Музика (расказ)
„Музика“ ― расказ на Русинот Владимир Набоков од Соединетите Држави, првично објавен на руски во 1932 година.
Приказна
уредиПриказната користи раскажување во трето лице и ја раскажува приказната за Виктор, самосвесен човек за кого „музиката што не ја знаел... може да се спореди со шармот на разговор на чуден јазик“.[1] Кога Виктор пристигнува на забава, ги затекнува другите гости како со различен степен на ангажираност слушаат човек по име Волф како свири на пијано. Бидејќи Виктор не ја знае песната што се пушта, тој губи интерес. На забавата ѝ фаќа поглед на поранешната сопруга, но не може да ја погледне. Тој жали поради фактот што сега мора да ја „почне одново“ долгата задача да ја заборави (во сеќавање наназад, се открива дека таа го оставила за друг, кој може да е или не на забавата). Во текот на целата приказна, Виктор ја гледа музиката како структура што го доведува во непријатна ситуација со неговата поранешна сопруга; му се чинела како „тесна зандана“ додека не завршила, со што и даде можност на поранешната сопруга да замине, што таа и го прави. Виктор тогаш сфаќа дека музиката не била зандана, туку всушност „неверојатно блаженство, волшебна стаклена купола што го прегрнала и затворила него и неа“, и која му овозможила „да го дише истиот воздух како таа“.[2] Откако таа ќе замине, друг од посетителите на забавата му коментира на Виктор дека изгледал имун на музиката и дека не мисли дека такво нешто е возможно. Неговата безумност се открива кога Виктор го прашува што е свирено и тој не може да каже дали е тоа Кројцеровата соната на Бетовен или прилично лесното дело на Текла Бадарзевска-Барановска, Моминска молитва.
Коментари
уредиПриказната содржи неколку примери за фасцинацијата на Набоков со одбињавата во огледало и двојниците, иако тие немаат никаква тематска важност. Тој ни го дава одразот на Виктор во огледало кој ја исправа одбиената вратоврска, како и рацете на Волф одбиени „во лакираните длабочини на отворениот капак на типките... вклучени во сенишната, сложена, дури и донекаде кловнистичка мимикрија“.[3]