Википедија

Радерфорд Б. Хејс

Радерфорд Бирчард Хејс (4 октомври, 1822 - 17 јануари 1893) — 19. претседател на САД (1877-1881). Како претседател, тој го предвиде крајот на Реконструкцијата (*Обновата) влегувањето на САД во втората индустриска револуција. Хејс бил реформатор, којшто ги почнал напорите за воведување на реформи во државните служби и се обидел, иако безуспешно, да ги поправи поделбите што доведоа до американска граѓанска војна петнаесет години пред тоа. Роден во Делавер, Охајо, Хејс бил правник во Долен Сандаски (сега Фремон) и бил јавен обвинител на Синсинати во периодот 1858-1861. Кога граѓанската војна започна, Хејс ја остави својата успешна политичка кариера за да се приклучи на Обединетата Армија (Армијата на Унијата). Ранет околу пет пати, најсериозно во битката на Саут планината, тој се здобил со репутација за искажување на огромна храброст во борбата и беше унапреден во чин на генерал-мајор. По војната, тој работел во Конгресот на САД во периодот од 1865-1867 како републиканец. Хејс го напушти Конгресот да се кандидира за гувернер на Охајо и беше избран во два последователни мандати, 1867-1871. По завршувањето на својот втор мандат, тој продолжи со праксата како правник, за да се врати во политиката во 1875 година да служи трет мандат како гувернер. Во 1876 година, Хејс беше избран за претседател во едни од најспорните и жестоките избори во американската историја. Иако го загуби народно гласање од демократот Самуел Џ. Тилден, Хејс извојува тесна победа на претседателските избори попризнавање на 20 спорни гласа од страна на комисијата од Конгресот. Резултатот беше Компромисот од 1877, во кој демократите ги признаа изборите и Хејс прифати крај на воената окупација на југот. Хејс верувал во меритократска влада, еднаков третман без оглед на расата, и подобрување преку образованието. Тој наредил федералните трупи да го смират Штрајкот на Железниците од 1877 и нареди да се повлечат од јужните метрополи заедно со завршувањето на Реконструкцијата. Тој спроведе скромни реформи во државната служба кои се вградија во темелите за натамошни реформи во 1880-тите и 1890-тите. Хејс го сочува своето ветување дека нема да се кандидира за повторен избор. Тој се повлекол во својот дом во Охајо и стана застапник на општествените и образовните реформи.

Семејството и почетокот на животот

уреди

Детството и семејната историја

уреди

Радерфорд Бирчард Хејс е роден во Делавер, Охајо, на 4 октомври, 1822 година, син е на Радерфорд Хејс и Софија Бирчард. Таткото на Хејс, продавач во Вермонт, се преселил во Охајо во 1817, но починал десет недели пред раѓањето на својот син. Софија го презеде раководењето на семејството, воспитувањето на Хејс и неговата сестра, Фани, но само две од нејзините четири деца преживеале до зрелоста.[1] Таа никогаш не се премажила.[2] Помладиот брат на Софија, Сард Бирчард, живеел со семејството некое време. Секогаш бил блиску до Хејс, и во неговиот лик Хејс ја препознал сликата за татко, што придонело во неговото рано образование.[3]

Од страната на двајцата родители Хејс имал колонијално потекло од Нова Англија.[4] Неговиот најран американски предок емигрирал во Конектикат од Шкотска во 1625.[5] Прадедото на Хејс, Езекиел Хејс, бил капетан на милицијата во Конектикат во Американската Револуционерна војна, но синот на Езекиел (дедото на Хејс е, исто така именуван Радерфорд) го напуштил својот дом во Њу Хејвен за време на војната за релативниот мир во Вермонт.[6] Предците на неговата мајка, пристигнале во Вермонт во слично време, а повеќето од неговите блиски роднини надвор од Охајо продолжиле да живеат таму. Џон Нојс, вујкото, бил деловен партнер на неговиот татко во Вермонт, а подоцна бил избран во Конгресот.[7] Неговата прва братучеда, Мери Џејн Нојс Мид, била мајка на вајарот Ларкин Голдсмит Мид и архитектот Вилијам Радерфорд Мид.[7] Џон Хемфри Нојс, основач на Заедницата Унида, исто така бил прв братучед.[8]

Образование и почетокот на правничката кариера

уреди

Хејс посетувал настава во јавните училишта во Делавер, Охајо, и се запишал во 1836 во Методистичката Норвок Богословија во Норвок, Охајо.[9] Тој поминувал одличен и во Норволк, а следната година се префрлил во подготвително училиште во Мидлтаун, Конектикат, каде што студирал латински и старогрчки.[10] Со враќањето во Охајо, Хејс влегол во Кенјон колеџот во Гамбиер во 1838.[11] Тој уживал во времето поминато на Кенјон, и бил успешен како студент.[12] Додека бил таму, тој се приклучил на неколку студентски друштва и почнал да се интересира за политиката на Виговците (*политичка партија во САД). Дипломирал со највисоки почести во 1842 година и се обратил на својот клас со трогателен проштален говор.[13]

По кратка пракса на Законот во Колумбус, Охајо, Хејс се преселил на исток за уште еднаш да оди на Харвард во 1843 година.[14] Дипломирал и се здобил со LL.B (Legum Baccalaureus-диплома за правник), и бил признат во Охајо адвокатурата во 1845 и отворил своја адвокатска канцеларија во Долен Сандаски (сега Фремон).[15] Бизнисот одел бавно на почетокот, но тој постепено привлекол неколку клиенти, кои исто така биле застапени од неговиот чичко Сард во судски постапки за недвижен имот.[16] Во 1847 година, Хејс се разболел од некаква болест за која неговиот лекар сметал дека е туберкулоза. Мислејќи дека промена на климата ќе помогне, тој сметал дека регрутирање во мексиканско-американската војна ќе помогне, но по советувањето со неговиот доктор тој наместо тоа, го посетил семејството во Нова Англија.[17] На враќање од таму, Хејс и неговиот чичко Сард заминале на уште едно долго патување до Тексас, каде Хејс останал со Гај М Брајан, соученик од Кенјон и далечен роднина.[18] Бизнисот останал слаб и по враќањето Долен Сандаски, и Хејс одлучи да се пресели во Синсинати.[19]

Синсинати правна пракса и брак

уреди

Хејс се преселил во Синсинати во 1850 година, и отворил адвокатска канцеларија со Џон В Херон, адвокат од Чиликот.[20] Подоцна, Херон се придружил на попризната фирма и Хејс формирал ново партнерство со Вилијам К Роџерс и Ричард М Корвајн.[21] Хејс сметал дека бизнисот оди подобро во Синсинати, и уживал во општествените благодети на поголемиот град, се приклучил на Лиературната Заедница на Синсинати и на Клубот на Слободни Членови на Научни Друштва.[22] Тој, исто така, ја посетувал Епископската црква во Синсинати, но не станал член.[22]

Хејс ја тужел неговата идна сопруга, Луси Веб, за време на неговота посета таму.[23] Неговата мајка го охрабрувала да се запознае со Луси многу порано, но Хејс мислел дека е премногу млад и го фокусирал своето внимание на други жени.[24] Четири години подоцна, Хејс почнал да поминува повеќе време со Луси. Тој се свршил во 1851 година со Луси, и се оженил на 30 декември 1852 година, во куќата на мајката на Луси.[23] Во текот на следните пет години, Луси родила три синови:. Бирчард Остин (1853 година), Веб Кук (1856), и Радерфорд Плат (1858).[21] Луси, методистички апстинент, застапник на идејата за укинување на смртната казна, имала огромно влијание врз размислувањата на својот сопруг, иако тој никогаш формално се приклучил кон нејзината црква.[25]

