрира оваа варијација за меки рендгенски, како забележани од страна на јапонски сателит Yohkoh од по 30 август 1991 година, во екот на циклус 22, 6 септември, 2001 година, во екот на циклус 23. Слично варијации циклус поврзани се забележани во тек на сончеви УВ или EUV зрачење, како што забележува, на пример, од страна на сателити на SOHO или трага.

Иако тоа само сметки за минијатурен дел од вкупното сончево зрачење, влијанието на сончевите УВ, EUV и рендген зрачење на горниот дел од атмосферата на Земјата е длабока. Сончеви УВ флукс е главен двигател на стратосферски хемија, како и зголемувањата на јонизирачко зрачење, значително влијаат јоносферата под влијание на температурата и електрична спроводливост.

Сончев радиотек уреди

Емисија од сонцето centimetric (радио) бранова должина се должи првенствено на короната плазма заробени во магнетни полиња лежат активни региони. [53] Индексот на F10.7 е мерка на сончеви радио флукс по единица честота на бранова должина од 10,7 сантиметри , во близина на врвот на набљудуваните сончеви радио емисија. F10.7 често се изразува во SFU или сончевата флукс единици (1 SFU = 10-22 W М-2 Hz-1). Што претставува мерка за дифузни, nonradiative коронални плазма греење. Тоа е одличен показател за вкупните нивоа на сончевата активност и е во корелација и со сончеви УВ емисиите.

Луничка активност има големо влијание на долго растојание радио комуникација, особено на shortwave бендови иако средни бранови и ниски честоти VHF исто така погодени. Високо ниво на луничка активност доведе до подобрување на сигналот размножување на повисоки честоти, иако тие, исто така, го зголеми нивото на бучава и сончеви ionospheric нарушувања. Овие ефекти се предизвикани од влијанието на зголеменото ниво на сончевото зрачење на јоносферата.

10,7 см сончеви флукс може да се меша со точка-до-точка домашен комуникации.

Облаци уреди

Космички зраци промени во текот на циклусот потенцијално имаат значителни атмосферски влијанија. Шпекулациите за космичките зраци вклучуваат:

Промени во јонизација влијае на аеросол изобилство, што служи како кондензација јадро за формирањето на облаци. Во текот на сончеви минимумите повеќе космички зраци стигне до Земјата, потенцијално создадете ултрамали аеросолни честички како претходници на Облак кондензација јадра.Облаци формирани од поголема количини на кондензација јадра се посветла, веќе живееше и веројатно да се произведе помалку врнежи. А промена на космичките зраци може да предизвика зголемување на одредени видови на облаци, кои влијаат на Земјата албедо. Особено на големи височини, со помалку заштитен од магнетното поле на Земјата, космичките зраци варијација може да влијае на домашен ниско капак височина облак (за разлика од недостаток на корелација со високи облаци надморска височина), делумно под влијание на меѓупланетарна магнетно поле сончеви управувано (како и премин преку галактички оружје во текот на подолг временски рамки). 2002 хартија А отфрли оваа хипотеза. Подоцна документи тврдат дека производството на облаците преку космичките зраци не може да се објасни со нуклеација честички. Резултатите забрзувач успеа да произведе доволно, доволно голем, честички да резултира со формирањето на облаци;.. ова вклучува забелешки по голема сончева бура. Забелешки по Чернобил не покажуваат никакви предизвикана облаци Облаците

Космички зраци промени во текот на циклусот потенцијално имаат значителни атмосферски влијанија. Шпекулациите за космичките зраци вклучуваат:

Промени во јонизација влијае на аеросол изобилство, што служи како кондензација јадро за формирањето на облаци. Во текот на сончеви минимумите повеќе космички зраци стигне до Земјата, потенцијално создадете ултрамали аеросолни честички како претходници на Облак кондензација јадра.Облаци формирани од поголема количини на кондензација јадра се посветла, веќе живееше и веројатно да се произведе помалку врнежи. А промена на космичките зраци може да предизвика зголемување на одредени видови на облаци, кои влијаат на Земјата албедо. Особено на големи височини, со помалку заштитен од магнетното поле на Земјата, космичките зраци варијација може да влијае на домашен ниско капак височина облак (за разлика од недостаток на корелација со високи облаци надморска височина), делумно под влијание на меѓупланетарна магнетно поле сончеви управувано (како и премин преку галактички оружје во текот на подолг временски рамки).2002 хартија А отфрли оваа хипотеза. Подоцна документи тврдат дека производството на облаците преку космичките зраци не може да се објасни со нуклеација честички. Резултатите забрзувач успеа да произведе доволно, доволно голем, честички да резултира со формирањето на облаци;.. ова вклучува забелешки по голема сончева бура Забелешки по Чернобил не покажуваат никакви предизвикана облаци

