Национален акт за домување (Канада)
Национален акт за домување (француски: Loi nationale sur l’habitation, НАД) — примарен федерален закон за домување во Канада. Поконкретно, тој е наменет за промовирање на изградба на нови куќи, поправка и осовременување на постоечките куќи и подобрување на условите за домување и живеење.[1]
| Национален акт за домување | |
|---|---|
| Парламент на Канада | |
| Цитирање | 1985, c. N-11 |
| Дата на донесување | 1954 |
НАД го заменил и проширил опсегот на Доминион хаусинг акт од 1935 година. Овој акт за првпат бил донесен од Парламентот на Канада во 1938 година, а заменетите национални акти за домување биле донесени во 1944 и 1954 година. Големи измени на овие акти се случиле во 1948, 1949, 1956, 1964, 1969, 1973, 1985, 1999 и 2007 година.
Целта на НАД наведена во делот 3:
„во однос на финансирањето за домување, е да се промовира достапноста и изборот на домување, да се олесни пристапот до, како и конкуренцијата и ефикасноста во обезбедувањето финансии за домување, за да се заштити достапноста на соодветно финансирање за домување по ниска цена, и генерално да придонесе за благосостојбата на секторот за домување во националната економија“.[2]
Canada Mortgage and Housing Corporation е агенцијата која е одговорна за администрирање на актот, од неговото основање во 1945 година.
Историја
уредиЗакон за домување на Доминион од 1935 година
уредиЗаконот за домување бил донесен во 1935 година како прва национална политика за домување во Канада.
Тој бил вклучен како дел од „Новиот договор на Канада“ предложен од премиерот Р.Б. Бенет, кој се соочувал со избори со мала поддршка по одговорот на неговата влада на Големата депресија. Земајќи инспирација од Новиот договор на претседателот Рузвелт, Бенет предложил регулаторна и социјална безбедносна легислатива.[3]
И покрај барањата за достапност на станови од социјалните реформатори, НАД на крајот го поставила тонот за целото идно законодавство за домување со обезбедување заеми за најбогатите Канаѓани и промоција на инфраструктура за сопственост и хипотекарно кредитирање.[4]
НАД се состоела од два дела:
- предлог за продолжување на проучувањето на станбениот проблем од страна на (исто така предложениот) Економски совет на Канада;
- план за комбинирање на сојузната држава со заемодавачите во обезбедувањето заеднички хипотекарни заеми за купувачите и градители на нови домови.
НАД обезбедил заеми од 20 милиони долари.[5] Вкупно 3.263 хипотекарни заеми биле администрирани преку Законот за домување Доминион од 1935 до 1938 година.
Две години по усвојувањето на НАД, бил воспоставен Федералниот план за подобрување на домовите и ги субвенционирал каматните стапки на заемите за рехабилитација на станови за 66.900 домови.
Национални акти за домување
уреди| Национален акт за домување 1944 | |
|---|---|
| Парламент на Канада | |
| Дата на донесување | 1944 |
Во 1938 година, првиот Национален акт за домување бил усвоен од Парламентот на Канада заменувајќи го претходниот акт за домување од 1935 година. Замените национални акти за домување подоцна биле донесени во 1944 и 1954 година. Големи измени на овие акти се случиле во 1948, 1949, 1956, 1964, 1969, 1973, 1985, 1999 и 2007 година.
Заменик-министерот за финансии Вилијам Клифорд Кларк бил тој што ги подготвил Националните акти за домување од 1938 и 1944 година, како и Законот за домување.
Во 1945 година, Централната корпорација за хипотеки и домување (подоцна преименувана во Canada Mortgage and Housing Corporation ) била основана за да управува со НАД.
Измените на Законот во 1948 година вовеле домување со ограничена дивиденда. Во 1949 година, Законот повторно бил изменет обезбедувајќи заедничко федерално-провинциско финансирање за изградба на јавни станови наменети за изнајмување за приходи; сепак, ова се сметало за „токенистички“ гест и биле изградени многу малку социјални станови.
НАД од 1954 година бил во голема мера иста како и двете претходни НАД во нејзината цел да го „одржи приватниот пазар на хипотеки“, но сепак ја заменил програмата за заеднички заем со хипотекарно-заем.
Амандманите од 1964 година ги направиле провинциите, општините или нивните агенции единствени сопственици на јавни станови, бидејќи претходно јавните станови биле во заедничка сопственост со CMHC.[6]
Амандманите од 1973 година обезбедиле финансиска помош за купување нов дом, заеми за кооперативни станови и заеми со ниски камати за општински и приватни непрофитни станови. Како таков, федералниот пристап бил префрлен на домување со ниски приходи од „социјални“, сегрегирани јавни станови во „сеопфатна“ политика за домување и вклучил одредби за непрофитно и кооперативно домување.
Наводи
уреди- ↑ Poapst, J. V. (1956). „The National Housing Act, 1954“. The Canadian Journal of Economics and Political Science. 22 (2): 234–243. doi:10.2307/138180. JSTOR 138180.
- ↑ „National Housing Act“ (PDF). Laws.justice.gc.ca. Посетено на 28 August 2018.
- ↑ Hulchanski, J. David (1986). „The 1935 Dominion Housing Act: Setting the Stage for a Permanent Federal Presence in Canada's Housing Sector“. Urban History Review (англиски). 15 (1): 19–39. doi:10.7202/1018891ar. ISSN 0703-0428.
- ↑ Belec, John (1997). „The Dominion Housing Act“. Urban History Review (англиски). 25 (2): 53–62. doi:10.7202/1016071ar. ISSN 0703-0428.
- ↑ Begin, Patricia. 1999 January. "Housing and Parliamentary Action." Parliamentary Research Branch. Retrieved 2023-04-02.
- ↑ Fallis 1995.
Извори
уреди- Bacher, John C. (1993). Keeping to the Marketplace: The Evolution of Canadian Housing Policy. Montreal, Quebec, Canada; Buffalo, New York, United States: McGill-Queen’s University Press.
- Fallis, George, уред. (1995). Home Remedies: Rethinking Canadian Housing Policy. Social Policy Challenge 6. Toronto, Ontario, Canada: C. D. Howe Institute.