Хејс ја почнал својата правна пракса занимавајќи се првенствено со трговски случаи, но се здоби со поголема почит во Синсинати како кривичен бранител,[26] бранејќи неколку лица обвинети за убиство.[27] Во еден од случаите, тој користел форма на одбрана со лудило за да ја спаси обвинетата од бесилка, и наместо тоа, успеал да издејствува доделување на обвинетата во ментална институција.[28] До Хејс било поднесено барање да ги брани побегнатите робови обвинети според скоро воведениот Акт за Робови-Бегалци од 1850 година.[29] Местоположбата на Синсинати е на другата страна од реката Охајо, наспроти Кентаки-која била држава во која ропството било дозволено, постоеле многу слични случаи кои биле судени во тој суд.Силен противник на ропството, Хејс нашол лично задоволство во неговата работа, како и политичка корист, со зголемувањето на неговиот публицитет во новоформираната Републиканската партија.[30]

Неговиот политички углед се зголемил со неговите професионални признавања. Хејс ја одбил номинацијата на републиканците за судија во 1856 година.[31] Две години подоцна, некои републиканци предложиле Хејс да го пополни слободното работно место на клупата, а тој го прифатил ова сè додека не се ослободило местото за јавен обвинител.[32] Градскиот совет го избрал Хејс да го пополни местото, а тој добил целосен двегодишен мандат од гласачите во април 1859 година со поголем дел од другите републиканци на гласачкото ливче.[33]

Граѓанската војна

уреди

Западна Вирџинија и Јужна планина

уреди

Како што јужните држави започнале да се отцепуваат по изборот на Линколн за претседател во 1860 година, Хејс останал рамнодушен на идејата за граѓанската војна да се врати во Унијата. Имајќи предвид дека двете страни би можеле да бидат непомирливи, тој посочил дека Унијата треба да попушти.[34] Иако гласачите од Охајо гласале за Линколн во 1860 година, гласачите од Синсинати се свртеа против Републиканската партија по отцепувањето и демократите и неопределените се здружиле за да ги преземат локалните избори во април, 1861, исфрлајќи го Хејс од позицијата јавен градски обвинител.[35]

Хејс формирал нов закон за партнерство со Леополд Маркбрит и се вратил во приватната пракса. По отворањето оган од страна на конфедеративците врз Форт Самтер, Хејс ги решил своите сомнежи и се приклучил како волонтер во компанија составена од негови пријатели од книжевното општество.[36] Во јуни, гувернерот Вилијам Денисон назначил неколку од офицерите волонтери во компанијата на позиции во 23-тиот пешадиски полк од Охајо. Хејс бил унапреден во мајор, и неговиот пријател и колега од колеџот Стенли Метјус бил назначен за потполковник,[37] исто така, се приклучи како војник кон полкот и уште еден од идните претседатели, Вилијам Мекинли.[37]

По еден месец обука, Хејс и 23-тиот ред тргнале за Западна Вирџинија во јули 1861 година како дел од Каноха Дивизијата.[38] Тие ги поминале следните неколку месеци без никаков контакт со непријателот, па сè до септември, кога полкот се сретнал со конфедеративците во Карнифекс Фери во денешна Западна Вирџинија, кои и всушност, ги повлекоа назад.[39] Во ноември, Хејс бил унапреден во потполковник (Метјуз ја е унапреден во полковник на друга чета) и ги довел своите трупи подлабоко во западна Вирџинија.[40] Поделбата се обнови следната пролет, и Хејс довел до неколку немири против бунтовничките сили, од кои, на еден тој претрпел мала повреда на коленото.[41] Тој септември на полкот на Хејс му беше наредено да се оди кон исток за да се зајакне Армијата на Генералор Џон Папата во Вирџинија на Втората битка на Бул Ран.[42] Иако Хејс и неговите војници не дошле на време за битката, тие се приклучиле на Армијата на Потомак кога побрзале кон север за да се отсече армијата на Роберт Е Ли во Северна Вирџинија, која напредувала во Мериленд.[42] Марширајќи кон север, 23-тиот бил водечки полк наидувајќи на конфедеративците во битката на Јужната планина на 14 септември.[43] Хејс се спротивставил на вкоренетата позиција и бил застрелан во неговата лева рака, кршејќи му ја коската.[44]

Полкот продолжил кон Антитам, но Хејс бил надвор од акција за останатиот дел од кампањата.[45] Во октомври, тој бил унапреден во полковник и бил ставен да ја води Првата Бригада на Каноха Дивизијата како бригаден генерал.[46]

Армијата на Шенандоа

уреди

Дивизијата ги помина и следните зима и пролет во близина на Чарлстон, Вирџинија (денешна Западна Вирџинија), надвор од контакт со непријателот.[47] Хејс видел многу малку акција до 1863 јули, кога Дивизијата се најде во престрелка со коњицата на Џон Хант Морган во битката на Бафингтон Островот.[48] Се вратил во Чарлстон за остатокот на летото, Хејс го поминал целото лето во охрабрување на луѓето од 23-тиот ред на Охајо повторно да се пријават, а многумина, всушност и го напавиле тоа.[49] Во 1864, командната структура на Армијата во Западна Вирџинија беше реорганизирана, и Дивизијата на Хејс беше доделена на Армијата на Џорџ Крук од Западна Вирџинија.[49] Напредувајќи во југозападниот дел на Вирџинија, тие ги уништиле сојузните рудници на сол и олово таму.[50] На 9 мај, тие ангажирале сојузни војници на планината Клојд, каде што Хејс и неговите луѓе го спречиле навлегувањето на непријателот и ги истерале бунтовниците од оваа област.[50] По повлекувањето, силите на Унијата ги уништила резервите на Конфедерацијата и влегле повторно во престрелка со непријателот од која излегле како победници.[50]

Хејс и неговата бригада се преселиле во Шенондоа долината за долинските кампањи во 1864 година. Корпусот на Крук бил спроведен во Армијата на Генерал-Мајор Дејвид Хантер и наскоро повторно стапиле во контакт со Силите на Конфедерацијата, при пристигнувањето во Лексингтон, Вирџинија на 11 јуни.[51] Тие продолжиле на југ кон Линчбург, а воедно и ја уништиле железничката линија како што напредувале.[51] Хантер верува дека војниците на Линчбург биле премногу моќни, сепак, и Хејс и неговата бригада се вратиле во Западна Вирџинија.[51] Хејс мислел дека на Хантер му недостига агресивност, пишувајќи во едно писмо до дома дека "Генералот Крук би можел да го земе Линчбург".[51] Пред војската да направи уште еден обид, Трупата на конфедеративниот Генерал Џубал Ерли влегле во Мериленд и ги принудиле да се повлечат кон север. Армијата на Ерли на почетокот ги изненадила во Кернстаун на 24 јули, каде Хејс бил полесно повреден со куршум во рамото.[52] Хејс, исто така, претрпел удар од коњ од под него, и армијата била поразена.[52] Повлекувајќи се во Мериленд, војската била реорганизирана повторно, со генерал-мајор Филип Шеридан на местото на Хантер.[53] До август, Ерли се повлекувал надолу по долината, во потрага по Шеридан. Војниците на Хејс го блокираа нападот на конфедеративните трупи во Беривил и напреднале до Орегон Крик, каде што тие ги победиле непријателските линии и ги принудиле да се повлечат подалеку на југ.[54] Тие ја надоврзале победата со онаа во Хил Фишер на 22 септември, и уште една во Кедар Крик на 19 октомври.[55] Во Кедар Крик , Хејс го повредил глуждот откако бил фрлен од коњ и бил погоден во главата, што, за среќа, не предизвикало сериозна штета.[55] Однесувањето на Хејс го привлекло вниманието на претпоставените, а Одисеј С Грант подоцна пишувал за Хејс дека "однесувањето на Хејс на теренот беше обележано со видливо витештво, како и приказот на квалитети беше од повисок ред за разлика од личната смелост".[56]