На Земјата уреди

Организми уреди

Влијанието на сончевиот циклус на живите организми е под истрага. Некои истражувачи тврдат дека пронашле поврзаност со здравјето на луѓето.

Износот на ултравиолетови УВБ светлина на 300 nm стигне на Земјата варира во зависност од колку што е 400% во текот на сончевиот циклус поради разликите во заштитна озонска обвивка. Во стратосферата, озонот е постојано регенерира со поделбата на О2 молекули со ултравиолетова светлина. За време на сончеви минимум, намалување на ултравиолетова светлина добиена од сонце доведува до намалување на концентрацијата на озон, овозможи зголемен УВБ да стигнат до површината на Земјата.

Радио комуникација уреди

Skywave начини на радиокомуникациски работат од страна на свиткување (прекршување) радиобранови (електромагнетно зрачење) низ јоносферата. За време на "Пикс" на сончевиот циклус, јоносферата сè повеќе станува јонизиран со сончева фотони и космичките зраци. Ова влијае на пропагација на радиобран на сложен начин, кои можат да се олесни или да ја попречат комуникацијата. Прогнозирање на режими skywave е од значителен интерес за комерцијални морски и комуникации авиони, аматерски радио оператори и shortwave радиодифузери. Овие корисници окупира честоти во рамките на високи честоти или 'HF' радио спектарот кои се најмногу погодени од овие сончеви и ionospheric разликите. Промени во сончевиот излез влијае на максимална употребливи честота, ограничување на највисоката честота употребливи за комуникации.

Клима уреди

Двата долгорочни и краткорочни варијации на сончевата активност се претпоставува да влијаат врз глобалната клима, но тоа се покажа крајно предизвикувачки да се измери на врската помеѓу сончеви варијација и клима.

Рано истражување се обиде да ги поврзе времето со ограничен успех, по што се обидува да се поврзе на сончевата активност со глобалната температура. Циклус, исто така, влијае на регионалната клима. Мерења од спектрално зрачење Монитор SORCE покажуваат дека сончеви УВ варијабилност произведува, на пример, постудени зими во САД и во јужна Европа и потоплите зими во Канада и во северниот дел на Европа во текот на сончеви минимум.

Три хипотетички механизми посредува влијанијата на климатските варијации сончеви ':

Вкупно сончево зрачење. Ултравиолетово зрачење. УВ компонентата разликува за повеќе од вкупниот износ, па ако УВ беа за некои (засега непознати) Причината имаат диспропорционален ефект, тоа може да влијае на климата. Сончевиот ветер со посредство галактичко вселенско промени зраци, кои можат да влијаат облачност. Варијација на луничка циклус од 0,1% има мала, но забележливи ефекти врз климата на Земјата. Камп и Тунг сугерираат дека сончево зрачење во корелација со варијација на 0,18 К ± 0,08 К (0,32 °F ± 0,14 °F) во мери просечната глобална температура помеѓу сончевиот максимум и минимум.

Тековните научни консензус е дека сончевата варијации не играат голема улога во возење на глобалното затоплување, од измерената магнитуда од неодамнешните сончеви варијација е многу помал од принудувајќи се должи на стакленички гасови. Исто така, сончевата активност во 2010s не беше повисок отколку во 1950 (види погоре), а глобалното затоплување се искачи значително. Инаку, на ниво на разбирање на сончевата влијанија на времето е ниска

Причини уреди

Основните причини за сончеви циклуси се дебатира. А следен причина е сончев Динамо, силите за возење своето однесување се помалку јасни. Можности вклучуваат врска со приливите сили поради гасовити џинови Јупитер и Сатурн, или поради сончева инертен движење .Друга причина за сончевите дамки може да биде сончевата струја џет " торзиона осцилација ".