Кедар Крик го означи крајот на кампањата. Хејс бил унапреден во бригаден генерал во октомври 1864 година и назначен за генерал-мајор.[57] Во тоа време, Хејс дознал за раѓањето на уште еден син, Џорџ Крук Хејс. Во пролетта, 1865 год, војната се наблиила кон крајот кога Ли се предал на Грант во Апоматокс. Хејс го посетил Вашингтон тој мај и присуствувал на Големиот Преглед на Армиите, по што тој и 23-тиот ред на Охајо се вратиле во нивната држава, за да се повлече надвор од службата.[58]

Повоена политика

уреди

Конгресмен

уреди

Додека бил во служба во Армијата на Шенандоа во 1864 година, Хејс добил номинација од републиканците за Претставничкиот дом од Втората конгресна област на Охајо.[59] По барање од страна на пријателите во Синсинати да ја напушти армијата, Хејс одби, велејќи дека "службеник кој е погоден за должност, кој во оваа криза ќе ја напушти својата функција да се кандидира за место во Конгресот треба да се одере".[59] Наместо тоа, Хејс напишал неколку писма до гласачите објаснувајќи ги неговите политички ставови и бил избран од страна на 2400 гласови мнозинство над актуелниот демократ, Александар Лонг.[59]

Кога 39-тиот Конгрес се собра во декември 1865 година, Хејс бил инаугуриран како дел од едно големо републиканско мнозинство. Хејс се идентификувал со умереното крило на партијата, но бил подготвен да гласа со радикалите за доброто на единството на партијата.[60] Главниот законски акцент на Конгресот беше Четиринаесеттиот Амандман на Уставот на САД, за кој гласаше Хејс и кој беше изгласан во двата дома на Конгресот во јуни 1866 година.[61] Верувањата на Хејс беа во согласност со неговите колеги републиканци за реконструкциските прашања:. дека Југот треба да биде вратен во Унијата, но не и без соодветна заштита за слободните луѓе и другите црни јужњаци.[62] Претседателот Ендрју Џонсон, во спротивно, сакал да ги отцепи држави брзо, без прво да се осигура дека тие усвоиле закони за заштита на граѓанските права на ново ослободените робови "и додели помилување на многу од водечките поранешни конфедеративци.[62] Хејс, заедно со Конгресот на Републиканците, не се согласувале.

Гувернер на Охајо

уреди

Популарен конгресмен и поранешен војник, Хејс бил гледан од страна Охајо републиканците како одличен знаменосец за изборната кампања во 1867 година.[63] Политичките ставови на Хејс беа поумерени од платформата на Републиканската партија, иако тој се согласил со предложениот амандман на Охајо Стејт уставот кој ќе гарантира право на глас на црнците од Охајо.[63] Противникот на Хејс, Ален Г Турман, направил предлог амандманот да му биде централен дел на кампањата, и двајцата се бореа енергично, со говори низ државата, кои главно, се фокусираа на правото на глас.[63] На изборите најголемо разочарување за републиканците, тоа што амандманот не успеа да го помине и Демократите добија мнозинство во државното законодавство.[64] Хејс мислел дека тој, исто така, ги загубил изборите, но конечната бројка покажала дека тој победил на изборите со 2983 гласови на 484.603 гласови.[64]

Како републикански гувернер во Демократскиот Законодавниот Дом, Хејс имал ограничена улога во управувањето, особено откако гувернерот на Охајо немал право на вето. И покрај ограничувањата, Хејс ја користел неговата канцеларија за да го надгледува формирањето на реформи за училиште за глувонеми и училиште за девојки.[65] Тој исто така го поддржа јавното обвинение за претседателот Ендрју Џонсон, кое не успеа за еден глас во Сенатот на САД.[66] Номиниран за втор мандат во 1869 година, кампањата на Хејс уште еднаш се залагала за еднакви права за црнците од Охајо и се обидел да го поврзе ова со неговиот Демократски противник, Џорџ Х Пенделтон кој имал идеи за нееднаквост и расизам. Хејс бил повторно избран со зголемено мнозинство, и републиканците го земале законодавниот дом, обезбедувајќи ратификација на Петнаесеттиот Амандман на САД Уставот во Охајо, што им гарантира право на глас на црнците.[67] Со републиканците во законодавниот дом, вториот мандат на Хејс бил попријатен, и тој бил задоволен што правото на глас се проширило и на Државниот земјоделски и Машински колеџ (за подоцна да стане Државен Универзитет во Охајо).[68] Тој исто така предложил намалување на државните даноци и реформа на државниот затворски систем.[69] Решил да не се кандидира повторно и со нетрпение го очекувал своето пензионирање од политиката во 1872 година.[70]

Приватниот живот и враќање во политиката

уреди

При подготовките на Хејс за напуштање на функцијата, неколку делегации на реформски ориентирани републиканци побараа од него да се кандидира против актуелниот републиканец, Џон Шерман, за Сенатот на САД.[70] Хејс ги одби понудите, претпочитајќи да се зачува единството на партијата и се пензионирал, посветувајќи се на својот приватен живот.[70] Хејс особено се радувал на потрошеното време со своите деца, од кои двајца (ќерка Фани и синот Скот) биле роден во изминатите пет години.[71] Во почетокот, Хејс се обидел да се промовираат железничките екстензии во својот роден град , Фремон, и го помина остатокот од времето во управувањето со некои недвижности, кои тој ги стекнал во Дулут, Минесота.[72] Сè уште нецелосно отстранет од политиката, Хејс се надевал на назначување во кабинетот, но бил разочаран по добивањето на назнаката асистент благајник во Синсинати, која тој ја одби.[73] Тој исто така дозволил да биде номиниран за старото место во 1872 година, но не бил разочаран кога загубил на изборите од Хенри Б Бенинг, колега од колеџот, економист.[74]

Во 1873 година, Луси родила уште еден син, Манинг Сили Хејс.[75] Истата година, Паниката од 1873 ја уништи перспективата на бизнисот низ целата нација, вклучувајќи го и Хејс Сард Бирчард умрел таа година и семејството на Хејс се преселило во Шпигел Гроув, во големата куќа што била изградена од страна на Бирчард.[76]

Хејс се надевал дека ќе остане надвор од политиката, со цел да ги платат долговите направени во текот на Паниката, но кога на Републиканската конвенција државата го номинираше за гувернер во 1875 година, тој ја прифатил оваа понуда.[77] Кампањата против кандидатот на демократите Вилијам Ален се фокусирала првенствено на протестантски стравувања од можноста за државна помош на католичките училишта.[78] Хејс бил против таквото финансирање и иако тој не бил познат како анти-католик, анти-Католичката страст придонела за ентузијазмот за неговата кандидатура. Кампањата била успешна, и Хејс бил вратен во гувернерската позиција со 5544 гласови од мнозинството.[78]

Изборите во 1876 година

уреди

Републиканска номинација и кампања против Тилден

уреди

Успехот на Хејс во Охајо веднаш го однел на врвот од редовите на републиканските политичари во разгледувањето за претседателската функција во 1876 година.[79] Делегацијата од Охајо од 1876 година на Републиканската Национална Конвенција застанала обединета зад него, и сенаторот Џон Шерман направил сè што е во негова моќ за да се номинира Хејс.[80] Блејн започнал со значителна предност во бројот на делегати, но не можел да собере мнозинство. Како што тој не успеал да добие гласови, делегатите барале друг кандидат и запреле на Хејс на седмото предизборно гласање.[81] На конвенцијата тогаш избран за претставник бил Вилијам А Вилер за заменик-претседател, еден човек за кого Хејс неодамна кажал "Се срамам да кажам: Кој е Вилер?".[82]

Кандидатот на демократите бил Самуел Џ. Тилден, гувернерот на Њујорк. Тилден се сметал за сериозен противник кој, како и Хејс, имал репутација за искрен.[83] Лошите економски услови го уништија угледот на водечката партија, односно на партијата на власт и постоело сомнение дека Хејс може да изгуби на изборите.[84] И двајцата кандидати го фокусираа своето внимание на неопределените држави на Њујорк и Индијана, како и три од јужните држави-Луизијана, Јужна Каролина, и Флорида каде реконструкциските влади сè уште владееле.[85] Републиканците ја истакнале опасноста која постои доколку Демократите останат да ја водат нацијата и тоа по предизвикувањето на Граѓанската војна од страна на Демократите и опасноста од повлекување на веќе усвоените граѓански права на црнците од југот.[86]

Како што веќе изборниот ден се ближел кон крајот, било јасно дека трката била многу тесна: Демократите го зеле поголемиот дел од Југот, како и Њујорк, Индијана, Конектикат, и Њу Џерси.[87] На јавното гласање, исто така фаворит бил Тилден. но Републиканците сфатиле дека ако тие се одржаа на три неопределени јужниж држави, заедно со некои од западните држави, тие ќе се појавеа со мнозинство во изборниот електорат.[88]

Спорните изборни гласови

уреди

На 10 ноември, три дена по денот на изборите, Тилден имал освоено 184 изборни гласови: за еден помалку од мнозинството.[89] Хејс имал 166 гласови, со 19 гласови од Флорида, Луизијана, и Јужна Каролина уште непребројани. Поради измама од страна на двете партии во трите спорни држави, резултатите биле неизвесни, и републиканците и демократите тврделе дека победиле таму.[90] За понатамошно комплицирање на работите, една од трите избирачи од Орегон (држава во која Хејс ги освоил гласовите) била дисквалификувана, што довело до намалување на вкупните гласови за Хејс на 165, и подигање на спорните гласови на 20.[91] Ако кој било од кандидатите би можел да смета на 20те спорните гласови, тој ќе биде избран за претседател.

Имаше значителна дебата за тоа кое лице или дом на Конгресот бил овластен да одлучи помеѓу конкурентните листи на избраници.[92] До јануари, 1877 година, со прашањето уште нерешено, Конгресот и претседателот Грант се согласија да го достави предметот до двопартиска изборна комисија, која ќе биде овластена да ја одреди судбината на спорните изборни гласви.[93] Комисијата требало да биде составена од пет претставници, пет сенатори, и пет лица од Врховниот суд.[94] За да се обезбеди партиски рамнотежа, таму биле и седум демократи и седум републиканци, со судијата Дејвид Дејвис, независен и почитуван од двете страни, како петнаесетти член.[94] Дејвис ги разочарал Демократите со тоа што одбил да и служи на Комисијата, заради неговиот избор во Сенатот.[95] Бидејќи сите од останатите судии биле републиканци, судијата Џозеф П. Бредли, се верува дека е повеќе независен, бил избран да го преземе местото на Дејвис во Комисијата. Комисијата се состанала во февруари, а осум републиканци гласаале за доделување на сите 20 изборни гласови за Хејс.[96] Демократите биле навредени од резултатот и се обиделе да извршат опструкција за да се спречи Конгресот од прифаќањето на наодите на Комисијата.[97]

Како што се приближувал 4 март, денот на инаугурацијата, републиканците и демократите и конгресните водачи се сретнаале во хотелот Вормли во Вашингтон за да преговараат за компромис. Републиканците ветиле дека, во замена за согласност во одлуката на Комитетот, Хејс ќе ги повлече сојузните војници од Југот и ќе го прифати изборот на Демократските влади во последните држави на југ.[98] Демократите се согласиле, а на 2 март, опструкцијата била завршена. Хејс бил избран, но реконструкција била завршена.

Претседателството 1877-1881

уреди

Инаугурацијата

уреди

Заради тоа што 4 март, 1877 година се паднал во недела, Хејс положил свечена заклетва на функцијата в сабота, 3 Март, во Црвената Соба на Белата куќа. Тој ја зел заклетвата јавно наредниот понеделник на Капитол Хил.[99] Во своето инаугуративно обраќање, Хејс се обидел да ги смири страстите од изминатите неколку месеци, велејќи дека "оној кој и служи на партијата најдобро, ќе и служи на нацијата на најдобар можен начин".[100] Тој ветил дека ќе се залага за мудра, чесна и мирна локална самоуправа во Југот, како и за реформа на државната служба и целосно враќање на златниот стандард.[101] И покрај неговата порака за помирување, многу од Демократите никогаш не го сметаа изборот на Хејс за легитимен и го нарекуваа "Rutherfraud" (Радеризмама) или "Неговата Висоизмама" во наредните четири години.[102]

Граѓанските права и крајот на реконструкцијата

уреди

Хејс бил силен поддржувач на Републиканската политика за реконструкција во текот на својата политичка кариера, но прв голем акт на неговото претседателствување било крајот на реконструкцијата и враќање на Југот под сопствено владеење.[103] Претставничкиот дом на 45от Конгресот бил контролиран од страна на демократското мнозинство кои одбиле да дадат доволно средства за армијата да продолжи кон гарнизонот на Југот.[104] Дури и меѓу републиканците, посветеност за продолжување на воената реконструкција почнала да исчезнува. Само две држави сè уште се под влијание на Реконструкција кога Хејс го презеде Претседателството и, без војници за да се спроведат законите за правото на глас, прерано паднале.[105]

Подоцна Хејс се обидел да ги заштити правата на црнците од јужниот дел, но сепак неговите обиди беа неефикасни, како што биле и неговите обиди за обнова на републиканските сила во Југот.[106] Тој, сепак, ги порази напорите на Конгресот за спречување на федералната власт за следење на сојузните избори.[107] Хејс бил решен да го зачува на законот за заштита на правото на глас на црните гласачи, и тој стави вето на присвојување.[107]

Демократите немале доволно гласови за да избегнат вето, но тие донеле нов предлог-закон со истиот анекс. Хејс стави вето на ова, и процесот бил повторен трипати.[107] Конечно, Хејс потпишал присвојување без офанзивно условување, но Конгресот одби да помине уште една пресметка за финансирање на федерални маршали, кои биле од витално значење за спроведување на актите.[107] Изборните закони остана на сила, но средствата за да ги наметнат истите биле значително намалени за односниот период.[108]

Хејс наредно се обидел да ги усогласи општествените обичаи на југ со неодамна донесените граѓански права. "Мојата задача беше да ја избришат линијата, да се укине поделбата, да се стави крај на војната и сето тоа да донесе мир", напишал тој во својот дневник. "За да го направите ова, јас бев спремен да се согласам на воведување на необични мерки и да ја ризикувам мојата положба и углед во рамките на мојата партија и земјата."[109] Сите негови напори биле залудни; Хејс не успеал да ги убеди јужните држави да ја прифатат идејата на расна еднаквост и не успеа да го убеди Конгресот на соодветни средства за спроведување на законите за граѓански права.[110]

Реформи во државните служби

уреди

Хејс ја презеде функцијата решен да го реформира системот на државната служба, кој беше врз основа на системскиот план на Ендрју Џексон, кој во тоа време беше претседател.[111] Наместо да даваат се федералните работни места на политичките приврзаници, Хејс сакал да ги награди по заслуга оние кои заслужиле.[112] Сенаторите од двете партии биле навикнати да се консултираат во врска со политичките назначувања и се свртеле против Хејс. Најистакнат меѓу неговите непријатели била сенаторката од Њујорк Роско Конклинг, која го следела Хејс во неговите реформски напори.[113]

За да ја покаже својата посветеност на реформите, Хејс назначил еден од најпознатите адвокати на реформите, Карл Шурц, да биде секретар за внатрешни работи и побарал Шурц и Вилијам М Евартс, неговиот државен секретар, да го води посебниот Комитет на кабинетот за обвинети за да цртаат нови правила за федерални состаноци.[114] Џон Шерман, секретарот за финансии, му наредил на Јован Џеј да се испита Њујорк.