Модели уреди

Единствено динамо уреди

Главна статија: Сончевиот Динамо Луничка циклус од 11 години е половина од 22-годишна Бабкок-Лејтон сончеви динамо циклус, што соодветствува на осцилаторна размена на енергија помеѓу кружни и poloidal сончеви магнетни полиња. При максимална сончев циклус, надворешни poloidal диполарен магнетно поле е блиску до својот минимум динамо циклус сила, но внатрешна тородијален quadrupolar поле, генерирани преку диференцијална ротација во tachocline, е блиску до својот максимум сила. Во овој момент во циклусот Динамо, пловни upwelling рамките на Конвекциски зона сили појавата на Тородијалните магнетно поле низ фотосфера, кои доведуваат до парови на сончеви пеги, грубо aligned исток-запад со спротивен магнетни поларитети. На магнетните поларитетот на луничка парови заменици секој сончев циклус, феномен познат како циклусот Хале.

За време на фазата на опаѓање на сончевиот циклус е, енергија смени од внатрешниот Тородијалните магнетно поле во полето за надворешни poloidal и сончеви пеги намали во број. На сончеви минимум, полето за тородијален е, соодветно, на минимална сила, сончеви пеги се релативно ретки и поле poloidal е на максимална сила. За време на следниот циклус, диференцијална ротација претвора магнетна енергија назад од poloidal до полето за кружни, со поларитетот дека е спротивен на претходниот циклус. Процесот ги врши постојано, и во идеализираната, поедноставен сценарио, секој 11-годишен луничка циклус соодветствува на промена на поларитетот на големи магнетното поле на Сонцето.

Двојно динамо уреди

Во 2015 година, новиот модел на сончев циклус беше објавен. Модел се заснова на Динамо ефекти во два слоја на Сонцето, една во близина на површината и едно длабоко во нејзината Конвекциски зона. Модел предвидувања сугерираат дека сончевата активност ќе падне за 60% во текот на 2030s на условите за последен пат виден во текот на "малата ледена доба" што започна во 1645. Пред модели вклучени само подлабоко Динамо.

Одлики на моделот спарени магнетни компоненти бран. Двете компоненти имаат честота од околу 11 години, иако нивните честоти се малку различни и временски офсет. Во текот на циклусот, брановите врти помеѓу северната и јужната полутопка на Сонцето.

Модел се користи за анализа на главните компоненти на магнетното поле набљудувања од Опсерваторијата за сончева Вилкокс. Тие испитуваат магнетно поле активност од сончевите циклуси 21-23, покривајќи 1976-2008. Тие, исто така, во однос на нивните предвидувања на просечните броеви Sunspot. Моделот беше 97% точни во предвидувањето флуктуации сончевата активност.

Експоненцијален модел уреди

Пери и Хсу (2000) предложи модел заснован на emulating хармоници со множење на основните 11-годишен циклус со овластувањата на 2, која го произведе резултати слични на холоценот однесување. Екстраполација предложи постепено ладење во текот на следните неколку векови со повремени мали warmups и враќањето на речиси Малку услови Ледено доба во текот на следните 500 години. Овој кул период тогаш може да се следи околу 1.000 години подоцна и да се врати altithermal услови слични на претходните холоцениот Максимум.

Поврзано уреди

Наводи уреди

  1. ↑ „NASA/Marshall Solar Physics“. nasa.gov.
  2. ↑ „Sunspot Number graphics“. oma.be.
  3. ↑ Celia Martin-Puertas, Katja Matthes, Achim Brauer, Raimund Muscheler, Felicitas Hansen, Christof Petrick, Ala Aldahan, Göran Possnert & Bas van Geel (2 April 2012). „Regional atmospheric circulation shifts induced by a grand solar minimum“. Nature Geoscience. 5 (6): 397–401. Bibcode:2012NatGe...5..397M. doi:10.1038/ngeo1460.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  4. ↑ „Extreme Space Weather Events“. National Geophysical Data Center.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Сончев_циклус&oldid=5140840“