Иако тој не можеше да го убеди Конгресот да го забрани системот на запленување, Хејс издаде извршна наредба која им забранувала на федералните носители од тоа да биде потребно да се направи кампања за придонеси или на друг начин да учествуваат во партиска политика.[115] Честер A. Aртур, колекторот на Капетанијата на пристаништата на Њујорк, и неговите потчинети Алонзо Б Корнел и Џорџ Х Шарп, сите поддржувачи на Конклинг, одбиле да ги почитуваат целите на претседателот.[115] Во септември 1877, Хејс барал три оставки на мажи, на што тие одбиле да дадат. Тој поднел барање на Теодор Рузвелт, Војводата, Л Брадфорд Принс, и Едвин Мерит-сите поддржувачи на Евартс. Комитетот за трговија на Сенатот со кој претседавал Конклинг гласале едногласно да се одбијат номинираните, и отфрлање на Рузвелт од Сенатот со гласовен сооднос 31-25.

Хејс бил принуден да чека до јули 1878 година, кога, за време на Конгресниот прекин, тој ги отпуштил Артур и Корнел и ги замени со Мерит и Сила В Барт, соодветно.[116] Конклинг се спротивставил на избраниот судија кога Сенатот повторно се состана во февруари 1879 година, но Мерит беше одобрен со гласање на 31-25, како што беше Берт од 31-19, донесувајќи му на Хејс и неговите најзначајни реформи во државните служби победа.[117]

За остатокот од неговиот мандат, Хејс бил притиснат од Конгресот да донесува постојани реформи во законодавството, дури и со неговата последна годишна порака до Конгресот на 6 декември 1880 година.

Хејс исто така се занимавал со корупцијата во поштенските услуги. Во 1880 година, Шурц и сенаторот Џон А Логан го прашале Хејс да ги затвори прстените, систем на корумпирани договори за профитирање на Поштенската служба. Како историчар Ханс Л Трефуз подоцна ќе напише, Хејс "го знаеше едвај главниот осомничен [Брејди] и, секако, немаше врска со корупцијата." Иако Хејс и Конгресот се загледаа во договорите и не најдоа силни докази за престап, Брејди и другите лица беа обвинети за заговор во 1882 година.[118] По два судски процеси, обвинетите беа прогласени за невини во 1883 година.[119]

Големиот Штрајк на Железниците

уреди

Во својата прва година на власт, Хејс се соочи со САД најголемиот работнички штрајк: Големиот Штрајк на Железниците во 1877. Со цел да се направи се за намалување на финансиските загуби претрпени во Паниката од 1873 година, компанијата на главните железнички пруги ги намали платите на своите вработени неколкупати во 1877 година. Во јули истата година, работниците од железницата Балтимор и Охајо ја напуштија работата во Мартинсбург, Западна Вирџинија во знак на протест за нивното намалување на платата. Штрајкот брзо се раширил помеѓу работниците на Централната во Њујорк, Ири, Пенсилванија и другите железнички пруги, со што Штрајкувачите наскоро броеле илјадници. Плашејќи се од немири, гувернерот Хенри М Метјуз го замолил Хејс да испрати сојузни војници во Мартинсбург, и Хејс го сторил тоа, но кога војниците пристигнале немало бунт, само мирен протест. Во Балтимор, сепак, немири еруптира на 20 јули и Хејс нареди на војниците во Форт Мекенри да му помогнат на гувернерот во нивно сузбивање;. од времето кога пристигнале, немирите биле дисперзирани. Питсбург експлодира следно со немири, но Хејс не сакал да ги испрати војниците без гувернер тоа прв да го побара. Други незадоволни граѓани се приклучиле на работниците во немирите. По неколку дена, тој решил да ги испрати војниците да го заштитат федералниот имот; каде и да се појават немири да бидат задушени и му даде на генерал-мајор Скот Винфилд Хенкок севкупната команда на ситуацијата, по повод одбележувањето на првата употреба на сојузни војници за пробивање на штрајк против една приватна компанија. Немирите се ширеле понатаму, во Чикаго и Сент Луис, каде што штрајкувачите ги затворале објектите на железницата. До 29 јули немирите завршиле и сојузните војници се вратиле во своите касарни. Иако сојузните војници не убиле никој од штрајкувачите, судирите меѓу државните ојници и штрајкувачите резултирале со смртни случаи на двете страни. На железничките пруги беа победници во краток рок, кога работниците се вратија на своите работни места, а некои од намалувањата на платите останаа во ефект, но јавноста ги обвини работниците на железничките пруги за штрајкови и насилство, и тие беа принудени да ги подобрат работните услови без понатамошни намалувања. Бизнис водачите го пофалиле Хејс, но мислењето не било повеќе сигурно, како што тој забележал во својот дневник:.. "Штрајковите се задушија со сила, но сега за вистински лек може да не е нешто направено од страна на образованието на штрајкувачите, туку со разумната контрола на капиталистите, со мудрата генерална политика - да се стави крај или намалување на злото? Железничките штрајкувачи, како по правило, се добри мажи, трезни, интелигентни, и работливи".

Дебата околу валутата

уреди

Хејс се соочил со два проблема во врска со валутата. Првиот бил кованица од сребро, и неговата поврзаност со златото. Во 1873 година, Монетарниот акт од 1873 го запре ковањето на монети од сребро за сите монети во вредност од еден долар или повеќе, ефикасно врзување на доларот на вредноста на златото. Како резултат на тоа, понудата на пари кои биле договорени и ефектите од Паниката од 1873 се зголемиле за уште полош период, што доведува до наредба должниците да плаќаат долгови кога валутата беше помалку вредна.[120] Фармерите и работниците, особено, се залагале за враќање на ковањето на монети во двата метала, верувајќи дека тоа ќе ја зголеми понудата на пари и ќе ги направи платите и вредноста на имотот поголеми.[121] Вилијам Б Алисон, републиканец од Ајова понуди измена во Сенатот за ограничување на ковањето на монети до 2-4.000.000 долари месечно, и како резултат беше донесен Бленд-Алисон актот во Двата дома на Конгресот во 1878 година.[122] Хејс стравувал дека Законот ќе предизвика инфлација која ќе биде разорна за бизнисот, договорите кои беа засновани на златниот долар, во пренос кон сребрениот долар предложено во законот ќе ја намали суштинска вредност од 90 до 92 отсто од постојниот златен долар. Понатаму, Хејс верува дека надувување на валута беше чин на нечесност. Тој стави вето на законот, но Конгресот го надгласа неговото вето, за време на неговото претседателствување.

Вториот проблем беа САД Забелешките (*Нотите) (најчесто се нарекува greenbacks), форма на рамни валути првпат издадени за време на Граѓанската војна. Владата ги прифати овие ноти како важечки за плаќање на даноци и тарифи, но за разлика од обичните долари, тие не беа разменливи во злато. Шерман се согласи со мислењето на Хејс за Законот, и складирале злато во рамките на подготовките за размена на greenbacks за злато. Откако јавноста беше убеден дека тие би можеле да ги откупат greenbacks за вид (злато), сепак, малкумина го сторија тоа, кога Законот стапи на сила во 1879 година, само 130.000 $ од $ 346.000.000 долари во greenbacks всушност биле откупени.

Надворешна политика

уреди

Поголемиот дел од надворешните политички врски на Хејс ја вклучуваат Латинска Америка. Во 1878 година, за време на Парагвајската Војна, тој го решил територијалниот спор меѓу Аргентина и Парагвај. Хејс ја доделил како награда спорната земја во Гран Чако - регион во Парагвај, а Парагвајците го наградиле него со тоа што преименувале град(Вила Хејс) и оддел ( Президент Хејд) во негова чест. Хејс бил исто така вознемирен со плановите на Фердинанд де Лесепс, градителот на Суетскиот канал, кои планови имале за цел да се конструира канал низ Панамскиот Провлак, што тогаш бил поседуван од Колумбија. Загрижен за повторувањето на францускиот авантуризам во Мексико, Хејс цврсто ја толкува доктрината на Монро.Во порака до конгресот, Хејс го објасни своето мислење за каналот. „Политиката на оваа земја е всушност постоење на канал што би бил под американска контрола и надзор. Обединетите Американски Држави не можат да дадат соглсност за предавање на оваа контрола на било која европска сила или било која комбинација на европските сили. " Мексиканската граница исто така го привлече вниманието на Хејс. Во текот на1870-тите, "беззаконски банди" често ја преминувале границата со упади во Тексас. Три месеци после преземањето на функцијата, Хејс и одобрил на Армијата моќ да ги прогонува бандитите дури и во случај кога тоа бара премин во мексиканска територија. Порфирио Дијаз , мексиканскиот претседател, протестирал за ред и испратил војници на границата. Ситуацијата се смирила откако Дијаз и Хејс се согласиле заеднички да ги прогонуваат бандитите и Хејс се согласил да не им се дозволи на мексиканските револуционери да подигнат армии во САД. Насилство по должината на границата се намалило, и во 1880 година Хејс ја отповикал наредбата дозволуваќи потера во Мексико. Надвор од западната полутопка, најголемата загриженост на Хејс за надворешната политика била Кина. Во 1868 година, Сенатот го ратификуваше Договорот Бурлингејм со Кина, дозволувајќи неограничен проток на кинески имигранти во земјата. Како што економијата се затегна по Паниката од 1873, кинеските имигранти беа обвинети за намалување на платите на работниците. За време на железничкиот Штрајк во 1877, анти-кинески протести избувнале во Сан Франциско. Како одговор, Конгресот донесе Закон за кинеско исклучување во 1879 година, укинување на Договорот од 1868. Хејс стави вето на нацрт-законот, верувајќи дека САД не треба да ги укине договорите без преговори. Ветото привлече пофалба кај Источните либерали, но Хејс беше жестоко осуден на Западот.По тоа Конгресот усвои нов закон за таквиот ефект, Со Актот за Кинеското Исклучување од 1882 година, по што Хејс ја напушти функцијата.

Индијанскаска политика

уреди

Секретарот за внатрешни работи Карл Шурц ја вршеше американската политика во однос на Индијанците, почнувајќи со спречување на Воениот Оддел да го преземе Бирото за индијански работи. Хејс и Шурц спровеле политика во која биле вклучени: асимилација во белата култура, образовна обука, и делење на Индиското земјиште во поединечните оддели. Хејс верува дека неговата политика ќе доведе до самостојност и мир меѓу Индијанците и белците. Хејс се занимавал со неколку конфликти со индиски племиња. На Nez Perce, предводена од началникот Јосиф, се кренаа на востание во јуни 1877 година кога настанаа големи нереди. Во октомври, по решавачка битка на Мечкина Шепа, Монтана, Јосиф се предаде и генерал Вилијам Т Шерман нареди племето да се транспортира до Канзас, каде што тие биле принудени да останат до 1885 година. На Nez Perce војната не беше последниот конфликт на Запад, Банок се кренаа во пролетта 1878 година пред да бидат поразени од страна на армијата на Хауард во јули истата година. Војната со племето Уте избувна во 1879 година кога Јутс убил индиски агент Натан Микер, кој се обидувал да ги претворат во христијани. Хејс, исто така, се вклучи во решавање на отстранувањето на Ponca племето од Небраска на индијанската територија (денешна Оклахома), поради недоразбирање за време на администрацијата на Грант. Проблемот на племето дојде до вниманието на Хејс кога нивниот поглавар, Постојаната мечка, поднесе тужба да ја оспори побарувачката на Шурц тие да останат во индијанската територија. На Ponca и бил доделен надомест за својата земја и правата врз неа, кои биле претходно доделени на Sioux. Во пораката до Конгресот во февруари 1881 година, Хејс инсистирал дека "ќе им даде на овие лица кои беа повредени онаа мерка на надомест на штета која се бара од страна на правдата и од страна на човештвото.". Хејс и неговата сопруга, Луси, биле познати по нивната политика на водење на Белата куќа без алкохол, што доведува до нејзиниот прекар "Лимонада Луси.". Првиот прием на Хејс во Белата куќа вклучувал вино. Меѓутоа, Хејс се плашел од пијано однесување на приемите хостирано од амбасадорите околу Вашингтон, што доведува него да го следат наодите на неговата сопруга. Критичарите го обвинуваат Хејс со скржавост, но Хејс потрошил повеќе пари (што излезе од неговиот личен буџет) по забраната, наредувајќи дека секоја заштеда од елиминирањето на алкохолот се користи на пораскошна забава. Неговата умерена политика, исто така плати политички дивиденди, зајакнување на својата поддршка меѓу протестантските министри.

Врховниот суд

уреди

Хејс назначи двајца вонредни Судии на Врховниот суд. Првото слободно работно место се случило кога Дејвид Дејвис поднел оставка пред влезот во Сенатот во текот на изборната контроверзност на 1876 година. На преземањето на функцијата, Хејс го назначил Џон Маршал Харлан на седиштето. Поранешниот кандидат за гувернер на Кентаки, Харлан беше менаџер на кампањата на Бенјамин Бристоув, во 1876 од конвенцијата на републиканците, и Хејс претходно го смета за јавен правобранител. Хејс поднесе кандидатура во октомври 1877, но тоа предизвика некои несогласување во Сенатот Поради ограниченото искуство на Харлан во јавна функција. Харлан беше сепак потврден и служеше на судот за триесет и четири години, во кои тој гласаше (обично во малцинство) за агресивно спроведување на граѓански права и закони. Во 1880 година, второ седиште кое стана слободно е по оставката на судијата Вилијам. Хејс го номинирал Вилијам Брнам Вудс, судија од Алабама. Вудс служел шест години на судот. Хејс се обидел, безуспешно, да се пополни една третина слободни работни места во 1881 година. Судијата Ное Хејнс Свејн поднесе оставка со очекување дека Хејс ќе го пополни своето место со назначување на Стенли Метјуз, кој беше пријател на мажите.

Подоцнежен живот

уреди

Хејс одлучи да не се кандидира во 1880 година. Тој беше задоволен со изборот на Џејмс Гарфилд за наследник, и се консултирал со него на состаноци за следната администрација. По инаугурацијата на Гарфилд, Хејс и неговото семејство се врати во Шпигел Грув. Тој исто така беше задоволен од напредокот на политичката кариера на Вилијам Мекинли, неговиот другар од војска и политички протеже. Хејс стана активен поборник за образовни добротворни организации, застапување на федералните субвенции за бразование за сите деца. Тој верувал дека образованието е најдобриот начин да ги подобри шансите во американското општество и им овозможи на поединци да се подобрат. Хејс беше назначен на Одборот на доверители на Државниот Универзитет во Охајо, во 1887 година. Тој ја истакна потребата за стручно оспособување, како и образованието. "Јас го проповедам Евангелието за работа, "Тој напишал:" Јас верувам во квалификувана работна сила како дел од образованието. " Тој ги повика Конгресот, безуспешно, да се донесе законот напишани од страна на сенаторот Хенри В Блер дека ќе им овозможи федерална помош за образование за првпат. Хејс одржа говор во 1889 година за да ги охрабри црните студенти да аплицираат за стипендии од Слејтер фондот, една од добротворните организации со која тој беше поврзан. Еден таков студент, Веб Ду Боа, доби стипендија во 1892 година. Хејс, исто така, се залагаше за подобри затворски услови. Во пензија, Хејс бил измачуван од страна на диспаритетот меѓу богатите и сиромашните, велејќи во еден говор од 1886 дека "слободна влада не може да издржи долго време ако имотот е во голема мера во неколку раце и големи маси на луѓе кои не се во можност да заработат за своите домови, образование и . поддршка во староста". Следната година, Хејс ги запиша своите мисли на таа тема во својот дневник: сега, е време за јавноста да слушне дека гигант злото и опасност во оваа земја, опасноста која ги надминува сите други, е огромно богатство поседуван или контролиран од страна на неколку лица во црквата. Парите се моќ. Во Конгресот, во законодавното, во градските совети, во судовите, во политичките конвенции, во печатот, во говорницата, во круговите на образовани и талентирани, неговото влијание се зголемува сè повеќе и повеќе. Прекумерно богатство во рацете на неколку значи екстремната сиромаштија, незнаење, порок и мизерија, како многу од многуте. Тоа сè уште не е време да се дебатира за лек. Претходното прашање е што се однесува до опасноста. Нека луѓето бидат целосно информирани и убедени во злото. Нека искрено бараат лек и тој ќе се најде. Целосно да се знае злото е првиот чекор кон постигнувањето на своето искоренување. Хенри Џорџ е силен кога тој ја портретира гнилоста на сегашниот систем. Ние сме, да го кажам барем, уште неподготвени за неговиот лек. Ние може да достигне и отстранување на тешкотии од промени во законите што регулираат корпорации, слегувања на имот, завештанија, фондации, даноци, и мноштво на други важни интереси, не пропуштајќи земјиште и друг имот. Хејс беше длабоко растажен од смртта на жена му во 1889 година. Тој напиша дека "душата го напуштила кога таа починала. По смртта на Луси, ќерката на Хејс, Фани, стана негов сопатник и тој уживал во посетите од неговите внуци. Хејс починал од компликации од срцев удар во неговиот дом на 17 јануари, 1893 година. неговите последни зборови биле "Знам дека ќе одам, каде Луси што е." Новоизбраниот претседател на Грувер Кливленд и Охајо, Вилијам Мекинли дојде на погребната поворка која го следеше телото на Хејс сè додека тоа не беше погребано во Оуквуд гробиштата. По донацијата на неговиот дом во Охајо за Шпигел Груве членк, тој беше повторно закопан таму во 1915 година. Следната година на Комеморацијата на Хејсовата библиотека и музеј, Првата претседателската библиотека во САД, беше отворен и мрежното место, кое е финансиранп од страна на придонесите од страна на државата на семејството Охајо и Хејс.

Наводи

уреди
  1. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 7–8.
  2. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 10; Barnard 2005, стр. 76–77.
  3. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 20–21; Barnard 2005, стр. 27–31.
  4. ↑ Barnard 2005, стр. 41.
  5. ↑ Trefousse 2002, стр. 3.
  6. ↑ Barnard 2005, стр. 53.
  7. ↑ 7,0 7,1 Hoogenboom 1995, стр. 17–18.
  8. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 62–63; Barnard 2005, стр. 113.
  9. ↑ Trefousse 2002, стр. 4–5.
  10. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 20–22; Trefousse 2002, стр. 5.
  11. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 25.
  12. ↑ Barnard 2005, стр. 107–113.
  13. ↑ Trefousse 2002, стр. 6.
  14. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 43–51; Barnard 2005, стр. 131–138.
  15. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 52–53.
  16. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 55–60.
  17. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 62–66.
  18. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 66–70; Barnard 2005, стр. 114.
  19. ↑ Trefousse 2002, стр. 8.
  20. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 73.
  21. ↑ 21,0 21,1 Barnard 2005, стр. 184–185.
  22. ↑ 22,0 22,1 Hoogenboom 1995, стр. 74–75.
  23. ↑ 23,0 23,1 Hoogenboom 1995, стр. 78–86.
  24. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 61–62.
  25. ↑ Barnard 2005, стр. 178–180, 187–188; Hoogenboom 1995, стр. 93–95.
  26. ↑ Trefousse 2002, стр. 9.
  27. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 87–93.
  28. ↑ Trefousse 2002, стр. 10.
  29. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 95–99; Barnard 2005, стр. 189–191.
  30. ↑ Barnard 2005, стр. 196–197; Trefousse 2002, стр. 14–15.
  31. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 100.
  32. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 104–105; Barnard 2005, стр. 202–203.
  33. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 107; Barnard 2005, стр. 204.
  34. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 113; Barnard 2005, стр. 210.
  35. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 114; Barnard 2005, стр. 210–212.
  36. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 115; Barnard 2005, стр. 213–214.
  37. ↑ 37,0 37,1 Hoogenboom 1995, стр. 116–117.
  38. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 120–121.
  39. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 125–126; Reid 1868, стр. 160.
  40. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 128–130.
  41. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 136–141.
  42. ↑ 42,0 42,1 Hoogenboom 1995, стр. 141–143.
  43. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 146–148.
  44. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 146–147; Reid 1868, стр. 161.
  45. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 149–153.
  46. ↑ Trefousse 2002, стр. 30.
  47. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 154–156.
  48. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 157–158.
  49. ↑ 49,0 49,1 Hoogenboom 1995, стр. 159–161.
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 Hoogenboom 1995, стр. 162–164; Trefousse 2002, стр. 32–33.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 51,3 Hoogenboom 1995, стр. 166–168.
  52. ↑ 52,0 52,1 Hoogenboom 1995, стр. 168–169.
  53. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 170–171.
  54. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 172–173.
  55. ↑ 55,0 55,1 Hoogenboom 1995, стр. 174–177.
  56. ↑ Grant 2003, стр. 564.
  57. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 178–181.
  58. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 186–188.
  59. ↑ 59,0 59,1 59,2 Hoogenboom 1995, стр. 171–176; Barnard 2005, стр. 225–227.
  60. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 200–201; Conwell 1876, стр. 145–180.
  61. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 200–201; Trefousse 2002, стр. 41–44; Richardson 2001, стр. 17–18.
  62. ↑ 62,0 62,1 Hoogenboom 1995, стр. 203; Trefousse 2002, стр. 40–41.
  63. ↑ 63,0 63,1 63,2 Hoogenboom 1995, стр. 211–213; Trefousse 2002, стр. 45–46.
  64. ↑ 64,0 64,1 Hoogenboom 1995, стр. 214; Barnard 2005, стр. 238–239.
  65. ↑ Trefousse 2002, стр. 47–48.
  66. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 215–216.
  67. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 218–220; Barnard 2005, стр. 239–241.
  68. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 225–228.
  69. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 231–232.
  70. ↑ 70,0 70,1 70,2 Hoogenboom 1995, стр. 236–240.
  71. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 241–242.
  72. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 240–245; Barnard 2005, стр. 250–252.
  73. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 246–248.
  74. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 243–244; Barnard 2005, стр. 250–252.
  75. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 249–250.
  76. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 249–251.
  77. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 256–257; Barnard 2005, стр. 270–271.
  78. ↑ 78,0 78,1 Hoogenboom 1995, стр. 257–260; Barnard 2005, стр. 271–275; Foner 2002, стр. 557.
  79. ↑ Trefousse 2002, стр. 62.
  80. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 260–261; Robinson 2001, стр. 57.
  81. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 263–264; Robinson 2001, стр. 61–63.
  82. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 260; Robinson 2001, стр. 63.
  83. ↑ Robinson 2001, стр. 64–68, 90–95.
  84. ↑ Trefousse 2002, стр. 71.
  85. ↑ Trefousse 2002, стр. 72–73; Robinson 2001, стр. 113–114.
  86. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 269–271.
  87. ↑ Trefousse 2002, стр. 74.
  88. ↑ Trefousse 2002, стр. 75; Robinson 2001, стр. 119–123; Sproat 1974, стр. 163–164.
  89. ↑ Robinson 2001, стр. 126–127.
  90. ↑ Robinson 2001, стр. 131–142; Hoogenboom 1995, стр. 277–279.
  91. ↑ Robinson 2001, стр. 127–128.
  92. ↑ Robinson 2001, стр. 145–154; Hoogenboom 1995, стр. 281–286.
  93. ↑ Robinson 2001, стр. 157.
  94. ↑ 94,0 94,1 Robinson 2001, стр. 158.
  95. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 286.
  96. ↑ Robinson 2001, стр. 166–171.
  97. ↑ Robinson 2001, стр. 171–183.
  98. ↑ Robinson 2001, стр. 182–184; Foner 2002, стр. 580–581.
  99. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 295–297.
  100. ↑ Trefousse 2002, стр. 85–86.
  101. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 298–299.
  102. ↑ Barnard 2005, стр. 402–403.
  103. ↑ Trefousse 2002, стр. 90–93.
  104. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 304–307; Foner 2002, стр. 580–583; Davison 1972, стр. 142.
  105. ↑ Clendenen 1969, стр. 244.
  106. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 317–318; Davison 1972, стр. 141–143.
  107. ↑ 107,0 107,1 107,2 107,3 Davison 1972, стр. 162–163; Hoogenboom 1995, стр. 392–402; Richardson 2001, стр. 161.
  108. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 402.
  109. ↑ Barnard 2005, стр. 418.
  110. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 317–318.
  111. ↑ Trefousse 2002, стр. 93–94.
  112. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 318–319.
  113. ↑ Davison 1972, стр. 164–165.
  114. ↑ Paul 1998, стр. 71.
  115. ↑ 115,0 115,1 Hoogenboom 1995, стр. 322–325; Davison 1972, стр. 164–165; Trefousse 2002, стр. 95–96.
  116. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 370–371.
  117. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 382–384; Barnard 2005, стр. 456.
  118. ↑ Klotsche 1935, стр. 414–415.
  119. ↑ Klotsche 1935, стр. 416.
  120. ↑ Hoogenboom 1995, стр. 356.
  121. ↑ Unger 2008, стр. 358.
  122. ↑ Davison 1972, стр. 176–177.

Извори

уреди

Книги

уреди
  • Barnard, Harry (2005) [1954]. Rutherford Hayes and his America. Newtown, Connecticut: American Political Biography Press. ISBN 978-0-945707-05-9.
  • Bruce, Robert V. (1989) [1959]. 1877: Year of Violence. Ivan R. Dee, Publisher. ISBN 978-0-929587-05-9.
  • Calhoun, Charles W. (2017). The Presidency of Ulysses S. Grant. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas. ISBN 9780700624843.
  • Conwell, Russell (1876). Life and public services of Gov. Rutherford B. Hayes. Boston: B. B. Russell.
  • Davison, Kenneth E. (1972). The Presidency of Rutherford B. Hayes. Westport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 978-0-8371-6275-1.
  • Dodds, Graham G. (2013). Take Up Your Pen: Unilateral Presidential Directives in American Politics. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-8122-0815-3.
  • Foner, Eric (2002) [1988]. Reconstruction: America's Unfinished Revolution, 1863–1877. New York: Harper Perennial Modern Classics. ISBN 978-0-06-093716-4.
  • Grant, Ulysses S. (2003) [1885]. Personal Memoirs. New York: Barnes & Noble, Inc. ISBN 978-0-7607-4990-6.
  • Hayes, Rutherford B. (1922). Williams, Charles Richard (уред.). The Diary and Letters of Rutherford B. Hayes, Nineteenth President of the United States. Columbus, Ohio: Ohio State Archeological and Historical Society.
  • Hoogenboom, Ari (1995). Rutherford Hayes: Warrior and President. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0641-2.
  • Reid, Whitelaw (1868). Ohio in the War: The history of her regiments, and other military organizations. Moore, Wilstach & Baldwin.
  • Rhodes, J. F. (1919). History of the United States from the Compromise of 1850: 1877–1896.
  • Richardson, Heather Cox (2001). The Death of Reconstruction. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-00637-9.
  • Robinson, Lloyd (2001) [1968]. The Stolen Election: Hayes versus Tilden—1876. New York: Tom Doherty Associates. ISBN 978-0-7653-0206-9.
  • Sproat, John G. (1974). „Rutherford B. Hayes: 1877–1881“. Во Woodward, C. Vann (уред.). Responses of the Presidents to Charges of Misconduct. New York: Delacorte Press. ISBN 978-0-440-05923-3.
  • Stowell, David O. (1999). Streets, Railroads, and the Great Strike of 1877. Chicago: University Of Chicago Press. ISBN 978-0-226-77668-2.
  • Trefousse, Hans L. (2002). Rutherford B. Hayes. New York: Times Books. ISBN 978-0-8050-6907-5.
  • Unger, Irwin (2008) [1964]. The Greenback Era: A Social and Political History of American Finance, 1865–1879. New York: ACLS Humanities. ISBN 978-1-59740-431-0.

Статии

уреди
  • Clendenen, Clarence (October 1969). „President Hayes' "Withdrawal" of the Troops: An Enduring Myth“. The South Carolina Historical Magazine. 70 (4): 240–250. JSTOR 27566958.
  • Klotsche, J. Martin (December 1935). „The Star Route Cases“. The Mississippi Valley Historical Review. 22 (3): 407–418. doi:10.2307/1892626. JSTOR 1892626.
  • Paul, Ezra (Winter 1998). „Congressional Relations and Public Relations in the Administration of Rutherford B. Hayes (1877–81)“. Presidential Studies Quarterly. 28 (1): 68–87. JSTOR 27551831.
  • Smith, Thomas A. (1980). „Before Hyde Park: The Rutherford B. Hayes Library“. The American Archivist. 43 (4): 485–488. JSTOR 40292342.
  • Stuart, Paul (September 1977). „United States Indian Policy: From the Dawes Act to the American Indian Policy Review Commission“. Social Service Review. 51 (3): 451–463. doi:10.1086/643524. JSTOR 30015511. S2CID 143506388.
  • Swint, Henry L. (June 1952). „Rutherford B. Hayes, Educator“. The Mississippi Valley Historical Review. 39 (1): 45–60. doi:10.2307/1902843. JSTOR 1902843.
  • Thelen, David P. (Summer 1970). „Rutherford B. Hayes and the Reform Tradition in the Gilded Age“. American Quarterly. 22 (2): 150–165. doi:10.2307/2711639. JSTOR 2711639.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Радерфорд_Б._Хејс&oldid=5206024“